Περιμένοντας το Αναπάντεχο

Της Νάντιας Γρινιεζάκη.

Παρατηρώντας τον τρόπο επικοινωνίας των κυβερνητικών στελεχών και των υποστηρικτών τους το τελευταίο τρίμηνο μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα πως  ουσιαστικά πρόκειται για την ίδια επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείται από τα τα εκάστοτε κυβερνητικά στελέχη από το 2010 έως σήμερα. Πρέπει να προβληματιστεί ολόκληρη η κοινωνία πλέον από τον τρόπο με τον οποίο τα δεινά που νομοθετούνται μεταφράζονται σε ευλογία για τον τόπο και για τους πολίτες. Πολιτική επιχειρηματολογία για κάποιους, προπαγάνδα για κάποιους άλλους, οι συνέπειες των οποίων σε κάθε περίπτωση μειώνουν αισθητά το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Ένα βιοτικό επίπεδο το οποίο πέραν των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις βάλλεται από τους αμέτρητους φόρους που επιβάλλονται, την μείωση της εγχώριας  επιχειρηματικής πρωτοβουλίας και την φυγή των παραγωγικότερων πολιτών στο εξωτερικό.

Ο σκοπός όλων πλέον γίνεται πασιφανής. Αυτό που κάποτε ο Υπουργός Στουρνάρας παρουσίαζε ως αυτοσκοπό αρχίζει και ξεθολώνει. Η «Εξωστρέφεια» ο προσανατολισμός της οικονομίας μας,  δείχνει τα πραγματικά της δόντια. Παράδειγμα εξωστρέφειας υπάρχει λαμπρό. Η Κίνα! Ωστόσο κανείς δεν ενημέρωσε τους ψηφοφόρους-πολίτες πως εξωστρέφεια σε οικονομίες που εμπορεύονται προϊόντα πρωτογενούς τομέα και υπηρεσιών και μάλιστα απέναντι σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, σημαίνουν πως στο εσωτερικό υπάρχει οικονομική ανέχεια, οικονομικές ανισότητες και συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια ολίγων. Πόσο δε μάλλον από την στιγμή που στο παιχνίδι υπάρχουν πολυεθνικές.

Επιπροσθέτως η αύξηση της φορολογίας σε συνδυασμό με τα αυξημένα κόστη ενέργειας και τις δομικές αλλοιώσεις και αγκυλώσεις του κρατικού μηχανισμού κάνει τις ελληνικές επιχειρήσεις μη ανταγωνιστικές. Ακόμα και στην περίπτωση της εξωστρέφειας το όλο εγχείρημα στηρίζεται σε γυάλινα πόδια.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα σχέδιο το οποίο να λαμβάνει υπ’ όψη του το σύνολο των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν είναι υγιές στο όνομα της σύγκλισης να αλλάζουν βιαίως εθνικά συστήματα συσσώρευσης, τα οποία έχουν ριζώσει μέσα στην κάθε χώρα. Οι συνθήκες Μάαστριχτ και Λισσαβόνας δεν είναι ποινικό αδίκημα να αναθεωρηθούν αφού αποδεικνύεται στην πράξη πως αποτέλεσα μια λάθος επιλογή. Ένα ολόκληρο σύστημα στην ΕΕ δομήθηκε πάνω σε κάποιες αρχές τις οποίες ο λαός της Ευρώπης ουδέποτε κατανόησε και για τις οποίες ουδέποτε ρωτήθηκε.  Με τον τρόπο που ακολουθείται τώρα, η σύγκλιση(βασική αρχή της ΕΕ) τίθεται εν αμφιβόλω αφού οι κεντρικές χώρες(Γερμανία κλπ) μέσα σε μια πενταετία έχουν αυξήσει την απόσταση από τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από αυτό που καλύφθηκε μεταξύ τους από την δεκαετία του 1980 όταν και άρχισαν να εκταμιεύονται τα πακέτα Ντελόρ.

Εν κατακλείδι η ελληνική οικονομία ασθμαίνοντας περιμένει το αναπάντεχο. Τον οριστικό της θάνατο. Τα νούμερα είναι δεδομένα και δεν αλλάζουν. Το εμπροσθοβαρές ΕΣΠΑ 2014-2020(με τις παράτασεις 2023) θα έχει απορροφηθεί κατά το ήμισυ μέχρι το 2018(τυχαία τον Ιανουάριο του 2019 ολοκληρώνεται η θητεία της Κυβέρνησης αν δεν παραιτηθεί νωρίτερα) και για την επόμενη πενταετία θα πρέπει να απορροφηθούν χρήματα ελάχιστα. Ωστόσο ποιος να προβληματιστεί και γιατί; Θα είναι πρόβλημα για την καινούργια κυβέρνηση, και επειδή δεν θα λύνεται θύμα ο ελληνικός λαός.