Η κυβέρνηση δίνει μάχη για να διατηρήσει ένα τεράστιο Δημόσιο αλλά την ίδια ώρα, επειδή αυτό συνδέεται με τις επενδύσεις, θέλει να τις περιορίζει. Κυνηγάμε την ουρά μας, πιστεύοντας στα λεφτόδεντρα…
Φέρνω στον νου μου μια σουρεαλιστική εικόνα: να βρεθούμε όλοι μαζί σε ένα αμφιθέατρο, σε μία πλατεία, κάπου τέλος πάντων που να μπορούμε να πούμε τον πόνο μας. Kι αφού κάποια στιγμή, σταματήσουμε να βρίζουμε τον Τσίπρα, ο καθένας να σηκώσει το δικό του πανό με το αίτημά του. Αγρότες, επιστήμονες, ελεύθεροι επαγγελματίες, συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι ή ό,τι άλλο αδικημένο μπορεί να υπάρχει στην αγορά. Και να φωνάξει κάθε διαμαρτυρόμενος εναντίον ποιού κάνει απεργία και τι ζητάει.
Εντάξει, όλοι θα πουν για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό. Αλλά αυτό που θέλει ο καθένας σίγουρα, είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ζητάει ο διπλανός του. Το δίκιο του αγρότη είναι το άδικο του γιατρού και το «κεκτημένο» του δημοσίου υπαλλήλου η ζημιά που γίνεται στον ελεύθερο επαγγελματία. Οπότε, ύστερα από ώρα, θα πέσει η πρώτη σφαλιάρα και στο τέλος όλοι θα γίνουμε ένα κουβάρι μπουνιές και κλωτσιές, όπως στο γαλατικό χωριό.
Γιατί ακριβώς απεργούμε; Εδώ υπάρχει ένας κουμπαράς που πρέπει να γεμίσει με ένα συγκεκριμένο ποσό. Αυτό το ποσό είναι στη διακριτική ευχέρεια της κυβέρνησης να τον γεμίζει με τις επιλογές της, διατηρώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα να συνεχίζει να τον αδειάζει για να συντηρεί τις λειτουργίες του κράτους. Δύσκολη δουλειά και επικίνδυνη. Τόσο επικίνδυνη που απορεί κανείς με τη μανία κάποιων να αναλάβουν την εξουσία προκειμένου να διαχειριστούν ένα χρεοκοπημένο κράτος. Αν δεν το αποδίδαμε σε ψυχοπαθολογικούς λόγους –ο τοξικομανής της αρχομανίας δεν συνειδητοποιεί το πάθος του- θα υποθέταμε ότι κάποιοι θρασύτατοι πλιατσικολόγοι μπήκαν στην μάχη να αρπάξουν ό,τι μπορούν και να φύγουν…
Πέρα από κει όμως, όλοι εμείς που απεργούμε για την απαλλαγή μας από το γέμισμα του κουμπαρά, δεν μας περνάει από το μυαλό να διαμαρτυρηθούμε για το ποιος τον αδειάζει. Δεν μας απασχολεί η μείωση του Δημοσίου, ο περιορισμός του Κράτους και το αυστηρό όριο των συντάξεων, στα 65. Αδιαφορούμε εν τω μεταξύ, και για το ότι το απαράδεκτο ελληνικό κράτος επιμένει να κρατάει μακριά αυτούς που θα συνέβαλαν απλόχερα, στο γέμισμά του (ελληνικά κεφάλαια του εξωτερικού, ντόπιες και ξένες επενδύσεις κτλ).
Αν δεν παράγουμε πλούτο, κανείς απεργός δεν πρόκειται να σωθεί. Ο κουμπαράς θέλει γέμισμα, αλλιώς θα μας πάρουν και το τελευταίο ευρώ
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δίνει μάχη για να διατηρήσει, όσο μπορεί, ένα τεράστιο Δημόσιο και ταυτόχρονα, επειδή αυτό συνδέεται με τις επενδύσεις, να τις περιορίζει όσο μπορεί. Αλλά σε μας, το ζήτημα είναι δευτερεύον! Η βασική αιτία όλων μας των προβλημάτων είναι δεύτερης σημασίας για τα αιτήματα των απεργιών μας. Προέχει μόνο, ο αυτιστικός μας προσδιορισμός στο στενό συντεχνιακό περιβάλλον.
Κυνηγάμε συνεχώς την ουρά μας, πιστεύοντας ακόμα στα λεφτόδεντρα! Ολοι συνδεόμαστε με το κράτος και δεν θέλουμε να το χάσουμε από το εισόδημά μας, μέρος του οποίου είναι κάποια σύνταξη των γονιών, κάποια επιδότηση ή κάποια συναλλαγή έργου. Ομως δεν γίνεται έτσι. Το κράτος πτώχευσε και πρέπει να σταματήσει να ξύνει τον πάτο του κουμπαρά. Και όχι μόνο αυτό. Γρήγορα, πολύ γρήγορα, επιβάλλεται να έρθουν μεγάλα κεφάλαια που βρίσκονται έξω από φόβο και ανασφάλεια.
Αν δεν παράγουμε πλούτο, κανείς απεργός δεν πρόκειται να σωθεί. Ο κουμπαράς θέλει γέμισμα, αλλιώς θα μας πάρουν και το τελευταίο ευρώ. Θα μου πεις, ποιος θα κάτσει να τα σκεφτεί όλα αυτά; Τώρα βρίζουμε τον Τσίπρα, πριν τον Σαμαρά και πάει λέγοντας.
Αλλά ένα πράγμα δεν έχω καταλάβει με τους απεργούς. Aυτοί που ψήφισαν τον Τσίπρα τώρα τον εκβιάζουν, ταλαιπωρώντας τους συμπολίτες τους; Εμείς βρε σύντροφοι, σταθεροί ήμασταν και πριν και τώρα. Μια ζωή ξέρουμε καλά τι φταίει και το λέμε ξεκάθαρα. Εσείς πηδάτε από μπαλκόνι σε μπαλκόνι να σας ταΐσει το κράτος. Πάλι εμείς θα την πληρώσουμε;
Ανδρέας Ζαμπούκας
Πηγή : protagon.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου