Γράφει η Ζαχαρούλα Γκριέλα Δικηγόρος
Διανύουμε μία προεκλογική περίοδο έντονης πόλωσης, τόσο έντονης όσο είναι και τα συναισθήματα που τα τελευταία χρόνια κατακλύζουν την ψυχή του κόσμου: α) ανασφάλεια βλέποντας τη ματαιότητα των μέτρων που λαμβάνει η συγκυβέρνηση, αφού δε φαίνεται να μπορούν αυτά να δημιουργήσουν στο απώτερο έστω μέλλον μία προοπτική βελτίωσης της καθημερινής μας ζωής, η οποία βίαια και απρόσμενα ανατράπηκε και β) οργή ακριβώς για τα μέτρα αυτά, τα οποία φέρουν το χαρακτηρισμό "μεταρρυθμίσεις", ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για την εξόντωση της μεσαίας αστικής τάξης, αυτής που ουσιαστικά κινεί την οικονομία και που αποτελούσε μέχρι την έναρξη της κρίσης, την πλειοψηφία στη χώρα. Κι όλα αυτά, λόγω της ανικανότητας των κυβερνώντων να σταθούν πέρα και πάνω από τα συμφέροντα ολίγων, εγχώριων και μη, και να κάνουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για τη χώρα, προκειμένου να γίνει πιο ανταγωνιστική, πιο παραγωγική, πιο ανθρώπινη και να είναι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της Ε.Ε. και όχι στους κομπάρσους.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον και με τέτοιες σκέψεις καλούμαστε να ψηφίσουμε στις 25 Ιανουαρίου, αυτόν που θα μας βλάψει λιγότερο ή θα μας δώσει περισσότερα, πέφτοντας στην παγίδα του κλίματος που καλλιεργεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα, με τα διαφημιστικά σποτάκια, οι μεν χρησιμοποιώντας ως "κόκκινο πανί" το μνημόνιο, την τρόικα και όποια άλλη λέξη μας τα θυμίζει, υποσχόμενοι να τα καταργήσουν όλα, οι δε αποδεχόμενοι τα λάθη τους και χρησιμοποιώντας από τη μεριά τους ως "κόκκινο πανί" την επιστροφή στη δραχμή και την "πείνα" που μας περιμένει σε αυτή την περίπτωση.
Ωστόσο όμως, πρέπει κάποια στιγμή να πάψουμε να προσερχόμαστε στις κάλπες επηρεασμένοι μόνο από αυτά που "φαίνονται" και από τις κατάλληλες βαρύγδουπες κουβέντες που χρησιμοποιούνται από πολιτικούς, δημοσιογράφους, δημαγωγούς και σοφιστές, ακριβώς γιατί ξέρουν ότι αυτές θα επηρεάσουν την ψυχολογία μας και θα οδηγήσουν τις εξελίξεις.
Σίγουρα ζούμε μέσα σε ένα συγκεκριμένο κράτος με τις συγκεκριμένες δυσκολίες και σίγουρα είμαστε υποχρεωμένοι να εναρμονίσουμε την πολιτική μας και τον τρόπο ζωής μας με αυτόν της υπόλοιπης Ευρωπαικής Ενωσης, αφού είμαστε μέλος της, κομμάτι της και αφού θέλουμε και πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε, διότι δεν είμαστε δυνατοί - παρά τον πλούτο που μας χάρισε απλόχερα ο μεγαλοδύναμος, από τη γεωργαφική μας θέση μέχρι τον ορυκτό πλούτο των θαλασσών και την ομορφιά των τοπίων μας- ή γιατί, σε κάθε περίπτωση, δεν είμαστε ικανοί να τα καταφέρουμε μόνοι μας, αξιοποιώντας τον πλούτο αυτό.
Οσο κι αν πιστεύουν κάποιοι ότι όποιον κι αν ψηφίσουν, "όλοι το ίδιο είναι", πρέπει να αντιληφθούμε και να διακρίνουμε, εκτός από την εξωτερική και οικονομική πολιτική και την εσωτερική πολιτική που κάθε συνδυασμός προτίθεται να εφαρμόσει, σύμφωνα με τις ιδέες του. Και όσο κι αν πιστεύουν κάποιοι ότι δεν υπάρχουν διαφορετικές ιδεολογίες, θα μου επιτρέψουν να τους πω, ότι πέφτουν στην παγίδα της ισοπέδωσης που προανέφερα, κάνοντας το χατήρι του συστήματος, το οποίο θέλουν με την ψήφο τους να αποτινάξουν!
Για να γίνω πιο σαφής, κάθε κόμμα, στον πυρήνα του, αποτελείται από άτομα κάποιας ιδεολογίας, κάποιας πολιτικής φιλοσοφίας, την οποία, όταν θα έχει την εξουσία, θα προσπαθήσει να εφαρμόσει και η φιλοσοφία αυτή αφορά γενικές αρχές του τρόπου διοίκησης του κράτους και τη θεώρηση της αντιμετώπισης της σσέσης των πολιτών με το κράτος και των πολιτών μεταξύ τους. Αυτή η "ιδεολογία" μπορεί να μην αφορά το σύνολο των ατόμων που μετέχουν στο κόμμα, αφού πάντα γύρω από τον πυρήνα συγκεντρώνονται διάφοροι, οι οποίοι απλά διακατέχονται από το "μικρόβιο" της πολιτικής, και οι οποίοι, από φιλαρέσκεια, φιλοδοξία, ματαιοδοξία, ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, κολλάνε όπου μυρίσουν το μέλι της εξουσίας.
Ο στενός πυρήνας όμως, θα εφαρμόσει την πολιτική του και εδώ είναι που πρέπει να αναλογιστούμε εμείς οι ψηφοφόροι μπορστά από την κάλπη: Τι είδους Ελλάδα θέλουμε; Τι είδους δημοκρατία έχουμε και ποιος θα μας δώσει ή θα προσπαθήσει να μας δώσει τη δημοκρατία που αξίζουμε; Ποιος μπορεί να δώσει μέλλον στα παιδιά μας; Ποιος μπορεί να δώσει δουλειά σ'αυτόν που θέλει να δουλέψει και ποιότητα ζωής ανάλογη με αυτήν που προσπαθεί ο καθένας μας να έχει;
Από τη μια μεριά εμφανίζεται μία κυβέρνηση φθαρμένη διότι κούρασε τον κόσμο προσπαθώντας να αλλάξει τα πάντα ξαφνικά και να λύσει όλα τα προβλήματα "των αριθμών" με αδιάκριτη υπερφορολόγηση και άνιση μεταχείριση των φορολογουμένων. Ανιση διότι δεν έγινε σύμφωνα με την φοροδοτική ικανότητα καθενός, όπως άλλωστε προστάζει το Σύνταγμα, αλλά ισοπεδωτικά και "οριζόντια". Η κυβέρνηση όμως αυτή, τουλάχιστον όσον αφορά το πρώτο κόμμα, έχει μια πολιτική φιλοσοφία ή κοσμοθεωρία, θεμελιωμένη στις ιδέες της ατομικής ελευθερίας και ατομικής ιδιοκτησίας και συνδέεται με τον περιορισμό στον κρατικό παρεμβατισμό. Γενικά υποστηρίζει ιδέες, όπως η διεξαγωγή ελεύθερων και δίκαιων εκλογών, τα πολιτικά δικαιώματα, η ελευθερία του Τύπου, η θρησκευτική ελευθερία, το ελεύθερο εμπόριο και η ελεύθερη ατομική ιδιοκτησία, ενώ θεωρεί ω καταλληλότερο τρόπο διακυβέρνησης την αντιπροσωπευτική δημοκρατία,, ιδέες που διακηρύχθηκαν από το φιλελευθερισμό κατά τη διάρκεια του διαφωτισμού, όταν έγινε δημοφιλής μεταξύ των φιλοσόφων και των οικονομολόγων του Δυτικού Κόσμου.
Από την άλλη μεριά, η "αριστερά" ως έννοια σχετίζεται με μια μορφή κοινωνίας, η οποία θα λειτουργεί αποκεντρωμένα, χωρίς κράτος ή διακριτές κοινωνικές τάξεις. Στον κομμουνισμό, η ύπαρξη του κράτους ως μηχανισμού παγίωσης της εξουσίας της άρχουσας τάξης, όπως και οι ίδιες οι κοινωνικές τάξεις είναι πλέον περιττά: Το χρήμα σε κάθε ταξική κοινωνία έχει διπλό χαρακτήρα. Από τη μια χρησιμοποιείται ως ισοδύναμο ανταλλαγής προϊόντων (πχ ένα σπίτι τόσα χρήματα), από την άλλη όμως έχει την δική του -ανεξάρτητη από τα προϊόντα- αξία. Συσσωρεύεται και είναι μόνο του, πηγή πλούτου και εξουσίας.
Αντιθέτως στον κομμουνισμό το γενικό ισοδύναμο ανταλλαγής αγαθών δεν θα επιτρέπει την συσσώρευσή του, συνεπώς θα δρα αποτρεπτικά ως προς την επανεμφάνιση ταξικών διαιρέσεων και ανισοτήτων.
Στον κομμουνισμό τα μέσα παραγωγής (γη, εργοστάσια, μεγάλες επιχειρήσεις) αποτελούν κρατική ιδιοκτησία και όχι ατομική, ενώ υφίστανται συλλογική διαχείριση από τους εργαζόμενους/παραγωγούς, με στόχο την κάλυψη των υλικών αναγκών όλων των πολιτών κατά το ρητό «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Ως πολιτικός χώρος, στο ευρύτερο πλαίσιο της Αριστεράς, ο κομμουνισμός εκφράζει αυτήν την προσδοκώμενη κοινωνία μέσω ενός σοσιαλιστικού λαϊκού κινήματος το οποίο αντιτίθεται στον καπιταλισμό.
Η φύση και ο χαρακτήρας των καθεστώτων του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" της Ανατολικής Ευρώπης τα οποία κατέρρευσαν κατά το χρονικό διάστημα ανάμεσα στο 1989 και το 1991, διχάζουν το κομμουνιστικό κίνημα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οσο όμορφα δηλαδή κι αν ακούγονται όλα αυτά, όπως όμορφη ακούγεται και η "σεισάχθεια" της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτεσης, για την οποία έχει δεσμευθεί ο κ. Μητρόπουλος, στην πραγματικότητα όπου εφαρμόστηκαν ή έγινε προσπάθεια να εφαρμοστούν, δημιουργήθηκαν καθεστώτα με απολυταρχικές κυβερνήσεις, όπου την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής κατείχε το κράτος και η κρατική/κομματική άρχουσα τάξη, δηλαδή απλά ο λαός υπήρξε και είναι απόλυτα μέσα στη φτώχεια και ο πλούτος έχει συσωρρευθεί μόνο στο κράτος -με τη στενή έννοια του όρου- και σε όσους ανήκουν στην "αυλή" των κρατούντων και το απομυζούν. Αποτέλεσμα της άσκησης αυτής της πολιτικής στην πράξη είναι τα κράτη αυτά να καταρρεύσουν και να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή. Ας θυμηθούμε πώς αντιδρούσαμε όταν, στην αρχή της ένταξης στο μνημόνιο, μας μιλούσαν για μισθούς "Βουλγαρίας" ή πώς αντιδρούμε όταν μας μιλούν για τα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων αυτών, που στην πλειοψηφία τους είναι μετανάστες σε άλλες χώρες για να μπορούν να ζουν τις οικογένειές τους στον τόπο τους. Ας θυμηθούμε όσες φορές κατέρρευσε ένα αριστερό καθεστώς, τον πλούτο που βρέθηκε στα σπίτια των κυβερνώντων, όταν ο λαός πεινούσε!
Η κατάρρευση όμως δεν είναι τυχαία. Η ανωτέρω πολιτική διακηρύσσει την ισότητα και ότι πρέπει να είμαστε ίσοι, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε ίδιοι.
Κι αυτό γιατί αυτός είναι ο νόμος της φύσης. Καθένας μας έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και ικανότητες. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες σωματικές ή πνευματικές ικανότητες, την ίδια μόρφωση, δεν έχουμε κάνει όλοι τον ίδιο αγώνα ή τις ίδιες θυσίες για να έχει ο καθένας τη ζωή που επιθυμεί. Κάποιος είναι ανώτερος σε κάτι, αλλά κατώτερος σε κάτι άλλο. Κάποιος γνωρίζει κάτι άριστα, αλλά πολύ ελάχιστα κάτι άλλο. Πώς μπορούμε όλοι λοιπόν να φτάνουμε στο ίδιο αποτέλεσμα και να απολαμβάνουμε τα ίδια πράγματα, όταν ξεκινάμε από διαφορετική αφετηρία και έχουμε διαφορετική πορεία! Συναφώς με αυτά, το να έχει κανείς περιουσία και να την απολαμβάνει επειδή μόχθησε για να την αποχτήσει, είναι δικαίωμά του και είναι θεμιτό. Εκείνο το οποίο μόχθησε κάποιος να παράγει, ανήκει σε αυτόν και πρέπει ένα σύγχρονο κράτος να δίνει τη δυνατότητα στον πολίτη να παράγει όσο θέλει και μπορεί και να αμείβεται ανάλογα με την παραγωγή του. Αλλωστε, όσο περισσότερο παράγει τόσο περισσότερο βοηθάει και την οικονομία του κράτους του, όταν δε και η αμοιβή του είναι ανάλογη με την παραγωγή του, τότε έχει και το κίνητρο να παράγει περισσότερο κ.ο.κ.
Εξίσου σημαντική είναι η διακήρυξη περί ανεξιθρησκείας, λες και στην Ελλάδα διώκεται κανείς για τη θρησκεία του. Εδώ όμως κοντεύουμε να φτάσουμε στο άλλο άκρο, δηλαδή να ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι χριστιανός, ότι πιστεύεις στο Θεό, στην καθοδήγηση και στην προστασία του, γιατί θεωρείσαι αναχρονιστικός και μη προοδευτικός και να προωθούνται τα δικαιώματα στη θρησκεία των μη χριστανανών, λες και γίνεται προσπάθεια εκδίκησης των χριστιανών για κάποιο λόγο! Ομως η πίστη στο σημερινό κράτος μας, δεν ενέχει κανένα καταναγκασμό να ανήκει κάποιος στη συγκεκριμένη θρησκεια, αντίθετα με τον καταναγκασμό της αριστερής πολιτικής, για την με κάθε τρόπο έλλειψη παντελώς της θρησκείας. Ενοχλεί δηλαδή και η ελευθερία αυτή, της αναζήτησης από τον άνθρωπο του δημιουργού του!
Ακόμη, η έλλειψη νόμων είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό της αριστερής πολιτικής. Θα μου πείτε και η σημερινή κατάσταση της υπερνομίας είναι σωστότερη; Της ψήφισης νόμων σε βάρος του πολίτη, ενάντια στο Σύνταγμα και κόντρα σε αγώνες αιώνων για την κατάκτηση δικαιωμάτων που θεωρούνταν μέχρι σήμερα αυτονόητα; Σίγουρα είναι προτιμότερο να υπάρχουν κακοί νόμοι παρά να μην υπάρχουν καθόλου νόμοι. Για τους κακούς υπάρχει τρόπος και όραμα να βελτιωθούν με την ψήφιση νέων, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, η ανυπαρξία όμως νόμων, οδηγεί στην αναρχία και στην έκρηξη της βίας και της εγκληματικότητας! Αλλωστε ακόμη και μόνο η δυνατότητα ύπαρξης νόμων είναι στοιχείο και έκφραση δημοκρατίας.
Αυτά, είναι μόνο λίγα από τους λόγους που αποδεικνύουν πως πριν ψηφίσουμε, πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά και να αποφασίσουμε αν προτιμάμε να πειστούμε από μια απατηλή θεωρία, μια θεωρία που δεν πρόκειται ούτε μπορεί να εφαρμοστεί, αλλά απλά θα πάει πίσω τις προσπάθειες του απλού κόσμου, εμένα, εσάς και κάθε φορολογούμενου που αγωνίζεται για να στηρίξει αυτή τη χώρα ή αν προτιμάμε το δύσκολο δρόμο που όμως ήδη είχε αρχίσει να φέρει αποτελέσματα. Ούτως ή άλλως, ας μην εθελοτυφλούμε: η αξιωματική αντιπολίτευση έχει δηλώσει μέσω των αντιπροσώπων της ότι θα βρει χρήματα με εσωτερικό δανεισμό, δηλαδή παίρνοντας χρήματα από τις καταθέσεις στις Τράπεζες (προφανώς δίνοντάς τους ομόλογα). Οι τράπεζες όμως δεν έχουν χρήματα δικά τους, έχουν τα δικά σας, τα δικά μας. Διότι τα μεγάλα κεφάλαια έχουν φροντίσει να εξασφαλιστούν και ΗΔΗ τα έχουν πάρει από τις τράπεζες! Ακόμη δηλαδή και αυτοί που εμφανίζονται σωτήρες των φτωχών και μικρομεσαίων, είναι οι ίδιοι που θα βλάψουν τους μικρομεαίους στηρίζοντας το μεγάλαιο κεφάλαιο, το οποίο τους χρηματοδοτεί. Μην ξεχνάμε ότι και οι κομμουνιστές της Ρωσίας χρηματοδοτήθηκαν από καπιταλιστές. Βλέπε Jacob Sciff, Max Warburg.
Ας μην ακούμε λοιπόν δημαγωγούς, γιατί η χώρα μας δεν έχει περιθώρια για πισωγυρίσματα. Οσες φορές το κάναμε, η ιστορία μας έγραψε μελανές σελίδες.
ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ Φ. ΓΚΡΙΕΛΑ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
.webp)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου