H ελπίδα πεθαίνει αφού σε σκοτώσει πρώτη.

Γράφει ο Πάνος Παπαγιαννόπουλος

Κάποιος κάποτε είπε ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.. 

Ειδικά στη γενόσημη Δημοκρατία που ζούμε δεκαετίες τώρα στην Ελλάδα, τα αδιέξοδα μετατρέπονται σε άδειους  δρόμους με σπόνσορα το αδηφάγο σύστημα που με τους υποτακτικούς του, φροντίζει πάντα να γίνεται η δουλειά του... 

Η κατάσταση στην χώρα μας, πραγματικά, είχε φτάσει σε αδιέξοδο, με την εγκληματική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων..Ο λαός είχε αρχίσει να δείχνει δείγματα επαναστατικής συμπεριφοράς, μικρής μεν αλλά εν δυνάμει, επικίνδυνης.. Τα συμβόλαια όμως έπρεπε πάση θυσία να εξυπηρετήθουν και οι συμφωνίες με τις εγκληματικές οργανώσεις των κεφαλαιοκρατών, να τηρηθούν. Ο πολιτικός αντίλογος και η αντίδραση-αντίσταση από άφθαρτους πολιτικούς, είχε άρχισει να φαίνεται ιδιαίτερα γοητευτικός σε μία τεράστια μερίδα του λαού που στο πρόσωπο τους, έβλεπε την ελπίδα για ανάταση και επανάσταση.. Οι καπελωμένες πορείες εκφυλισμένων συνδικαλιστών και οι θεατράλε απεργίες είχαν πλέον κουράσει έναν λαό που δεν ήξερε πλέον τι άλλο να υπομένει και ήταν ήδη πλήρως ευνουχισμένος για να διεκδικήσει, δηλητηριασμένος από την τηλεοπτική του θαλπωρή και όχι μόνο.. 

Έτσι λοιπόν η προσμονή του ηγέτη Μεσία που θα οδηγούσε τη χώρα μακριά από την φτώχεια και θα έσβηνε τις αμαρτίες του παρελθόντος, γέμιζε σχεδόν τους περισσότερους από εμάς,  με μία ελπίδα μη διαπραγματεύσιμη.Μία ελπίδα που μας γέμιζε μετά από πολύ καιρό από μια περηφάνια που είχαμε συνηθίσει να την χορταίνουμε μόνο στα γήπεδα.. 

Τα αποτελέσματα των εκλογών και το 63% της Εθνικής μας παληγεννεσίας που εκφράστηκε από το πρώτο μετά από μισό αιώνα, δημοψήφισμα ήταν το έναυσμα για να πανηγυρίσει ο λαός μια νέα μεταπολίτευση... 

Κι όμως... Κι όμως.. Πόσο γρήγορα η ελπίδα η μη διαπραγματεύσιμη έγινε ακριβά εμπορεύσιμη και η νέα μεταπολίτευση, σε μία ακόμα συμπολίτευση συνοδευόμενη από ένα τάχα μου συναισθηματικά φορτισμένο "Αναγκαστήκαμε".. Αδέξιες κυβερνητικές κινήσεις και αποφάσεις. Μέτρα και νόμοι κόντρα στην ιδεολογική υπόσταση, που χαρακτήριζε τις πρόσφατα υψωμένες γροθιές, καθώς και τα δικά μας, τα αμέτρητα χαμόγελα τα παγωμένα σε μια Ανάσταση που έμεινε στις εξέδρες των προεκλογικων εξαγγελιών και υποσχέσεων.. 

Κάποιος κάποτε είπε ότι στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα,μα όταν το σύστημα χωλαίνει, αντί να φάει τις σάρκες του, απλά δολοφονεί το δικό σου αύριο... Αργά,μεθοδικά,σαδιστικά, χρησιμοποιώντας ακόμα και όλους εκείνους που σε έπεισαν ότι θα του αντισταθούν.. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, πάντα.. Αντιγράφεται όμως, πιστά, και εύκολα γελοιοποιείται σαν κακόγουστο αστείο που γίνεται εφιάλτης... 

Εξ οικείων τα βέλη μοιάζουν να πονάνε λιγότερο, τουλάχιστον όταν το τραύμα είναι ακόμα ζεστό... Οι περισσότεροι κατά συρροή δολοφόνοι, ήταν τα καλύτερα παιδιά της γειτονιάς... 

Όχι ήταν να γίνει έγινε.. Ότι ήταν να ξεπουληθεί, ξεπουλιέται γρήγορα, επιτακτικά,ακόμα και συνειδήσεις και ζωές.. Όπως παλιά. Όπως τότε, με όρους όμως καλύτερους και με υπογραφές συναισθηματικά φορτισμένες και στενάχωρες... Κι εσύ να αναρωτιέσαι τι έγινε.. Κι εσύ να αναρωτιέσαι γιατί δεν αντιδράς σε αυτά που κάποτε θα ξεσηκωνώσουν... Κι εσύ να ψάχνεις άλλοθι και δικαιολογίες.. Μάταια όμως... 

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Πρώτα σκοτώνουν εσένα...