Η Κυβέρνηση έχει μπροστά της 12 μήνες μέχρι το τέλος της θητείας και είναι αποφασισμένη να συνεχίσει το έργο της με τους ίδιους ρυθμούς. Είναι όμως -όπως επισημαίνει ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης- πάρα πολύ σημαντικό να μην εγκλωβιστεί η χώρα σε μία αφόρητη πολιτική τοξικότητα, σε μια αντιπαράθεση με κραυγές, με κατηγορίες, χωρίς επιχειρηματολογία, που τελικά αποξενώνει ακόμα περισσότερο τους πολίτες από την πολιτική.
Είναι σημαντικό η πολιτική αντιπαράθεση, όσο σκληρή κι αν είναι, να μην επιστρατεύει ύβρεις, συκοφαντίες, διαστρέβλωση των πραγμάτων και ψέματα, όπως επίμονα έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια και συνεχίζει να κάνει ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση υιοθετεί μία μηδενιστική στάση που συμπυκνώνεται στο δόγμα: «για ό,τι κακό συμβαίνει στον Πλανήτη φταίει ο Μητσοτάκης».
Όταν η ύφεση εξαιτίας της επιδημίας έπληττε ολόκληρη την Ευρώπη, ο κ. Τσίπρας μιλούσε για «ύφεση Μητσοτάκη». Τώρα που η ανάπτυξη στη χώρα μας ξεπερνά το μέσο ευρωπαϊκό όρο, ο κ. Τσίπρας ούτε καν τη βλέπει.
Όταν η πανδημία επέβαλε μέτρα άμυνας, ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απέναντι. Καταψήφισαν τα μέτρα στη Βουλή, λοιδορούσαν την Επιτροπή των Λοιμωξιολόγων, έκλειναν το μάτι στους αντιεμβολιαστές. Με αλχημείες, με διαστρέβλωση των στοιχείων, με ψέματα και γενικούς αφορισμούς προσπαθούν τώρα να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια στους θανάτους, αγνοώντας τον δείκτη της υπερβάλλουσας θνησιμότητας, με βάση τον οποίο μετρούν οι διεθνείς οργανισμοί και αδικώντας πάνω από όλα τους εργαζόμενους στο Εθνικό Σύστημα Υγείας που έδωσαν και την ψυχή τους για να σώσουν ανθρώπινες ζωές.
Αντί προτάσεων για τη λύση των προβλημάτων που προκαλούν οι αλλεπάλληλες εξωγενείς κρίσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στην έξαρση των προβλημάτων. Την ώρα που η Ελλάδα αποδεικνύεται πρωταθλήτρια στη στήριξη νοικοκυριών και επιχειρήσεων απέναντι στις αυξήσεις των τιμών του ρεύματος, ισχυρίζεται το ακριβώς αντίθετο. Προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια -που προκαλείται και στη χώρα μας από τα παγκόσμια προβλήματα- και επιδίδεται σε μια μηδενιστική πολιτική συνολικού αφορισμού. Για άλλη μια φορά, επαναλαμβάνει τις πρακτικές που ακολούθησε πριν από το 2015. Η Ελλάδα όμως του 2022 δεν είναι η Ελλάδα του 2012. Τώρα, άλλωστε έχει παρελθόν που δείχνει ότι η μόνη συνέπειά του είναι στην ασυνέπεια.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου