Φέρτε μας το Κύπελλο μωρέ!

O Νίκος Παπαδογιάννης καμαρώνει για τα Ελληνόπουλα που διαφήμισαν το δικό μας μπάσκετ στο Βερολίνο.

Όταν ο Γιάννης Μπουρούσης χρεώθηκε με το 3ο προσωπικό του φάουλ, στο 16ο λεπτό του ημιτελικού, πίστεψα ότι ο αγώνας τελείωσε και έσπευσα να το γράψω, τρόπος του λέγειν βέβαια, στο live του αγώνα. Φυσικά διαψεύστηκα και αξίζω απόλυτα την καζούρα που ακολούθησε. Η Λαμποράλ όχι μόνο είχε ψυχικά και αγωνιστικά αποθέματα για να αντέξει το πλήγμα, αλλά έκανε εμένα και όλους γύρω μου να σκίζουμε διπλώματα και πτυχία.

Έφτασε, τελικά, μισή ανάσα από την πρόκριση στον τελικό. Την έχασε επειδή διέπραξε αυτοχειρία στην πιο κρίσιμη επίθεση της ιστορίας της. Μολονότι απέμεναν 25 δευτερόλεπτα για το φινάλε, το τάιμ-άουτ που είχε στη διάθεσή του ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς έμεινε αναξιοποίητο.

Ο Ντάριους Άνταμς δεν άλλαξε ούτε μία πάσα, αδιαφόρησε για τα διαδοχικά σκριναρίσματα που πάσχιζε να του προσφέρει ο συγκινητικός Μπουρούσης και τελικά έκανε ένα καταδικασμένο σουτ της πλάκας από 7,5 μέτρα, μπροστά στον Βέσελι.

Οποτε βλέπω τέτοιο «play» στο ΝΒΑ, σβήνω την τηλεόραση πριν ξεχάσω τα λίγα που ξέρω και υπόσχομαι στον εαυτό να μη ξενυχτήσω άλλη φορά.

Εκεί, βέβαια, υπάρχει Στεφ Κάρι, Ράσελ Ουέστμπρουκ, Ντέμιαν Λίλαρντ, Τζον Ουόλ. Εάν ο Περάσοβιτς είχε τον Λίλαρντ, με γεια του και χαρά του να κάνει τέτοια κουτουράδα.

Αυτή η φάση θα στοιχειώνει τα όνειρα των Βάσκων επί χρόνια, όπως οι αντίστοιχες χαμένες ευκαιρίες του Ολυμπιακού και της ΤΣΣΚΑ εδώ, στο ίδιο γήπεδο, πριν από 7 χρόνια. Ο Ομπράντοβιτς είχε στην τσέπη του σακακιού το κοκκαλάκι της νυχτερίδας από το 2009 και το εμπιστεύτηκε για τρίτη φορά. Απόψε, Παρασκευή και 13, θα πρέπει να νιώθει στ’αλήθεια «Γκαστόνε»…

Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ, αυτή τη στιγμή που προσπαθώ να σουλουπώσω το κείμενό μου στα δημοσιογραφικά έδρανα της Marcedes-Benz Arena.

Εχει περάσει ένα γεμάτο ημίωρο από τη λήξη του ημιτελικού, αλλά οι Βάσκοι βρίσκονται ακόμα στα καθίσματά τους και τραγουδάνε ασταμάτητα, με συνοδεία μπάντας από κλαπατσίμπανα! Το ξεπέρασαν γρήγορα λοιπόν το τραύμα της βραδιάς. Τους αξίζουν χίλια μπράβο για τη συμπεριφορά τους και για τη νοοτροπία τους.

Δικαίως αισθάνονται υπερήφανοι για την ομάδα που τους χαρίζει τόσες χαρές. Σας το είπα εξαρχής, ότι ήταν καλή για το μπάσκετ είδηση η παρουσία της Λαμποράλ στο Final-4 αντί κάποιας άλλης ισπανικής ομάδας. Η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ χρησιμοποιούν την πορτοκαλί μπάλα ως υποκατάστατο του ποδοσφαίρου όταν κλωτσάει στραβά ο Κριστιάνο ή ο Μέσι.

Η Φενέρμπαχτσε θα παίξει μεθαύριο στον πρώτο τελικό της ιστορίας της, αλλά δυσκολεύομαι να χαρακτηρίσω «θρίαμβο» το κατόρθωμά της. Μολονότι ξεκίνησε με 13-0 και είχε 8.000 κόσμο στο πλευρό της, έγινε παιχνιδάκι στα χέρια του Μπουρούση και του Άνταμς.

Τα τάιμ-άουτ του φορτωμένου Ομπράντοβιτς έφερναν δίλεπτα ηρεμίας και οργανωμένες αντεπιθέσεις, αλλά συνήθως ακολουθούσε ρεσιτάλ ασυναρτησίας, με αρνητικό πρωταγωνιστή τον Μπόμπι Ντίξον. Είναι τώρα αυτός παίκτης Ομπράντοβιτς;

Ο «Ζοτς» έδωσε τα κλειδιά της ομάδας στον Κώστα Σλούκα και δικαιώθηκε απόλυτα, αφού ο Έλληνας άσος έφερε στο παιχνίδι της Φενέρ λογική όταν χρειαζόταν λογική, τρέλα όταν χρειαζόταν τρέλα. Η εμφάνισή του ήταν αντάξια των μεγάλων παραστάσεων των Ελλήνων γκαρντ στην ιστορία των Final-4.

Εάν δεν ήταν ο Σλούκας, θα έπεφταν για ύπνο κλαμμένοι ο Βέσελι, ο Μπογκντάνοβιτς και οι άλλοι χρυσοπληρωμένοι παιχταράδες της Φενέρ, ου μην και ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς.

Ο δεύτερος ημιτελικός ήταν –όπως και ο πρώτος- χρωματισμένος με γαλανόλευκες ανταύγειες, αφού οι δύο κορυφαίοι παίκτες του ήσαν Ελληνες. Δώστε μας το Κύπελλο, μωρέ, να το πάρουμε και αυτό στην πατρίδα!

Ο Γιάννης Μπουρούσης πραγματοποίησε την καλύτερη, μάλλον, εμφάνιση της καριέρας του (μολονότι σημαδεύτηκε ανελέητα από τον Ομπράντοβιτς στην άμυνα) και άκουσε το αρκτικόλεξο «M-V-P» να γίνεται σύνθημα στα χείλη των Βάσκων εκδρομέων. Και πολύ σωστά, αν θέλετε τη γνώμη μου.

Η ΤΣΣΚΑ θα ήταν ομάδα πρώτης γραμμής και χωρίς τον Ντε Κολό, ενώ η Λαμποράλ δεν θα έμπαινε ούτε στο Τop-16, αν είχε κάποιον άλλον ψηλό της φθινοπωρινής αγοράς αντί του Μπουρούση.

Το εκρηκτικό ξεκίνημα της Φενέρ συντελέστηκε ερήμην του Γιάννη, ο οποίος επιστρατεύτηκε κακήν κακώς στο 4ο λεπτό και έδωσε θάρρος στους πελαγωμένους συμπαίκτες του. Στην καθοριστική τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας (με το σκορ στο 72-72), η μπάλα δεν πέρασε ποτέ από τα χέρια του.

Έριξε άραγε καμιά μπούφλα σε όσους ευθύνονται για αυτή την αβελτηρία; Εάν εγώ ήμουν στη θέση του Περάσοβιτς ή του Άνταμς, θα τον απέφευγα τον Γιάννη τις επόμενες ημέρες…

Πηγή :  gazzetta.gr