Ο πολιτικός αναλυτής και γκουρού των εκλογικών αναμετρήσεων Ανδρέας Δρυμιώτης συμμετείχε στην έρευνα του «Πρώτου Θέματος» για την παρατεταμένη κρίση στα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Ολόκληρη την ανάλυση του Ανδρέα Δρυμιώτη:
«Τι πραγματικά συμβαίνει με την αντιπολίτευση στην Ελλάδα σήμερα;
Η εύκολη απάντηση είναι: τίποτα! Απλούστατα, δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Η δύσκολη απάντηση είναι το γιατί. Η ιστορία πάντοτε βοηθά στη ανάλυση. Από την μεταπολίτευση του 1974, μέχρι σήμερα μόνο σε δύο εκλογικές χρονιές είχαμε κάτι παρόμοιο, αλλά όχι ακριβώς το ίδιο. Το 1974 στις εκλογές κυριάρχησε η ΝΔ με 52,7%, ενώ δεύτερο κόμμα ήταν η Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις με 20,4%. Στις αμέσως επόμενες εκλογές του 1977 πάλι κυριαρχεί η ΝΔ με 41,8% και το ΠΑΣΟΚ να ακολουθεί με 25,3%. Η πολιτική κατάσταση τότε ήταν όμως πολύ διαφορετική από τη σημερινή και έτσι είναι εύκολο να εξηγηθεί η τότε κυριαρχία της ΝΔ.
Ο κόσμος ήταν ανακουφισμένος με την πτώση της δικτατορίας αλλά απογοητευμένος και ντροπιασμένος από την εθνική ήττα στη Κύπρο και όπως είναι ευνόητο στράφηκε στον δοκιμασμένο Κωνσταντίνο Καραμανλή για σιγουριά. «Καραμανλής ή τανκς». Είναι γεγονός ότι χρωστάμε πολλά στον Καραμανλή, γιατί το πέρασμα από την δικτατορία στην δημοκρατία δεν είναι εύκολη διαδικασία και πολλές φορές δεν είναι αναίμακτη. Ειδικά όταν υπάρχει και αλλαγή πολιτεύματος όπως η κατάργηση της Βασιλείας. Τέλος πάντων από το 1981 μέχρι το 2015, είχαμε ένα δικομματισμό με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να εναλλάσσονται στην εξουσία. Γνωρίζαμε τους πολιτικούς, γνωρίζαμε τις ιδεολογίες των κομμάτων και γενικά βρισκόμαστε σε γνώριμα μονοπάτια.
Το πολιτικό παιχνίδι ουσιαστικά άλλαξε το 2010 με την προσφυγή μας στο ΔΝΤ και την ένταξη μας στα Μνημόνια, που συνοδεύτηκαν με αυστηρά μέτρα λιτότητας, τα οποία δεν αρέσουν σε κανένα. Είμαι πεπεισμένος ότι αν η ΝΔ ψήφιζε το πρώτο μνημόνιο, η πολιτική κατάσταση σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική και πολύ πιο ξεκάθαρη. Το ΠΑΣΟΚ θα έχανε τις επόμενες εκλογές και θα συνεχιζόταν ο δικομματισμός όπως στο παρελθόν, χωρίς τους νέους παίκτες ψεκασμένους ή μη. Επιπλέον θα είχαμε βγει από τα μνημόνια σε 3-4 χρόνια, όπως έγινε στις υπόλοιπες χώρες που εντάχθηκαν στα προγράμματα του ΔΝΤ.
Το 2015 κερδίζει τις εκλογές ένα «μπουκέτο» κομμάτων και κομματιδίων με το όνομα Σύριζα, που στελεχώνεται από την πλέον ερασιτεχνική ομάδα που πέρασε από την Ελλάδα. Η ασχετοσύνη τους είναι εκκωφαντική και γινόμαστε ο περίγελος της Ευρώπης αλλά και του υπόλοιπου κόσμου. Αφού μας στοίχισε πολλά δισεκατομμύρια και δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων της Χώρας στο Υπερταμείο για 100 χρόνια, κατέρρευσε με πάταγο το 2019. Και φυσικά η κατάρρευση συνοδεύτηκε από τη γνωστή αρρώστια της Αριστεράς: Διάσπαση και πάλι διάσπαση μέχρι να παγώσει η κόλαση. Από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε τα εξής κόμματα: ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία (αυτό το Προοδευτική με τρελαίνει), Πλεύση Ελευθερίας, Νέα Αριστερά, Κίνημα Δημοκρατίας, ΜέΡΑ25 και να μη ξεχάσω τον Παναγιώτης Λαφαζάνη (με τις υποκλίσεις του στον Πούτιν) που δημιούργησε τη Λαϊκή Ενότητα – Ανυπότακτη Αριστερά, η οποία όμως υποτάχτηκε στην έλλειψη ψηφοφόρων.
Τώρα, αρχίζει να αχνοφαίνεται η έλλειψη αντιπολίτευσης. Όλοι αυτοί, που μεταξύ τους αποκαλούνται «σύντροφοι», όταν δεν μπορούν να τα βρούνε, πως είναι δυνατόν να πείσουν τον κόσμο ότι πρέπει να τους ψηφίσει για να ξανακυβερνήσουν; Απλά δεν γίνεται και με τον καιρό θα το καταλάβουν και σιγά σιγά θα αποσύρονται από την πολιτική σκηνή, όπως έγινε με πολλούς άλλους.
Το μόνο καλό που μας έκανε η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (2015 – 2019) είναι ότι ξεμπερδέψαμε για καλά με την Αριστερά και το Ηθικό της Πλεονέκτημα της. Όταν το 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει 31% τότε σε συνέντευξη μου στο «Πρώτο Θέμα» είχα προβλέψει ότι θα πάει στο 6%. Δεν νομίζω ότι ήταν πολλοί αυτοί που το πίστεψαν. Τώρα η πρόβλεψη μου είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Αριστερά δεν θα ξανακυβερνήσει. Και επαναλαμβάνω «Θεέ μου, από που γλίτωσες!». Ακόμα και στην επαγγελματική μου δραστηριότητα μόνο τους ερασιτέχνες φοβόμουνα. Ο ανταγωνισμός από επαγγελματίες είναι ευλογία. Το ίδιο και στην πολιτική. Ένας καλός επαγγελματίας πολιτικός δεν μπορεί ποτέ να καταστρέψει τη χώρα του, γιατί σε μερικά χρόνια μπορεί να κληθεί να την ξανακυβερνήσει. Αντίθετα, ο ερασιτέχνης θα παίξει τη χώρα του στα ζάρια, όπως έγινε με το ανεκδιήγητο ερασιτεχνικό δίδυμο Τσίπρα - Βαρουφάκη με το Δημοψήφισμα της καταστροφής
Πάμε τώρα στο ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα αυτό είναι αδικημένο. Έχει τις δικές του ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση του, αλλά στάθηκε πολύ άτυχο. Ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε μπροστά σε ένα πρόβλημα που ήταν πολύ μεγαλύτερο από το μπόϊ του. Μερικοί συνεργάτες του, η εξής μία, η Λούκα Κατσέλη, τον παρέσυρε στον όλεθρο με το διαβόητο «λεφτά υπάρχουν»! Και αφού πίστεψε το δικό του παραμύθι, μοίρασε αμέσως μετά την εκλογή του 1 δις. ευρώ! Ύστερα από μερικές εβδομάδες, πήγε στο Καστελόριζο και ανακοίνωσε ότι έχουμε πτωχεύσει και ζητάμε τη βοήθεια του ΔΝΤ γιατί δεν μπορούμε να δανειστούμε από τις αγορές!
Ποιος να τον πιστέψει; Αλλά ήταν ιδιαίτερα άτυχος γιατί στη αξιωματική αντιπολίτευση είχε να κάνει με τον φιλόδοξο Αντώνη Σαμαρά ο οποίος δημιούργησε βάσιμες αμφιβολίες στους ψηφοφόρους της ΝΔ (33,5%) ότι άδικα μπήκαμε στο Μνημόνιο και αυτός είχε έτοιμες τις λύσεις. Τα υπόλοιπα είναι νομοτελειακά. Ο ΓΑΠ κατέρρευσε, κλήθηκε ο Λουκάς Παπαδήμος σαν προσωρινή λύση και στη συνέχεια είχαμε τη διακυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Όταν και ο Σαμαράς, παρόλες τις διακηρύξεις του, υποχρεώθηκε να στηρίξει το δεύτερο μνημόνιο, είχαμε και τη διάσπαση της ΝΔ, με τη δημιουργία των Ανεξάρτητων Ελλήνων, του Πάνου Καμένου. Αλλά και αυτοί έχουν χαθεί μαζί με άλλους.
Στο ΠΑΣΟΚ έχουν συμβεί πρωτοφανή πράγματα. Παρά το γεγονός ότι αυτό το ιστορικό κόμμα είναι συστημικό, φαίνεται ότι και εκεί έχει επικρατήσει ο ερασιτεχνισμός. Ο ίδιος ο ΓΑΠ προσπάθησε να το διασπάσει δημιουργώντας καινούργιο κόμμα. Μετά ήταν υποψήφιος για αρχηγός. Αυτό ομολογώ ότι με ξεπερνά. Ένας άνθρωπος που διετέλεσε Πρωθυπουργός που είναι το σημαντικότερο αξίωμα της Δημοκρατίας μας, να θέλει να γίνει ξανά αρχηγός της ελάσσονος αντιπολίτευσης. «Από δήμαρχος κλητήρας»! Υπάρχει όμως ένα πολύ σοβαρό θέμα στο ΠΑΣΟΚ. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, είναι αναμφισβήτητα ένας πολιτικός μεγάλου βεληνεκούς.
Η απουσία του από την Βουλή την κάνει φτωχότερη. Ο τρόπος δε με τον οποίο ουσιαστικά «αποβλήθηκε» τεκμηριώνει πολλά πράγματα. Υπενθυμίζω ότι στις εκλογές του 2019, η μακαρίτισσα Φώφη επέλεξε τον Καμίνη μια την τιμητική πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, κάτι που ήθελε πολύ ο Βαγγέλης και έτσι δεν ήταν ούτε υποψήφιος στις εκλογές. Αλήθεια τι έγινε ο Καμίνης; Δεν το βάζω σαν ρητορική ερώτηση, αλλά για να δείξω ότι είμαστε πάντοτε εικόνα των επιλογών μας. Ο δε Ανδρουλάκης που υποτίθεται ότι θα τον ήθελε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν τον έκρινε άξιο για μια θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος του. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Το ότι έχουν επικρατήσει άλλα κριτήρια στην επιλογή των προσώπων που στελεχώνουν τον Πρόεδρο κραταιό Νικόλαο.
Μην απορείτε, λοιπόν, για το τι συμβαίνει και ΔΕΝ υπάρχει αντιπολίτευση. Έχουν επικρατήσει οι μετριότητες. Νομίζουν ότι κάνουν πολιτική, ενώ στη ουσία έχουν μάθει μερικά απλά επικοινωνιακά τερτίπια. Για παράδειγμα όλοι οι νέοι πολιτικοί μας, που βγαίνουν στο γυαλί, έχουν μάθει να κοιτάζουν την κάμερα και όχι τον δημοσιογράφο που τους ρωτάει. Επιπλέον τρώνε τον χρόνο με αοριστίες και γενικολογίες και σπανίως απαντάνε σε δύσκολες ερωτήσεις με ένα ναι ή όχι. Και πιστεύουν ότι ο κόσμος που τους ακούει είναι χαϊβάνια χωρίς κρίση. Πάρτε για παράδειγμα το θέμα των ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Ποια είναι η επίσημη θέση του ΠΑΣΟΚ; Προσωπικά δεν έχω καταλάβει.
Ο Ανδρουλάκης είναι ανθρωποδιώχτης. Έχει μονίμως ένα ξυνισμένο ύφος και σε κάθε ερώτηση βγάζει τη δική του κασέτα που δεν έχει καμία σχέση με την ερώτηση. Δεν είναι τυχαίο ότι στη καταλληλότητα για πρωθυπουργός, οι μισοί που θέλουν να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ δεν τον βρίσκουν κατάλληλο. Αυτό το εύρημα είναι η απόλυτη σταθερά στις δημοσκοπήσεις, αλλά ο κραταιός Νικόλαος δεν πτοείται. Ακούσαμε και το τελευταίο ανέκδοτο από τον εκπρόσωπο Τσουκαλά. Το είπε κάπως έτσι, αλλά δεν χάνω χρόνο για να διατυπώσω τα ακριβή λόγια του. Πάμε για πρωτιά στις επόμενες εκλογές αλλά αν δεν είμαστε πρώτοι δεν έγινε και τίποτε! Ε, λοιπόν, με αυτόν ελπίζει να κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ.
Πάμε τώρα στην Πλεύση Ελευθερίας. Με τα σημερινά δεδομένα είναι η Αξιωματική Αντιπολίτευση. Αυτό πρέπει να προβληματίσει το ΠΑΣΟΚ και τον Σύριζα. Αυτοί ήταν και είναι ακόμα οι χορηγοί της Ζωής. Αυτή τους παράσυρε στον δικό της χώρο, και αυτοί σαν υπνωτισμένοι την ακολούθησαν. “Come into my parlor, said the spider to the fly…” Η Ζωή, ζωή να έχει ξέρει καλά το παιχνίδι, ενώ οι άλλοι είναι ερασιτέχνες. Η Ζωή εκμεταλλεύεται την δικαιολογημένη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η τραγωδία των Τεμπών και παρασύρει τόσο τον Σύριζα όσο και το ΠΑΣΟΚ στα δικά της λημέρια. Και έτσι επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά το αξίωμα: Μεταξύ του γνήσιου και της μαϊμούς, ο λογικός άνθρωπος επιλέγει το γνήσιο. Ακριβώς έτσι εξηγείται η δημοσκοπικά άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας. Προσοχή, δεν μιλώ για εκλογική άνοδο. Στις κάλπες θα δείτε την πραγματική εικόνα. Δεν είναι ηλίθιος ο Ελληνικός λαός να ψηφίσει ένα κόμμα όπου ο Πρωθυπουργός είναι η Ζωή, ο υπουργός Εσωτερικών η Ζωή, ο υπουργός Δικαιοσύνης η Ζωή κ.ο.κ. Απλά στις δημοσκοπήσεις ο κόσμος εκφράζεται χαλαρότερα και μεταξύ μας κάνει και τη πλάκα του. Δεν τον αδικώ.
Και αισίως φτάσαμε στη Ελληνική Λύση. Αυτή ξεκίνησε το παραμύθι του λαθραίου φορτίου με τους 25 τόνους ξυλόλιου στις εμπορική αμαξοστοιχία των Τεμπών. Εδώ έχουμε την απόλυτη επιβεβαίωση ενός αξιώματος που διατυπώθηκε από κάποιον άγνωστο: «Είναι πραγματικά τρελό, το γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν απαιτούν καμία απολύτως απόδειξη για να πιστέψουν ένα ψέμα, ενώ αντίθετα ζητούν άπειρες αποδείξεις για να πιστέψουν τη αλήθεια»! Δεν νομίζω ότι χρειαζόμαστε άλλη ανάλυση για το θέμα. Απλά μόνο να προσθέσω ότι η παραπάνω φράση στη Ελλάδα ισχύει στο τετράγωνο.
Αναλύσαμε την αντιπολίτευση. Τι ζητάνε όλοι;. Να φύγει ο Μητσοτάκης και η χειρότερη κυβέρνηση που κυβέρνησε ποτέ. Σας φαίνεται πειστική πρόταση; Εμένα καθόλου. Ο κόσμος ζητά ηγέτη, όχι γκρινιάρη και κατήγορο. Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, αυτή τη στιγμή ο κόσμος βλέπει τον Κυριακό Μητσοτάκη σαν τη μόνη επιλογή για τη διακυβέρνηση του Τόπου, στις δύσκολες διεθνείς και τοπικές συνθήκες. Στη ζωή μου έμαθα να «ζωντανεύω» τις επιλογές, ώστε να κρίνω σωστότερα. Φανταστείτε τη εικόνα μιας κρίσης με τη Τουρκία και τους πιθανούς συνομιλητές του Τράμπ για το θέμα. Τη Ζωή, που δεν έχουμε καμία γνώση για τα αγγλικά της, με τον Τράμπ, τον Ανδρουλάκη με παιδικά αγγλικά του, τον Φάμελο επίσης, αλλά και το Βελόπουλο! Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μητσοτάκης παίζει χωρίς αντίπαλο!
Ο Μητσοτάκης δεν κινδυνεύει από τη σημερινή αντιπολίτευση. Ο Μητσοτάκης κινδυνεύει μόνο από ακατάλληλους συνεργάτες του και του από τους φθονερούς «συντρόφους» του στη ΝΔ. Αυτοί είναι που δεν μπορούν να καταλάβουν πως αυτός που υποτιμητικά έλεγαν «Κούλη» έχει εξολοθρεύσει όλους τους αντιπάλους του. Αυτό είναι το σημερινό πρόβλημα της χώρας μας. Ο Μητσοτάκης έδωσε ξανά τη διεθνή αξιοπρέπεια στη Χώρα μας. Βελτίωσε τη οικονομία μας όπως τεκμηριώνεται από τις αξιολογήσεις των Διεθνών Οίκων. Μείωσε φόρους και εισφορές. Περιόρισε τη μαύρη οικονομία. Μας έκανε όλους περίφανους με την εμπνευσμένη ομιλία του στο Κογκρέσο των ΗΠΑ.
Και μετά ρωτάτε γιατί δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Να σας το περιγράψω με όρους φυσικής. Αν σε ένα χώρο υπάρχει ένα πολύ δυνατός προβολέας, όλα τα άλλα φώτα δεν φαίνονται. Έτσι απλά και κατανοητά!»
