Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Η κυρία Ζαχαρένια στο συσσίτιο: Μία ιστορία στην Κρήτη της κρίσης


Η κυρία Ζαχαρένια, είναι μια ηλικιωμένη πρώην αστή και νυν νεόπτωχη. Ο συγχωρεμένος ο άντρας της – στις καλές εποχές – ήταν δημόσιος υπάλληλος. Κι εκείνη «όταν βαστούσαν τα πόδια της και έβλεπαν τα μάτια της» όπως λέει, είχε δουλέψει λίγα χρόνια ως δακτυλογράφος σε γραφείο δικηγορικό. Μα, ο καημένος «έφυγε» νωρίς. Τον χτύπησε η «κακιά αρρώστια» λέει η κ. Ζαχαρένια με πίκρα, και την άφησε με δύο αγόρια του σχολειού, στα 48 της χρόνια. Τότε το δημόσιο της είχε δώσει μια σύνταξη. Πρώτα αυτή της έκοψαν, τη σύνταξη του μακαρίτη. «Κατάλαβες παιδάκι μου» λέει «από τον τάφο μας έτρεφε, και από τον τάφο τους σπούδασε και τους δύο. Καλός άνθρωπος ήτανε μα κακότυχος».

Η κυρία Ζαχαρένια είναι και μάνα χαροκαμένη. Το ίδιο ακριβώς κακό τη βρήκε με το μικρό της το παιδί. Πριν να’ ρθει η κρίση. Ύστερα ο μεγάλος, αν και επιστήμονας, έμεινε άνεργος. Έφυγε, πήγε στη Θεσσαλονίκη, στην πατρίδα της γυναίκας του, μήπως και βρει ευκολότερα δουλειά. Αμ δε! Με 750 ευρώ ζουν, τέσσερα άτομα, όσα βγάζει η νύφη της στο γραφείο που δουλεύει. Κι έμεινε η κυρία Ζαχαρένια με μια «μικρούλα, τόση δα» σύνταξη από το ΙΚΑ. Άλλωστε, μόνο 12 χρόνια δούλεψε η ίδια. Λίγα τα χρόνια της δουλειάς, λίγα τα ένσημα, μικρή κι η σύνταξη. Δεν φτάνει. Στο γιο της δε λέει τίποτα. Τι να του πει; «Στείλε μου παιδί μου λεφτά;» Με τι καρδιά, όταν ξέρει πως τα εγγόνια της στερούνται. Έχει δυο χρόνια να τους δει και στενοχωριέται. Η κυρία Ζαχαρένια, πληρώνει τους λογαριασμούς της από τη μικρή τη συνταξούλα, αλλά για φαγητό δεν της φτάνουν. «Εμένα το σπίτι μου μοσχοβολούσε» λέει και βουρκώνει «να δεις γλυκά, να δεις φαγιά, έπιαναν τα χεράκια μου. Μα ήταν άλλες εποχές». Σήμερα, όταν τελειώσει η σύνταξη του μήνα, εκεί κάπου στο πρώτο δεκαπενθήμερο, πηγαίνει στα συσσίτια. Βάζει το φαγητό στο ταπεράκι και το μοιράζει στα δύο. Το μισό τη μία μέρα, το άλλο μισό την άλλη. «Ντρέπομαι να πηγαίνω συνέχεια» λέει «γιατί είναι κι άλλοι με περισσότερες ανάγκες από μένα». Κι ανάβει κάθε Κυριακή κεράκι στην εκκλησία, γιατί έχει ακόμη την υγεία της και δεν χρειάζεται πολλά φάρμακα. Μόνο για την πίεση και τη χοληστερίνη.

Χτες, πήγε πάλι στο συσσίτιο. Γέμισε το ταπεράκι και ξεκίνησε για το σπίτι. Στα μέσα της διαδρομής, ένα παιδάκι μικρό, ξανθό και καλοντυμένο τη σταμάτησε. «Θα μου πάρεις θεία μια τυρόπιτα;» Δεν το σκέφτηκε πολύ. Κάθισε στο πεζοδρόμιο, άνοιξε το ταπεράκι και περίμενε μέχρι να φάει το παιδί όλο το περιεχόμενό του. Ύστερα, πήρε το δρόμο του γυρισμού. Κοιμήθηκε σχεδόν νηστική. Ένα ντάκο έβρεξε με νερό κι έφαγε.

«Κι αν το πιτσιρίκι σε κορόιδεψε;» τη ρώτησα.

«Όχι παιδί μου, μην είσαι καχύποπτη» μου είπε «έπρεπε να έβλεπες πως έτρωγε!». Της είπα πως θα γράψω την ιστορία της. «Γράψε την, αλλά μη βάλεις το όνομά μου. Βάλε πως με λένε Ζαχαρένια, γιατί τότε που έπρεπε ζωή σαν ζάχαρη έζησα. Δεν θέλω να με λυπάται ο κόσμος». Έτσι είναι η κυρία Ζαχαρένια…



Eλίνα Φαρσάρη
Πηγή: ekriti.gr




0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου