Ένα κουρασμένο κόμμα

«Η νίκη έχει εκατό πατέρες, ενώ η ήττα είναι ορφανή», όπως είπε ο Ιταλός πολιτικός Γκαλεάτσο Τσιάνο. Στη ΝΔ, ένα μήνα μετά τις εκλογές, το ρητό είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Οι ίδιοι άνθρωποι που αποθέωναν τον πρόεδρό της όσο ήταν πρωθυπουργός τώρα τον έχουν ως κύριο πιάτο στο μενού τους.
της Μαίης Ζαννή*
Βεβαίως ο κανιβαλισμός δεν είναι προνόμιο της πολιτικής. Ωστόσο, αυτή τη φορά τα στελέχη της ΝΔ δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται το πραγματικό πρόβλημα. Η αιτία που ο κόσμος γύρισε την πλάτη στις κάλπες στην παράταξή μας δεν έχει ονοματεπώνυμο. Αντιθέτως, είναι το αποκορύφωμα μιας διαδικασίας που λαμβάνει χώρα από το τέλος της κυβέρνησης Καραμανλή, το 2009.

Υπάρχουν διαφορετικοί παράγοντες που οδηγούν στη σημερινή κατάσταση και μας «πασοκοποιούν» με την πάροδο του χρόνου. Το πρώτο θέμα που αντιμετωπίζει η ΝΔ είναι ότι επιμένει να εξάγει τα εσωτερικά της προβλήματα σε έναν κόσμο που δεν ασχολείται καν. Κανείς δεν νοιάζεται για διαχωρισμούς «σαμαρικών», «καραμανλικών» και «μητσοτακικών» παρά μόνο οι λιγοστοί που επιμένουν να δέχονται τέτοιες ταμπέλες. Στελέχη τα οποία προχωρούν με μόνο κριτήριο αυτό δεν έχουν καμία τύχη να κερδίσουν νέες ψήφους για τη ΝΔ.

Ο καθένας σε έναν πραγματικό κόσμο κρίνεται από την πορεία του και όχι από την καταγωγή του. Στη ΝΔ αυτά τα νέα δεν έχουν φτάσει ακόμα. Δυστυχώς, επιμένουμε να ξεχνάμε πως δεν κάνει η γενιά τον άντρα αλλά ο άντρας τη γενιά. Επιμένουμε να αποθεώνουμε και να βγάζουμε μπροστά τους ίδιους και τους ίδιους ή να τους κλωνοποιούμε με μοναδικό κριτήριο το επώνυμό τους. Ξεχνάμε ότι το κόμμα αυτό φτιάχτηκε από έναν άνθρωπο που έκανε μόνος το όνομά του σε καιρούς που υπήρχαν μεγάλες πολιτικές οικογένειες με γενιές πρωθυπουργών. Αν αυτός τα κατάφερε, γιατί επιμένουμε εμείς να στερούμε την ευκαιρία στους δικούς μας νέους;

Όπως γράφουν τα ρεπορτάζ των εφημερίδων, εμείς ψάχνουμε έναν «αντι-Τσίπρα» στη ΝΔ, χωρίς να συλλογιζόμαστε ότι αν είχαμε τέτοιους θα είχαμε και νέους ψηφοφόρους. Τους χάσαμε όταν κατάλαβαν ότι ελάχιστοι στο κόμμα μας πιστεύουν πραγματικά σε τομές και μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, αλλά περισσότερο σε βολέματα, καρέκλες και στη συνέχιση του πελατειακού και ρουσφετολογικού κράτους. Κυβερνήσαμε κι εμείς, όχι μόνο τα τελευταία δυόμισι χρόνια, που κατορθώσαμε να κρατήσουμε την οικονομία και τη χώρα όρθια, αλλά και την πενταετία 2004-2009. Πότε κάναμε την αυτοκριτική μας για όσα πράξαμε, ο καθένας από το πόστο του, εκείνη την εποχή; Άνοιξε ποτέ μια σοβαρή συζήτηση στη ΝΔ με κριτική διάθεση προς τους πρωταγωνιστές της εποχής;

Αντίθετα, δώσαμε εύσημα στον εαυτό μας και μαζί την εντύπωση στον κόσμο ότι στον δικό μας παραταξιακό χώρο τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν κινείται στους ρυθμούς της εποχής μας. Μιλάμε ακόμα με συμβολισμούς άλλης εποχής, για θέματα που η κοινωνία η ίδια τα έχει προσπεράσει, με τα ίδια κουρασμένα πρόσωπα να προσπαθούν να πείσουν. Είμαστε κουρασμένοι από την ίδια αυτή διαδρομή που ακολουθούμε και αυτό κάνει οποιονδήποτε απέναντί μας να φαίνεται φρέσκος και έτοιμος να δουλέψει για μια νέα πορεία της χώρας. Είμαστε οι ίδιοι πρωταγωνιστές σε ένα έργο χωρίς θεατές. Ένα κόμμα γεμάτο πρόσωπα που έδωσαν ό,τι μπορούσαν και αρνούνται τώρα να παραδώσουν στην επόμενη γενιά. Με άλλα λόγια, ένα κουρασμένο κόμμα.

*Η Μαίη Ζαννή είναι πολιτικός επιστήμονας, αναπληρώτρια γραμματέας Διεθνών Σχέσεων & Ε.Ε. της ΝΔ.


Πηγή : free-sunday.gr