Πως ο οχετός του Στέφανου Χίου ζει και βασιλεύει χωρίς να τον πειράζει κανείς

 

Το έντυπο που φέρει το όνομα "Μακελειό", δεν είναι μόνο η κορυφαία έκφραση αυτού που ονομάζουμε κίτρινος τύπος στη χώρα μας.

Είναι ό,τι πιο χυδαίο και εμετικό έχει υπάρξει τα τελευταία χρόνια στον χώρο του Τύπου, αφού με συστηματικό τρόπο και σχεδόν καθημερινά, προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια με ένα μισαλλόδοξο και ρατσιστικό λόγο, χυδαιολογεί χωρίς το παραμικρό στοιχείο, κρεμάει στα μανταλάκια υπολήψεις και πρόσωπα, εκτελεί ηθικά όποιον δεν του αρέσει, και όλα αυτά παραβιάζοντας σωρεία διατάξεων του Ποινικού Κώδικα.

Γι' αυτό και ίσως να μην αιφνιδίασε πολλούς η νέα σύλληψη του δημοσιογράφου Στέφανου Χίου λόγω του χθεσινού χυδαίου πρωτοσέλιδου της εφημερίδας στην οποία εργάζεται και το οποίο επιχειρεί να λασπώσει με απερίγραπτο τρόπο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τη Λίνα Μενδώνη και την Άννα Παναγιωταρέα.

Κι αν δεν αιφνιδίασε η σύλληψη, αυτό που επαναλαμβάνεται ως ερώτημα και ζητάει πειστικά μια απάντηση είναι "μέχρι ποιο σημείο μπορεί κάποιος ελεύθερα και χωρίς συνέπειες να προσβάλει και να θίγει πετώντας τόνους λάσπης στον οποιονδήποτε".

Σύμφωνα με νομικούς κύκλους, από τα διάφορα πρωτοσέλιδα της συγκεκριμένης εφημερίδας θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν πολλά άρθρα του Ποινικού Κώδικα, όπως η πρόκληση ή διέγερση πολιτών σε διάπραξη εγκλημάτων, η διασπορά ψευδών ειδήσεων ή φημών, η πρόκληση ή διέγερση πολιτών σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους, η εξύβριση, η δυσφήμιση και τη συκοφαντική δυσφήμιση αντίστοιχα.

Η χθεσινή σύλληψη αφορούσε στο αδίκημα της συνέργειας στην παράβαση περί άσεμνων δημοσιευμάτων διά του τύπου, ενώ πάμπολλες φορές από δημοσιεύματα υπάρχει και παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου για δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους, καθώς και διακρίσεων κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη σεξουαλική ταυτότητα.

Στην αντιμετώπιση του φαινομένου "Μακελειό" υπάρχουν δύο αναγνώσεις: Εκείνη που λέει ότι τέτοια έντυπα ή πρέπει να κλείνουν ή να υφίστανται τις συνεχείς μηνύσεις και αγωγές των ανθρώπων που πλήττεται η τιμή και η αξιοπρέπεια τους. Οι περισσότεροι δεν το κάνουν, θεωρώντας το Μακελειό ένα περιθωριακό έντυπο που δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί του γιατί θα του δώσει σημασία και θα τον βοηθήσει να διαφημίσει περισσότερο τη "λάσπη" που πετά. Αυτή η εκτίμηση βέβαια δεν έχει εμποδίσει την εφημερίδα πολλές φορές να βρίσκεται ανάμεσα στις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία εφημερίδες.

Γιατί; Επειδή ενισχύει τα κατώτατα ένστικτα μιας μερίδας της κοινής γνώμης, γιατί υιοθετεί θεωρίες συνωμοσίας, γιατί παίζει με το ροζ και το μαύρο και γιατί δίνει αίμα στην αρένα πρόσωπα της δημοσιότητας που πολλοί θέλουν να αποδομήσουν ή να κοντύνουν. Πολύ απλά το "Μακελειό" δοκιμάζει τις αντοχές της νομοθεσίας και της ίδιας της δημοκρατίας.

Πρέπει όμως η δημοκρατία να προστατεύεται από τέτοιες δοκιμασίες;

Η δεύτερη ανάγνωση λέει ότι μια δημοκρατία πρέπει να είναι προσεκτική και φειδωλή με τις διώξεις κατά του Τύπου, καθώς θα πρέπει να υπερτερεί το κριτήριο υπέρ της ελευθερίας του λόγου και της διακίνησης των ιδεών.

Με ποιο τρόπο όμως μπορούν να προστατευτούν τα θύματα του συγκεκριμένου εντύπου, που -για να είμαστε και στο κλίμα των ημερών- έχουν "βιαστεί” από πρωτοσέλιδους τίτλους και φωτογραφίες; Και πως μπορούν να καθαρίσουν από πάνω τους τη λάσπη, κάνοντας έστω μηνύσεις και αγωγές, όταν προφανώς η εφημερίδα έχει ως γνώμονα τη ρήση του Γκαίμπελς "λέγε λέγε στο τέλος κάτι θα μείνει". Είτε αυτό αφορά σε έναν υπουργό ή ένα υποτιθέμενο ροζ σκάνδαλο, κάποιον μετανάστη ή έναν ομοφυλόφιλο.

Ο Πέτρος Τατσόπουλος, που πολλές φορές μέσα από την προσωπική του σελίδα στο facebook έχει σχολιάσει τα δημοσιεύματα της εφημερίδας, κάνει συχνά επίκληση στις εισαγγελικές αρχές και στο γεγονός ότι δεν παρεμβαίνουν αυτεπάγγελτα για τα χυδαία πρωτοσέλιδα της εφημερίδας. Όπως λέει και στα κείμενα του, "Ολα καλά στην εθνική μας χωματερή; Συνηθίσαμε πια την μπόχα;

Αν το ερώτημα του Πέτρου Τατσόπουλου αφορά στις εισαγγελικές αρχές, η ρήση του Μάνου Χατζιδάκι είναι πάντα επίκαιρη και αφορά την κοινωνία και όλους μας: "Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε".

Πηγή : thetoc.gr