Στις 16 Ιουνίου 1945 ο Ριζοσπάστης με τίτλο «Η Προδοσία του Άρη» δημοσίευε την απόφαση της 11ης ολομέλειας της Κ.Ε. για τον Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια):
...«Ο Θανάσης Κλάρας αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ γιατί λύγισε μπροστά στη τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στο καιρό του απελευθερωτικού αγώνα να εξαγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που ανεγνώρισε και κατεδίκασε.
Το ΚΚΕ του ’δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί (απειθούσε στην εφαρμογή των συμφωνιών της Βάρκιζας) πάλι ξαναπροδίνει το ΚΚΕ με τη τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του που μονάχα τον εχθρό ωφελεί.
Στο ΚΚΕ δεν έχει θέση κανένας, οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία»...
Βέβαια, σε εσωκομματικό επίπεδο οι οργανώσεις του KKE είχαν ενημερωθεί σχετικά με εμπιστευτικό γράμμα που είχε σταλεί πολύ νωρίτερα, (λίγο μετά την 11ηΟλομέλεια της 5-10 Απριλίου 1945) ώστε να απομονωθεί ο Βελουχιώτης: «Ούτε ψωμί ούτε νερό στον δηλωσία Μιζέρια–Άρη» ήταν το σύνθημα.
Λίγες ημέρες μετά την «επίσημη» αποκήρυξη του Άρη από τους «συντρόφους», ο «Ριζοσπάστης» θα επιβεβαιώσει την είδηση του θανάτου.
Το δημοσίευμα της Τρίτης 19 Ιουνίου στη δεύτερη σελίδα, έφερε τον τίτλο: «Ο Άρης αυτοκτόνησε αφού τραυματίστηκε σε συμπλοκή με Άγγλους, Εθνοφύλακες και μοναρχικούς ληστοσυμμορίτες».
H ανταπόκριση από τη Λάρισα σημείωνε ότι: «κατά τη διάρκεια της μάχης ο Άρης τραυματίστηκε και για να μη συλληφθεί αιχμάλωτος αυτοκτόνησε με χειροβομβίδα της οποίας προκάλεσε την έκρηξη».
Και κατέληγε:
«Με την ίδια χειροβομβίδα σκοτώθηκε και ο Τζαβέλλας. Τα κεφάλια του Βελουχιώτη και του Τζαβέλλα τα έκοψαν με μαχαίρια και τα μετέφεραν στα Τρίκαλα, όπου τα κρέμασαν στους φανοστάτες της κεντρικής πλατείας» (Βήμα 18/6/2006)
Να θυμίσουμε ότι ο Θανάσης Κλάρας-Μιζέριας (ο μετέπειτα φόβος και τρόμος για την εγκληματική και ληστρική του δράση, Άρης Βελουχιώτης, αυτοχρισθείς «υποστράτηγος» του ΕΛΑΣ «Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού» και σημαντικό στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος), συμπλήρωνε το 1/3 της ποινής του στις φυλακές της Αίγινας, όταν μεταφέρθηκε στις φυλακές της Κέρκυρας, όπου υπέγραψε στις 8 Ιουνίου 1939 δήλωση μετανοίας.
Όμως ο τότε υφυπουργός Ασφαλείας Κ. Μανιαδάκης την επέστρεψε ως ανεπαρκή απαιτών «ινα συμπληρωματικώς αποκηρύξη τον κομμουνισμόν ως καταστρεπτικόν και ολέθριον πολιτικόν σύστημα δια την Ελληνικήν πραγματικότηταν».
Έτσι, μετά και τη συμπληρωματική δήλωση που υπέγραψε στις 27 Ιουνίου 1939, ο Άρης Βελουχιώτης, γόνος αστικής οικογένειας της Λαμίας με πατέρα και αδελφό δικηγόρο, τελικά αποφυλακίστηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1939, με τη «στάμπα» του δηλωσία.
Ο Γ. Ιωαννίδης εκ των ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ την εποχή εκείνη, αναφέρεται στον χαρακτήρα του Βελουχιώτη (στο βιβλίο του «Αναμνήσεις», εκδόσεις Θεμέλιο, 1979).
...«Ο Άρης πάντα ήταν νταής, ωσότου να κάνει τη δήλωση. Όταν ένιωθε την πλάτη του εξασφαλισμένη, σ’ αυτά τα πράγματα πάντα ήταν εντάξει. Όμως πάντα είχε το αλήτικο στοιχείο πάνω του. Τον ξέραμε, είχε μια τάση προς την αλητεία.
Μ’ αυτόν γνωριστήκαμε αργότερα όταν μπήκα στο Πολιτικό Γραφείο. Αυτούς τους ήξερε καλά ο Ζαχαριάδης από τη νεολαία. Κάτι τέτοιους τύπους τους μάζευε ο Ζαχαριάδης, γιατί μ’ αυτούς μπορούσε να κάνει και φασαρίες κτλ. Αυτός τους κρατούσε…
Τον χρησιμοποιούσαμε σε ορισμένες παράνομες δουλειές. Να παρακολουθήσουν κανέναν για τον οποίον είχαμε υποψίες ότι είναι χαφιές για να τον πιάσουν στα πράσα. Η δουλειά αυτή ήταν μέσα στη φύση του, μέσα στο αίμα του…
Τον πιάσαν, τον βάλανε φυλακή (1936), έκανε τη δήλωση και βγήκε. Τάκανε δηλαδή μούσκεμα.
Αυτός ο άνθρωπος τώρα, βρέθηκε στο βουνό, επικεφαλής του αντάρτικου. Μπορούσες νάχεις εμπιστοσύνη; Δεν μπορούσες…»...
Έχοντας υπηρετήσει στο Βαρύ Πυροβολικό ως στρατιώτης, ο Θανάσης Κλάρας ή Μιζεριας, αυτοπροβιβάσθηκε σε «Ταγματάρχη» και με τη συγκατάθεση του Γ. Σιάντου τον Μάιο 1942, συγκρότησε ανταρτικό στη Φθιώτιδα με το ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της θηριώδους και σαδιστικής φύσης του Άρη, ήταν το βάπτισμα του πυρός στην «εθνική αντίσταση».
Συνέλαβε και έσφαξε (ειδικότητα του) στις 11/7/1942 τον μεγαλοκτηματία Ν. Μαραθέα, στο χωριό Νέο Μοναστήρι της Δομοκού.
Στη συνέχεια πυρπόλησε το πλούσιο κονάκι και απήγαγε τον δεκατριάχρονο γιο του δολοφονηθέντος, Γεώργιο Μαραθέα, απαιτώντας λύτρα για την απελευθέρωση του.
Παρά την καταβολή των λύτρων που δόθηκαν από τη μητέρα Κλεοπάτρα Μαραθέα, το κακοποιημένο πτώμα του μικρού ομήρου βρέθηκε σε μια χαράδρα κοντά στο χωριό Κολοκυθιά.
Ήταν η έναρξη της «εθνικής αντίστασης» του Άρη, που με αυτήν τη «χαρισματική» προσωπικότητα και τα πειστικά «επιχειρήματα» της τρομοκρατίας, επεβλήθη σ’ όλη τη Ρούμελη.
Στις 14 Μαΐου 2005, δημοσιεύτηκαν στην Εστία αποσπάσματα από τον απόρρητο φάκελο του Άρη Βελουχιώτη, στα Βρετανικά Αρχεία, όπως τα μετέφερε μετά από δραστήρια έρευνα, ο δικηγόρος Πέτρος Στ. Μακρής–Στάικος.
Ο λοχαγός Νάτ Μπάρκερ αξιωματικός σύνδεσμος με τον Άρη Βελουχιώτη, περιγράφει τον Άρη ως εξής:
...«Είναι γενναίος και σε ήρεμη συζήτηση συμπαθής. Όμως όπως παραδέχθηκε σ’ εμένα είναι ομοφυλόφιλος (έχει πάντοτε μαζί του ένα μικρό αγόρι που κρατάει τα χαρτιά του και είναι υπασπιστής του.)…
Στις 26 Ιανουαρίου 1943, ο Βελουχιώτης έφθασε στο Γαρδίκι. Έφερε μαζί του τον γνωστό Αθηναίο μουσικό Λεωνίδα Μακρίδη, την γυναίκα του, άλλους οκτώ άνδρες και τέσσαρες γυναίκες. Το ίδιο πρωί κάλεσε τον Μπαρκερ να επισκεφθεί το κτίριο του σχολείου, όπου τους κρατούσε, για να δει πώς τιμωρεί τους προδότες.
Ο Μπάρκερ αντίκρυσε τους άντρες και τις γυναίκες ολόγυμνους και χτυπημένους σε όλο τους το σώμα προκειμένου να ομολογήσουν κάτι που όμως δεν έπραξαν. Οταν έπεσαν αναίσθητοι έριξαν καυτό λάδι στις πληγές τους και τους άφησαν έτσι για 24 ώρες. Μόνον ένας άνδρας δεν υπέστη αυτό το μαρτύριο. Αυτόν τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου ο Θάνος, ο υπαρχηγός του Αρη.
Την επομένη ζούσαν μόνο δύο άνδρες που πυροβολήθησαν χωρίς άλλη σκέψη. Τότε ο Βελουχιώτης διέταξε να πεταχθούν τα σώματα έξω από το νεκροταφείο και απαγόρευσε στους χωρικούς να τα θάψουν…»..
Βεβαίως δεν έχει έννοια να απαριθμήσουμε ένα-ένα τα φρικώδη εγκλήματα αυτού του ανθρωπόμορφου σαδιστικού θηρίου.
Ούτε τη διάλυση των Εθνικών αντάρτικων ομάδων στη Θεσσαλία, τη Ρούμελη (κορύφωμα των οποίων ήταν η στυγνή σφαγή του συνταγματάρχη της ΕΚΚΑ Δημήτριου Ψαρού).
Ούτε τη γενοκτονία των μη στρατευμένων με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ στην Πελοπόννησο, το Βαλτέτσι, τον Μελιγαλά (όπου χίλιοι πεντακόσιοι κάτοικοι της περιοχής ρίχτηκαν ημιθανείς, ακρωτηριασμένοι, στη γνωστή Πηγάδα).
Εφόσον ο αυτοπροαχθείς σε «υποστράτηγο» του ΕΛΑΣ, εφάρμοζε κατά γράμμα την αρχή του ΚΚΕ για την «εθνική αντίσταση», ακριβώς όπως την είχε διατυπώσει το ΚΚΕ: «όποιος δεν προσχωρεί στο ΕΑΜ θα θεωρείται Γκεσταπίτης».
Το ότι στο φύλλο του ανερυθρίαστου Ριζοσπάστη (18/06/2015) γράφονταν ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που η ίδια εφημερίδα – γνωστή εξ άλλου για τη δίψα της για την «αλήθεια» – έγραφε 70 χρόνια πριν, καλώντας τον «λαό» της σε «τριήμερες εκδηλώσεις, στις 19 – 20 – 21 Ιούνη, ενόψει της συμπλήρωσης 70 χρόνων από το θάνατο του καπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη» είναι ακριβώς το αποτέλεσμα αυτής της παραχάραξης.
Ό,τι δεν τολμούσε να γράψει ο Ριζοσπάστης και να ισχυριστούν οι κομμουνιστές τότε που τα εγκλήματα και η διεστραμμένη μανία τους ήταν ακόμη νωπά και οι συγγενείς των θυμάτων ζούσαν, τα γράφει τώρα, που το έγκλημα της παραχάραξης έχει ήδη ολοκληρωθεί.
Αυτό που περισσότερο μας φοβίζει και μας λυπεί δεν είναι το θράσος του ανερυθρίαστου ΚΚΕ και της ΡΟΖ ΠΟΥΑ κυβερνώσης συνοδοιπορίας του, αλλά η δειλία και η αναξιότητα των πολιτικών μας, που με την εγκληματική ανοχή τους, επέτρεψαν να συντελεσθεί η παραχάραξη της ιστορίας μας.
Έγκλημα μεγαλύτερο απ’ όσα διέπραξαν όλοι οι διεστραμμένοι δολοφόνοι του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΔΕΣ/ΚΕΕ μαζί.
Διότι κατέστη στο διηνεκές το ψέμα, «αλήθεια». Και η αλήθεια, συκοφαντία!
Πηγή : FreeWill.gr, eyedoll.gr
.jpg)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου