Ξημερώματα Σαββάτου, ένα χρόνο πριν από την πανδημία γύρω στις έξι παρά είκοσι μια ετερόκλητη παρέα περνάει την είσοδο του «Αρχάγγελος» την ώρα που από τα ηχεία ακούγεται το «Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ...» από την Βίκυ Μοσχολιού.
Ο Σωτήρης Λαφαζάνης, η ψυχή αυτού του μπαρ που προσφέρει ψυχολογική και αλκοολική υποστήριξη, ετοιμάζει το επόμενο τραγούδι και με μια «αλλαγή» που δεν τη λες κανονική στην γλώσσα των dj’s βάζει το «Κλίμα τροπικό» της Βίσση.
Μόνο που ο Σωτήρης δεν ήταν ποτέ αυτό που λέμε κανονικός dj ή κανονικός επιχειρηματίας αλλά ένας άνθρωπος φοβερά επικοινωνιακός και με μια ιδιαίτερη αισθητική.
Η απώλειά του σε τροχαίο δυστύχημα βύθισε στην θλίψη χιλιάδες φίλους του που έζησαν μοναδικές νύχτες σε ένα μπαρ αλλιώτικο από τα άλλα, όπου ακόμη και οι επώνυμοι θαμώνες άφηναν τις στημένες πόζες και την διάσημη περσόνα τους έξω από την πόρτα του «Αρχάγγελος».
Μια ζωή στη νύχτα
Το κλάμα του Σωτήρη ακούστηκε σε μια κλινική του Βελγίου, όπου είχαν μεταναστεύσει οι γονείς του, αφού ο πατέρας του δούλευε στα ανθρακωρυχεία, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ο μικρός μεγάλωσε στην Ημαθία και αφού τέλειωσε το Λύκειο δίνει πανελλήνιες και περνάει στα ΤΕΙ, όπου αρχίζει να σπουδάζει διακόσμηση, ενώ παράλληλα δουλεύει για να τα φέρει βόλτα. Θα περάσει από διάφορα μαγαζιά σαν λαντζέρης, βοηθός σερβιτόρου, σερβιτόρος, βοηθός μάγειρα ενώ θα ασχοληθεί αλλά μόνο για λίγο με το αντικείμενο των σπουδών του.
Έχοντας το πάθος της μουσικής και μια διαθέτοντας ένα φοβερό επικοινωνιακό χάρισμα αποφασίζει να ανοίξει τον «Αρχάγγελο» το 1996 στην οδό Τάκη στου Ψυρρή. Ήταν ένα πιάνο-μπαρ που ξεχώρισε αμέσως και θα το κρατήσει μέχρι το 2000, όταν διαπιστώνει ότι η γειτονιά που αγάπησε τον «χαλάει» πλέον.
Έτσι μετακόμισε στην πλατεία Αυδή και εκεί αρχίζει να παίζει ο ίδιος τις μουσικές που αγαπάει, αυτές που έδωσαν εν πολλοίς και την ταυτότητα του μαγαζιού, ως ένα μέρος ιδανικό γι’ αυτούς που πονάνε. Η Τσανακλίδου εναλλάσσεται με Πασχάλη Τερζή όσο παράταιρο και αν ακούγεται στους ειδήμονες να περνάς από «Το πάτωμα» της πρώτης στο «Επιστροφές- καταστροφές» του δεύτερου.
Ο Σωτήρης αλλάζει τα τραγούδια πιάνοντας βλέμματα και συναισθήματα των θαμώνων, ενώ δεν είναι το καλύτερό του όταν κάποιοι θαμώνες του ζητάνε συγκεκριμένα τραγούδια. Ο μύθος του «Αρχάγγελου» θα χτιστεί από βράδια γεμάτα καπνό, αλκοόλ και εξαιρετικά τραγούδια του ελληνικού ρεπερτορίου που οι θαμώνες λατρεύουν να τραγουδούν.
«Δεν είναι μαγαζί, είναι το σπίτι μου»
«Ουσιαστικά» είχε δηλώσει στη Lifo πριν από επτά χρόνια «και το πελατολόγιο είναι μια μορφή σχέσης, όπως και αυτό το σπίτι, γιατί δεν το λέω μαγαζί, το λέω σπίτι εγώ, έχει δημιουργηθεί έτσι ακριβώς. Δηλαδή, προσπαθώ στους πελάτες μου να τους φερθώ όσο το δυνατόν καλύτερα». Παλιότερα δεν δούλευε τις Κυριακές, ενώ τα καλοκαίρια έκλεινε το μαγαζί για να χαλαρώσει, να αποστασιοποιηθεί λίγο και να επιστρέψει το φθινόπωρο με μια νοσταλγία να το ανοίξει.
Κάπνιζε μανιωδώς αλλά το έκοψε μαχαίρι, έπινε πάρα πολύ αλλά το ελάττωσε και το μόνο που δεν άλλαξε ήταν οι έξι και πλέον ώρες που έπαιζε μουσική. Σε πείσμα των καιρών και των αλλαγών ο «Αρχάγγελος» μένει ίδιος, μια μπάρα με παρεΐστικο στυλ, όπου γεννήθηκαν φλερτ, έρωτες που ευοδώθηκαν και σχέσεις που έφτασαν στα σκαλιά της εκκλησίας.
Γυναίκες έκλαψαν για χαμένους έρωτες, άνδρες τα ήπιαν για το τέλος μιας σχέσης ακούγοντας τον Στράτο Διονυσίου να τραγουδώ «μα δεν θυμήθηκα το χρώμα των ματιών σου, ούτε τον ήχο της φωνής σου δεν θυμήθηκα και προσπαθώντας κάτι για να θυμηθώ αποκοιμήθηκα...». Καμία νύχτα δεν ήταν ίδια στο μαγαζί του Σωτήρη Λαφαζάνη που τα τελευταία 14 χρόνια βρισκόταν στην Ακαδημία Πλάτωνος και γέμιζε τις λεγόμενες μικρές ώρες, από τις τρεις και μετά.
Ένα από τα πιο συγκινητικά αντίο στον «Αρχάγγελο» -έτσι τον φώναζαν όλοι πλέον- είναι αυτό της στιχουργού Ελεάννας Βραχάλη που τον αποχαιρέτησε με μια ανάρτηση στο Facebook: «Κάποιοι άνθρωποι είναι δικοί σου άνθρωποι κι ας μην τους βλέπεις συχνά. Τους αγαπάς γιατί έζησες μαζί τους στιγμές που σε σημάδεψαν. Γιατί η ψυχή σου βρήκε σημεία ταύτισης, αβίαστα. 20 χρόνια το στέκι μου, ο "Αρχάγγελος".
Πόσοι στίχοι μου γεννήθηκαν στο σύμπαν του!Τελευταία δεν πήγαινα συχνά, αλλά με τον Σωτήρη, τον Αρχάγγελό μας, επαφή κρατούσαμε πάντα. Αμέτρητες φορές πίναμε παρέα τα σκοτάδια μας, ακούγοντας τραγούδια από αυτά που σε ρίχνουν στο πάτωμα και κλείνεις και τα μάτια... Γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια.
Κομμάτια και σήμερα με την είδηση της ξαφνικής σου απώλειας Σωτήρη μου.
Όποιος πέρασε από το μαγαζί σου ξέρει ότι έγραψες ιστορία, κουβαλώντας και τις ιστορίες όλων μας...»
.webp)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου