Φοιτήτρια περιγράφει το χρονικό τρομοκρατίας της συνέλευσης στην Νομική

 

Για «κλίμα φανατισμού και τρομοκρατίας» που επικράτησε στη συνέλευση της Νομικής του ΕΚΠΑ αναφορικά με το ζήτημα της κατάληψης ή όχι, κάνει λόγο τριτοετής φοιτήτρια, με ακροαριστερούς και αριστερούς τραμπούκους να απειλούς.

Αναλυτικά η Ειρήνη Διακρούση γράφει:

«"Υπερμαζική" και "αγωνιστική" χαρακτηρίστηκε η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Φοιτητικού Συλλόγου της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ, ένα προϊόν μίας καλά στημένης παράστασης που εκτυλίχθηκε για 6 συνεχόμενες ώρες στην αίθουσα 1 της Νομικής Σχολής. Μια απόφαση, στην πραγματικότητα προειλημμένη, από έναν Φοιτητικό Σύλλογο που υποτίθεται υπάρχει για την προάσπιση των φοιτητικών(;) αιτημάτων. Όμως, καλύτερο θα ήταν να περιγράψουμε το χρονικό της χθεσινής ημέρας από την αρχή.

Είμαι μία ανεξάρτητη φοιτήτρια, που τα τελευταία τρία χρόνια που σπουδάζω, είχα μηδενική επαφή με τις "συλλογικές" διαδικασίες λήψης αποφάσεων, την λειτουργία των παρατάξεων μέσα στην σχολή και τον Φοιτητικό Σύλλογο ως όργανο γενικότερα. Το δίλημμα που προφασίστηκε ο Φοιτητικός Σύλλογος και "τράβηξε" στην προσοχή του μέσου φοιτητή νομικής ήταν το "ανοιχτή ή κλειστή σχολή". Στην πραγματικότητα, όμως, το ζήτημα είχε μια χροιά περισσότερο πολιτική, η οποία άλλωστε φάνηκε και από την ψηφοφορία, όπως θα δούμε και στη συνέχεια. Με την άφιξη μας στην σχολή μας υποδέχονταν άτομα από κάθε λογής πολιτικό χώρο, μας πέρναγαν από face control για να κρίνουν με βάση το "outfit" μας κατά πόσο πιθανό είναι να ψηφίσουμε τις θέσεις τους και, εφόσον μας ενέκριναν, μας μοίραζαν χαρτιά με τις προτάσεις της παράταξης τους και προσπαθούσαν να μας οδηγήσουν στη "σωστή" κατεύθυνση ως αυτόκλητοι μεσσίες.

Με την είσοδο μας στην αίθουσα 1, το πρώτο πράγμα που παρατηρήσαμε όλοι ήταν μια λαοθάλασσα ανθρώπων, που τα σώματα τους κάλυπταν τον χώρο από άκρη σε άκρη και ήταν αδύνατο να αντικρίσουμε ίχνος δαπέδου. Επικρατούσε το απόλυτο χάος, δεν είχε απομείνει δείγμα οξυγόνου τόσο λόγω των υπεράριθμων "θεατών" σε μια αίθουσα περιορισμένης χωρητικότητας για τις ανάγκες της Συνέλευσης όσο και λόγω των τσιγάρων που ο καπνός τους που επιβάρυνε αποφασιστικά την ήδη αποπνικτική ατμόσφαιρα (ενάντια στην σύσταση που έγινε από το προεδρείο για να σταματήσει το κάπνισμα στον εσωτερικό χώρο).

Η παράσταση ξεκίνησε με έναν νέο δικηγόρο που πήρε την πρωτοβουλία να μας περιγράψει την κατάσταση της δικηγορίας στην πράξη και, φυσικά, να μας "παροτρύνει" να ταχθούμε υπέρ της κατάληψης. Έπειτα, παρακολουθήσαμε την ομιλία του προέδρου του Φοιτητικού Συλλόγου ενός άλλου πανεπιστημίου με θέμα την αγωνιστική απόφαση που έλαβε το δικό του πανεπιστήμιο, του οποίου το παράδειγμα πρέπει προφανώς να ακολουθήσουμε και εμείς. Ακολούθησαν οι ομιλίες πλήθος προσώπων, άλλων που ήταν μέλη παρατάξεων και άλλων που αυτοπροσδιορίζονταν ως ανεξάρτητοι φοιτητές (ιδιότητα που αμφισβητήθηκε από μέλη παρατάξεων ουκ ολίγες φορές). Η κατάσταση θύμιζε περισσότερο ρωμαϊκή αρένα πάρα μια ανοιχτή και δημοκρατική συζήτηση για το ζήτημα της κατάληψης. Η Νομική Σχολή Αθηνών μετατράπηκε γρήγορα σε ένα σύγχρονο Κολοσσαίο: κυριάρχησε η οχλαγωγία και τα γιουχαρίσματα, οι βωμολοχίες και οι υποτιμητικό χαρακτηρισμοί. Πολλοί από τους παρευρισκόμενους κατέκριναν με ιδιαίτερα χυδαίο τρόπο όποιον είχε αντίθετη με την δική τους άποψη.

Ακολούθησαν απόπειρες στιγματισμού ορισμένων φοιτητών που πήραν την πρωτοβουλία να μιλήσουν, με σχόλια όπως "ο μπαμπάς σου δουλεύει στο τάδε υπουργείο", "ακολουθείς στα κοινωνικά δίκτυα την τάδε σελίδα" και "ήσουν στο ψηφοδέλτιο του Χ κόμματος". Όποιος είχε αντίθετη άποψη από τους καταληψίες ήταν αυτομάτως ένας ‘’δεξιός’’,’’κρυφοδαπίτης’’ που προφανώς τάσσεται υπέρ του νομοσχεδίου περί παράλληλης λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, παραβλέποντας το σκεπτικό του μέσου φοιτητή νομικής που πραγματικά αδιαφορεί για τις πολιτικές έριδες μέσα στην σχολή, θέλει να συμμετάσχει στην εξεταστική (για την οποία έχει καταβάλλει τόσο κόπο όλο το χειμερινό εξάμηνο), να πάρει το πτυχίο του και πιέζεται από το ν + 2.

Έξω από την αίθουσα, περιφρουρούσαν όλες τις εξόδους και το φουαγιέ κουκουλοφόροι με κράνη που όποτε έβγαινε έξω κάποιο μέλος της ΔΑΠ ή κάποιος που στα μάτια τους έμοιαζε με μέλος της ΔΑΠ, τον γιούχαραν και τον χλεύαζαν με πληθώρα χαρακτηρισμών. Χαρακτηριστικό ήταν το περιστατικό που έζησα στην τουαλέτα έξω από την αίθουσα 1. Καθώς έπλενα τα χέρια μου, μπήκε μέσα ένας άντρας περίπου 25 ετών και με ρώτησε αν εδώ είναι οι αντρικές ή οι γυναικείες τουαλέτες. Προφανώς, αν ήταν φοιτητής στη σχολή θα γνώριζε ότι οι τουαλέτες είναι -ατύπως- μικτές!

Έξω από την αίθουσα 1 στεκόντουσαν όρθιοι για τόσες ώρες πολλοί φοιτητές, καθώς ήταν αδύνατο να χωρέσουμε όλοι στην αίθουσα. Συνομίλησα με διάφορες παρέες: πολλά παιδιά μου είπαν πως έχουν 1-2 μαθήματα για πτυχίο και θέλανε να τα δώσουν για να φύγουν από την σχολή, πολλοί είχαν κάνει αιτήσεις για μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, είχαν γίνει ήδη δεκτοί και είχαν αγχωθεί με την κατάσταση, άλλοι εργάζονταν και είχαν πάρει άδεια από την εργασία τους για τις ημέρες της εξεταστικής και άλλοι είχαν ταξιδέψει από τις επαρχίες που κατάγονται για να δώσουν αυτή την εβδομάδα μαθήματα. Μία άγνωστη κοπέλα ήρθε και μου ψιθύρισε στο αφτί "Μην συζητάτε τόσο δυνατά, βλέπεις τι άτομα μας περιμένουν έξω".

Το κλίμα φανατισμού και τρομοκρατίας κλιμακώθηκε απότομα την τελευταία μιάμιση ώρα. Στο βήμα, οι πρωταγωνιστές τσακώνονταν μεταξύ τους για μια πληθώρα θεμάτων, όπως το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, την τραγωδία των Τεμπών και την κατάσταση στην Παλαιστίνη. Μέλη από όλες τις παρατάξεις φώναζαν από τις κερκίδες τους συνθήματα εναντίον των άλλων παρατάξεων, δεν μας ενημέρωσαν, όμως, αν στο χθεσινό ματς κέρδισε ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός. Πολλά άτομα συγκεκριμένων παρατάξεων φοβόντουσαν να μιλήσουν και να απαντήσουν στις ερωτήσεις που τους τέθηκαν σε αυτό το, μάλλον πολιτικό, debate εξαιτίας του τεταμένου κλίματος που επικρατούσε.

Φτάνοντας στο μεγάλο φινάλε της χθεσινής παράστασης, κάπου στις 20:00 το βράδυ ήρθε η ώρα της ψηφοφορίας. Λίγο πριν την ψηφοφορία οι κουκουλοφόροι που βρίσκονταν στις εξόδους προσπάθησαν να μπουν μέσα. Μέλη του προεδρείου τους απώθησαν έξω από την αίθουσα και η διαδικασία έγινε κεκλεισμένων των θυρών. Η ψηφοφορία έγινε με ανάταση χεριών, μας χώριζαν σε μικρές ομάδες ανάλογα με το που καθόμασταν και άτομα όλων των παρατάξεων μας ρωτούσαν τι θα ψηφίσουμε, με αποτέλεσμα όλοι να βλέπουν ποιος ψηφίζει τι και να υπάρχει αυτή η αυξημένη πίεση. Προφανώς δεν έγινε κανένας έλεγχος ακαδημαϊκών ταυτοτήτων, οπότε όλοι μεταξύ μας γνωρίζουμε άτομα που ψήφισαν, ενώ δεν είναι φοιτητές της σχολής. Και να τονιστεί σε αυτό το σημείο πως δεν ψηφίσαμε υπέρ ή κατά της κατάληψης, αλλά με βάση τις παρατάξεις και τις προτάσεις που έχουν θέσει, εξαναγκάζοντας μας να πάρουμε σαφή πολιτική θέση, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν θέλαμε. Η νοθεία ξεπέρασε κάθε όριο: τα μέλη των παρατάξεων λογομαχούσαν για τον αριθμό των ψήφων και ψήφισαν εξωπανεπιστημιακοί εξαιτίας της αδιαφανούς διαδικασίας. Στο τέλος, ορισμένα μέλη παρατάξεων χτυπήθηκαν από πρόσωπα που αμφισβητείται η ακαδημαϊκή τους ιδιότητα, με αποτέλεσμα να τρομοκρατηθούμε όσοι βρισκόμασταν εκεί. Αλλά όπως δήλωσαν διαφορά μέλη παρατάξεων, αυτή είναι η "άμεση δημοκρατία" και απλά το φοιτητικό σώμα δεν είναι "μαθημένο" σε αυτές τις πρακτικές.

Πραγματικά ντρέπομαι για την κατάσταση που επικράτησε στην σχολή μου. Ντρέπομαι που απαξιώνεται με αυτόν τον τρόπο το δημόσιο πανεπιστήμιο που δίνει την ευκαιρία σε ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα για δωρεάν μόρφωση και κοινωνική ανέλιξη. Ντρέπομαι που σπουδάζω σε μία σχολή που, ενώ διδασκόμαστε από τους καθηγητές μας τις έννοιες της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας, χθες δολοφονήθηκε το Δίκαιο με αυτόν τον τρόπο από φοιτητές που πρόκειται να βγουν από την σχολή ως οι επόμενοι "υπερασπιστές" του. Ντρέπομαι που πέσαμε στην "φάκα" των πολιτικών αντιπαραθέσεων με δόλωμα τον ανοιχτό διάλογο και την στήριξη του θεσμού του δημοσίου πανεπιστημίου. Ντρέπομαι που μερικοί θυσιάζουν με αυτόν τον τρόπο τον κόπο των συμφοιτητών τους στον βωμό μιας υποσχόμενης πολιτικής καριέρας και των κομματικών συμφερόντων. Σε μία σχολή που γέννα την επόμενη πολιτική ηγεσία, η χθεσινή κατάσταση αποτελεί τον προάγγελο του πολιτικού πεδίου της χώρας σε μερικά χρόνια και όχι ένα απλώς μεμονωμένο περιστατικό ορισμένων παθογενειών του δημοσίου πανεπιστημίου. Τελικά, πράγματι, η καλύτερη διαφήμιση είναι η δυσφήμιση».