Η ΑΜΝΗΣΙΑ ΦΕΡΝΕΙ ΑΜΝΗΣΤΕΙΑ

Γράφει ο Πάνος Παπαγιαννόπουλος

Σουρουπώνει.... Μια ακόμα κουραστική μέρα στη δουλειά τελείωσε.... Μαζεύω τα πράγματα μου βαριέστημενα... "Έλα μην παραπονιέσαι" λέω στον εαυτό μου. "Δεν λες που έχεις δουλειά?. Τόσοι άνθρωποι είναι άνεργοι. Δόξα τω Θεώ" μονολογώ και παίρνω το δρόμο για το σπίτι...
Στην υπόγεια διάβαση οι γνωστοί άγνωστοι άστεγοι στα χαρτόκουτα τους, προσπαθούν να σκεπαστούν με κουρέλια και με γεμίζουν θλίψη ακόμα μια φορά, ενώ ο γέρο κουλουράς μαζεύει ότι απέμεινε από την πραμμάτεια του..."Χαρά στο κουράγιο του", λέω από μέσα μου.. 75 χρόνων και αφού πλέον δεν φτάνει σύνταξη, συμπληρώνει με τα κουλούρια μήπως καταφέρνει να ζήσει τα δύο ανάπηρα παιδιά του...
Στη διαδρομή παίζω για μια ακόμα φορά το συνηθισμένο μου παιχνίδι... Μετράω τα κλειστά μαγαζιά και βάζω στοίχημα αν θα έχουν μειωθεί... Πάντα χάνω, πάντα αυξάνονται μέρα με τη μέρα.. Πωλείται, ενοικιάζεται, πωλείται η επιχείρηση, κλείνουμε ξεπουλάμε...
Έχει πλέον νυχτώσει για καλά..Πριν μπω στο σπίτι, ρίχνω μια ματιά, από συνήθεια, στο τέλος του δρόμου που είναι οι κάδοι των απορριμμάτων.. Βλέπω πάλι τη καθημερινή δέσμη από το φως του φακού.. Το γνωστό, ζευγάρι της γειτονιάς, πάλι ψάχνει στα σκουπίδια.. Ο σύζυγος κοιτάει με τον φακό, ενώ η γυναίκα του παραφυλάει μην έρθει κάνεις.. Ντρέπονται για την κατάντια τους βλέπεις.....
Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού. Κοιτάω μην πατήσω πάλι κανένα ειδοποιητήριο από τράπεζα και παίρνω στην αγκαλιά μου το πιτσιρίκι που τρέχει να με υποδεχτεί.. "Μπαμπάαα".. Κουμπώνω τη ζακετούλα του να μην κρυώνει.. Είναι δύο χρόνια τώρα βλέπεις που είμαστε χωρίς θέρμανση.Φιλώ την αγαπημένη μου και κάθομαι για λίγο στην τηλεόραση... Προσπερνώ στα γρήγορα τα κανάλια που έχουν ειδήσεις... Αρκετά τρόμαξα και σήμερα.. Όχι άλλο θρίλερ καταστροφής.. Προσπαθώντας να βρω κάτι να δω να περάσει η ώρα μέχρι να φάμε τα συνηθισμένα μας όσπρια, πέφτω πάλι πάνω στον γνωστό μας κύριο με το κουστούμι.. Σταματάει και μιλά σε παιδιά που παίζουν μπάλα ή συζητά με κάποια οικογένεια σε ένα τραπέζι.. Πόσο αστεία μου φαίνονται όλα αυτά!! Πόσο ανόητος αισθάνομαι που τους επέστρεψα να με θεωρούν βλάκα... Κλείνω την τηλεόραση και πετάω το τηλεκοντρόλ με νεύρα...
"Πάλι τρελαίνεσαι με την πολιτική?? "φωνάζει η γυναίκα μου.." Σε βλέπει και το παιδί "Ναι... Να με βλέπει το παιδί.. Να με ρωτήσει το παιδί.. Να του πω πως ξεπουλάνε ζωές και πατρίδες. Να του πω πως σκοτώνουν έναν λαό.. Να του πω να μην πιστεύει σε ψέμματα, να μην γίνει θύμα και πελάτης κανενός και ποτέ.. Να με ρωτήσει το παιδί.. Να του πω για τους σωτήρες που με σώζουν κλέβοντάς μου κάθε ελπίδα για επιβίωση... Να του πω για το μέλλον που πρέπει να φτιάξει γιατί το παρόν που του παραδίδω είναι άθλιο και γεμάτο ψέμα...
Βγαίνω στο μπαλκόνι να αναπνεύσω.. Σε μια εβδομάδα ψηφίζουμε. Σε μια εβδομάδα έχουμε ακόμα μια ευκαιρία να υπερασπιστούμε τις ζωές μας.
Ας μην δώσουμε αμνηστεία παθαίνοντας τη γνωστή μας αμνησία ξεχνώντας ποιοί μας έφεραν ως εδώ...