Ο αριστερός φασισμός είναι ένας όρος ο οποίος έχει χρησιμοποιηθεί, με σκοπό την παρομοίωση τάσεων εντός της αριστερής πολιτικής με πρακτικές του φασισμού.
Το 1960 ο Αμερικανός νεοσυντηρητικός κοινωνιολόγος Σίμορ Μάρτιν Λίπσετ (Seymour Martin Lipset) χαρακτήρισε αριστερό φασισμό ορισμένες κυβερνήσεις σε χώρες της Λατινικής Αμερικής (όπως του Χουάν Περόν στην Αργεντινή και του Βάργκας στη Βραζιλία).
Η πιο γνωστή χρήση του όρου προέρχεται από τον κοινωνιολόγο Γιούργκεν Χάμπερμας, για να αποστασιοποιηθεί από αριστερές ριζοσπαστικές φοιτητικές ομάδες που εμφανίστηκαν την δεκαετία του 1960 στη Γερμανία. Σε διάλεξη που έδωσε με θέμα «Η Φανταστική Επανάσταση και τα Παιδιά της», κατηγόρησε τον τότε ηγέτη του φοιτητικού κινήματος, Ρούντι Ντούτσκε, ως αριστερό φασίστα. Ο Γιούργκεν Χάμπερμας είχε προβεί σε αυτό το χαρακτηρισμό, σε μια προσπάθεια να διαχωρίσει τη νεομαρξιστική Σχολή της Φρανκφούρτης από τη σύνδεσή της με τις βίαιες διαμαρτυρίες και την ακροαριστερή τρομοκρατία που δρούσε εκείνη την εποχή στη Γερμανία.
Ο επίσης κοινωνιολόγος Ίρβινγκ Λιούις Χόροβιτς αναφέρει αυτόν τον όρο αριστεροί φασίστες, το 1984, στο βιβλίο του Winners and Losers, όπου αναλύει την κριτική του Λένιν προς τους αριστεριστές του καιρού του.
Στην Ελλάδα ο όρος χρησιμοποιείται για περιπτώσεις όπως πράξεις βίας από ακροαριστερές οργανώσεις μέσα σε πανεπιστήμια, ή άλλες περιπτώσεις.
Είθισται στις μέρες μας η λέξη φασίστας να λειτουργεί περισσότερο ως αξιολογικός χαρακτηρισμός παρά ως στοιχείο της πολιτικής ταυτότητας. Η δήθεν «επαναστατική» αριστερά με τη βία που ασκεί στα πανεπιστήμια και εκτός, δείχνει το πόσο φασιστικά λειτουργεί.
Η διαρκή χρήση βίας που χρησιμοποιούν οι αριστερές και ακροαριστερές ομάδες που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια, δικαιολογούν τη χρήση του όρου φασίστας για τον χαρακτηρισμό ατόμων που επιβάλλονται με τη βία αδιαφορώντας για ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Η βία, βαπτιζόμενη ως επαναστατική, δεν υπήρξε ποτέ ξένη για την επαναστατική Αριστερά. Αντιθέτως, υπήρξε απαρέγκλιτη προϋπόθεση για την εκπλήρωση πολιτικών στοχεύσεων.
Οι αναρχικοί αντιγράφουν τις δράσεις των συντρόφων τους Χρυσαυγιτών. Η βία και η πολιτική δράση αυτού του τύπου εμφιλοχωρεί σε αυτόν το χώρο και τα Πανεπιστήμια δεν αποτελούν εξαίρεση. Δεν πρόκειται για βία περιστασιακή, αλλά για βία ιδεολογική, βία που παρουσιάζεται ως αναγκαιότητα απο τους ακροαριστερούς για να δικαιολογήσουν την δράση τους.
Το αφήγημα του δίκαιου αγώνα αιτιολογεί στη συνείδηση τους τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και τις εγκληματικές πράξεις τους.
Υπάρχουν τελικά στην αριστερά φασίστες; Φυσικά και υπάρχουν όπως και την δεξιά. Είναι ακροαριστεροί, αντιδημοκρατικοί, υστερούν στο πεδίο των ιδεών να επιστρατεύουν βίαια μέσα για την επιβολή τους.
Είναι καιρός να τους αντιμετωπίσει η πολιτεία όπως αντιμετώπισε και την Χρυσή Αυγή. Είναι καιρός να χαρακτηριστούν ως εγκληματική οργάνωση για να τελειώνουμε και με αυτούς, δεν χρειάζονται στην κοινωνία, παράσιτα είναι!!
.webp)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου