Μπορούμε να είμαστε αρκετά σίγουροι ότι στην τηλεοπτική αναμέτρηση της Δευτέρας μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Χίλαρι Κλίντον ο πρώτος θα πει ψέματα επανειλημμένως και χονδροειδώς για διάφορα θέματα. Η Χίλαρι μπορεί να πει μερικά πράγματα που δεν είναι αλήθεια. Μπορεί και όχι. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι αν οι συντονιστές του προεκλογικού debate θα παρέμβουν όταν ο κ. Τραμπ θα λέει ορισμένα από τα γνωστά του ψέματα. Αν ισχυριστεί, για μια ακόμη φορά, ότι ήταν εξαρχής αντίθετος με τον πόλεμο στο Ιράκ –δεν ήταν–, αν ισχυριστεί ότι έχει αποκηρύξει όσους υποστηρίζουν πως ο πρόεδρος Ομπάμα δεν έχει γεννηθεί στις ΗΠΑ –στην πραγματικότητα φαίνεται να ανακαλεί την παραδοχή που είχε κάνει την περασμένη εβδομάδα λέγοντας ότι ο Ομπάμα έχει όντως γεννηθεί στις ΗΠΑ– αν ισχυριστεί για μία ακόμη φορά ότι οι ΗΠΑ είναι η χώρα με την υψηλότερη φορολογία στον κόσμο –δεν είναι– θα πει κάποιος άλλος εκτός από την κ. Κλίντον ότι δεν είναι; Ισως να αναρωτιέστε πώς μπορώ να είμαι βέβαιος ότι ο ένας προεδρικός υποψήφιος είναι τόσο πολύ πιο ανειλικρινής από την άλλο. Σε αυτό πια το στάδιο της προεκλογικής εκστρατείας διαθέτουμε πλέον μεγάλο όγκο αρχείων για τη συμπεριφορά της κ. Κλίντον και του κ. Τραμπ και χάρη στη δουλειά οργανισμών όπως ο PolitiFact μπορούμε μάλιστα να παρουσιάσουμε με αριθμούς τη διαφορά μεταξύ των δύο υποψηφίων. Ο οργανισμός PolitiFact έχει ελέγξει 258 δηλώσεις του κ. Τραμπ και 255 δηλώσεις της κ. Κλίντον και τις έχει κατατάξει σε κατηγορίες από «αληθείς» μέχρι «χοντρό ψέμα». Ο κ. Τραμπ έχει πει 48 φορές χοντρά ψέματα και η κ. Κλίντον 6. Η υποψήφια των Δημοκρατικών έχει πει 27 φορές πράγματα που δεν είναι αληθή και ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών έχει πει 89 φορές. Αν ένας από τους δύο υποψηφίους δεν πάθει νευρική κατάρρευση ή αν δεν αλλάξει θρησκευτικό δόγμα τις επόμενες ημέρες, μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως η τηλεοπτική αναμέτρηση θα κυλήσει κάπως έτσι. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο πως δεν μπορεί ένας δημοσιογράφος να μιλάει για πολύ ώρα για κάθε ένα ξεχωριστό ψέμα που λέει ένας υποψήφιος.
Προτείνω οι ρεπόρτερ να ακολουθήσουν μια επιχειρηματική πρακτική –το να επιλέγει κανείς πού θα επενδύσει τους περιορισμένους πόρους του– και να αφιερώσουν χρόνο και μέρος από τα σχόλιά τους για όσες δηλώσεις είναι τελείως ψευδείς χωρίς ίχνος αλήθειας. Αν λοιπόν η συζήτηση κυλήσει όπως έχει κυλήσει και η προεκλογική εκστρατεία, θα πρέπει κανείς να αφιερώσει πενταπλάσιο χρόνο για να καλύψει τα ψέματα που θα πει ο κ. Τραμπ σε σχέση με αυτά που θα πει η κ. Κλίντον. Αν η αντίδρασή σας είναι πως οι δημοσιογράφοι δεν θα έπρεπε να το κάνουν αυτό γιατί θα φανεί πως είναι προκατειλημμένοι κατά του ενός υποψηφίου, θα έχετε μόλις φέρει στην επιφάνεια το τεράστιο πρόβλημα που έχει προκληθεί κατά την κάλυψη αυτής της προεκλογικής περιόδου. Δεν καλώ τα μέσα ενημέρωσης να υποστηρίξουν τον ένα από τους δύο υποψηφίους. Τα καλώ να μεταδίδουν ό,τι ακριβώς συμβαίνει, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τα κόμματα. Στην πραγματικότητα αν οι δημοσιογράφοι δεν μεταδίδουν με ακρίβεια το τεράστιο χάσμα στην εντιμότητα μεταξύ των δύο υποψηφίων, τότε παραπλανούν τους αναγνώστες τους, διαστρεβλώνουν την εικόνα και ευνοούν τον μεγαλύτερο ψεύτη. Επαναλαμβάνω πως δεν καλώ τα μέσα ενημέρωσης να υποστηρίξουν πλευρά, αλλά απλώς να κάνουν τη δουλειά τους, η οποία είναι να μεταδίδουν τα γεγονότα. Μπορεί να μην είναι εύκολο, αλλά σπάνια είναι εύκολο να κάνεις αυτό που πρέπει.
PAUL KRUGMAN / THE NEW YORK TIMES
Έντυπη Καθημερινή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου