Δεν έχει πληκτρολόγιο η ζωή για να πατάς escape.

Σήμερα λοιπόν....

Ενα "Σήμερα" που μοιάζει με χθες και σίγουρα αγκαλιάζει το αύριο...Στο ίδιο μοτίβο, ένα έργο σε επανάληψη, σε μία ατελείωτη "μέρα της Μαρμότας" σαν την παλιά ταινία με τον Μπιλ Μάρει...
Ο "κυρίαρχος" λαός που πάντα άρχεται και ποτέ δεν άρχει σε έναν ατέρμωνα κύκλο ηττοπάθειας και κακομοιριάς διανθησμένο με βαρύγδουπες αναφορές σε ένα ένδοξο παρελθόν και μια χαμένη μαγκιά..

Πάντα μας άρεσε να κατασκευάζουμε σωτήρες για να μπορούμε αμέσως μετά με λύσσα να τους αποκαθηλώνουμε κραυγάζοντας συνθήματα και υψώνοντας μια σφιγμένη γροθιά που λίγο πριν προσγειωνόταν, και θα συνεχίσει να προσγειώνεται, στα μούτρα μας....

Η Δεξιά και η Αριστερά.. Οι δεξιοί και οι αριστεροί.. Προδότες και πατριώτες.. Δοσίλογοι και επαναστάτες.. Εμείς με τα λόγια τα παχιά, τα πανό και τις ντουντούκες..
Εμείς που κάπου έχουμε κάποιον "γνωστό" να μας τακτοποιήσει για να μπορούμε μετά να καταγγείλουμε εκ του ασφαλούς το σάπιο σύστημα...

Εμείς, που για όλα φταίνε "οι άλλοι" που δεν ξεσηκώνονται..

Εγώ.... Εγώ δεν μπορώ... Δεν απεργώ..Δεν έχει νόημα..Εε και??

Έβαλαν στη χώρα μου επικυρίαρχους και στη ζωή μου σωματέμπορους και δεν μίλησα....Έβαλαν στα πόδια μου αλυσίδες και στη φωνή μου φίμωτρο κι εγώ έψαχνα τις πολιτικές ευθύνες..
Εγώ που παλεύω να ταίσω τους πεινασμένους αλλά δεν πολεμάω για την πείνα τους.... Εγώ που πέταξα την ελπίδα μου γιατί μου φάνηκε ότι πάλιωσε και παίρνοντας μια άλλη πιό καινούργια πιό λαμπερή βγήκα στο δρόμο να την χαρώ και έπεσα με τα μούτρα στον τοίχο που μου στερεί την ελευθερία...

Το πράσινο μνημόνιο, το γαλάζιο το μνημόνιο, το μνημόνιο το τρίτο το πολύχρωμο.. Ανάπτυξη, σκισμένα χαρτιά, διαπραγμάτευση, νόμοι, κόκκινες γραμμές, κόκκινες χαρακιές, η Ελλάδα μπροστά, για το καλό σας,αναγκαστήκαμε να σας πουλήσουμε...

Η Ευρώπη των λαών, των καλών, των κακών, των Γερμανών, των πλούσιων, των φτωχών, των μεταναστών, των δόσεων, των προαπαιτούμενων, με γραβάτα ή χωρίς...

Μη μιλάς,μη μιλάς... Κάτσε να δούμε, κάτσε θα σωθούμε, τώρα σε λίγο, σφίξου, υπομονή, κάνα χρόνο, μετά όλα καλά, θα δεις κι αν δεν δεις, σου υποσχόμαστε ένα καλύτερο ψέμα... Θα σου αρέσει πιό πολύ, μη σε νοιάζει για τη ζωή, δεν θα είναι πια δική σου...
Θα είμαστε εμείς, θα έρθουν άλλοι, οι πρώην, οι επόμενοι, όλοι μαζί, για το καλό σου, τα είπαμε αυτά...

Χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή... Θέλω τόσα να γράψω ακόμα.. Έχω ένα βάρος στο στήθος, ένα μυαλό ζαλισμένο και μια γεύση πικρή στο στόμα... Γράφω, γράφω να σας πω, να μου πείτε..Έχω τόσα να σκεφτώ.. Πλατιάζω, είμαι στο θέμα, χάνω το θέμα, χάνω τις λέξεις, βρίσκω μπερδεμένες σκέψεις.. Να σας πω.. Να μιλήσουμε,έτσι από εδώ,μέσα από τα καλώδια  γιατί φοβόμαστε να συναντηθούμε, φοβόμαστε να αγκαλιαστούμε.. Βαρύ πράμα η επανάσταση και ποιός να την σηκώσει..

Θα το κλείσω το ρημάδι.. Θα βγω έξω.. Θα έρθει κάνεις.. Μία, μία οι φωνές να γίνουν μία...
Σήκω, πάμε.. Δεν έχει πληκτρολόγιο η ζωή για να πατάς escape....


του Πάνου Παπαγιαννόπουλου