Τα ιδεολογικά ένσημα του Σκουρλέτη

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης
Καθημερινή

Ε​​ίναι αδύνατον να βρει κάποιος το επαγγελματικό βιογραφικό του κ. Πάνου Σκουρλέτη. Στο επίσημο, αυτό που ο ίδιος ανάρτησε στον δικτυακό τόπο της Βουλής, δηλώνει ότι υπήρξε μέλος του γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, με ενεργή συμμετοχή στο φοιτητικό κίνημα· μέλος του Συνασπισμού από το 1990 και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ· εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ· υπουργός.

Ανεπισήμως, στον καλά ενημερωμένο δικτυακό τόπο vouliwatch, διαβάζουμε ότι «ασχολήθηκε στους τομείς της εμπορίας εργαλείων χειρός, της εστίασης και της παροχής υπηρεσιών υγείας και ομορφιάς».

Πρέπει να αναρωτηθούμε, λοιπόν, πού και πώς απέκτησε προλεταριακή συνείδηση ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, και μάλιστα σε τέτοιον βαθμό ώστε να μπορεί να διακρίνει αν οι πραγματικοί εργάτες των ορυχείων έχουν ή έχασαν τη δική τους ταξική συνείδηση. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είχε τόσο καλή μαρξιστική παιδεία στα θρανία της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, ή έστω καλύτερη από εκείνους που έχουν την αντιπροσωπεία της ταξικής ανάλυσης. Να θυμίσουμε ότι το ΚΚΕ, διά στόματος του κ. Δημήτρη Κουτσούμπα, τάχθηκε εναντίον του κλεισίματος των ορυχείων στις Σκουριές.

Πώς νομιμοποιείται, λοιπόν, η δήλωση του κ. Σκουρλέτη ότι «οι εργαζόμενοι στις Σκουριές (σ.σ. από τους λίγους πραγματικούς εργάτες που απέμειναν στη χώρα) έχουν χάσει την ταξική τους συνείδηση»; Μάλλον από την υπεροψία που απέκτησαν τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος στα μετερίζια των τηλεκαφενείων, εκεί όπου σύχναζαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Η αλήθεια είναι πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν καμιά ανάγκη να διαβάσουν, να επεξεργαστούν θέσεις, να εκτείνουν έστω τη μαρξιστική ανάλυση στις σύγχρονες απαιτήσεις. Είχαν έτοιμο απόθεμα συνθημάτων και την εγγράμματη παράδοση της αριστεράς, η οποία προκαλούσε δέος. Ετσι στρίμωχναν εύκολα τους αντιπάλους πετώντας πομφόλυγες, οι οποίες εθεωρούντο αριστερές. Για κάθε πρόβλημα ξεμπέρδευαν με το σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», ενώ είχαν έτοιμη την απάντηση σε κάθε πρόταση οικονομικής πολιτικής, με τον αφορισμό ότι «αυτό είναι νεοφιλελευθερισμός». Οι αγράμματοι «χάνοι» τής απέναντι πλευράς ζάρωναν κάθε φορά που άκουγαν περί του «επαναστατικού προτσές της ιστορίας», για «νομενκλατούρες», «σεχταρισμούς» και «ρεφορμισμούς». Με δεδομένο ότι ήταν σχεδόν ντροπή να είναι κάποιος σοσιαλδημοκράτης ή δεξιός, δεν γινόταν καμιά ιδεολογική αντιπαράθεση. Ετσι γράφονταν και λέγονταν απύθμενες ανοησίες, οι οποίες έμειναν αναπάντητες επειδή ήταν επιχρισμένες με αριστερή φρασεολογία. Και αυτές οι ανοησίες έγιναν συνθήματα και σιγά σιγά σκληρά δόγματα. Το αποτέλεσμα ήταν να παραφρονήσει μια ολόκληρη κοινωνία.

Μόνο που τώρα (και ευτυχώς) τα πράγματα άλλαξαν. Αυτό που περνιέται ως αριστερά στην Ελλάδα κρίνεται στη βάση του πραγματικού και όχι του συνθηματολογικού, όπως είχαν συνηθίσει τόσα χρόνια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα καλούνται να πάρουν αποφάσεις με βάση το ισοζύγιο κόστους-οφέλους και όχι με τη θεωρία πως «ένας άλλος κόσμος –ένθα απέδρα κάθε κόστος και στεναγμός– είναι εφικτός».

Το πρόβλημα όμως είναι πως η πνευματική ραστώνη του προηγούμενου καιρού έχει γίνει δεύτερη φύση. Δεν κατανοούν ότι δεν κρίνονται πλέον στον χώρο του φαντασιακού, και γι’ αυτό επιμένουν να πορεύονται με απαρχαιωμένα συνθήματα και μαρξιστικές αναλύσεις «μαϊμού». Λιάνισαν σε τσιτάτα για τηλεοπτική χρήση την πνευματική παράδοση της αριστεράς και συνεχίζουν παρά το γεγονός ότι προκαλούν μόνο γέλιο.

Αυτό το γέλιο που τώρα τούς θάβει...