Γράφει η Ζαχαρούλα Γκριέλα
Δικηγόρος
Στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, όλο και περισσότερο αυξάνονται τα αιτήματα για ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο», ως μόνη ίσως διέξοδο στην καταστρατήγηση των θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών και στην όξυνση των αδικιών και των κοινωνικών ανισοτήτων, ώστε να ικανοποιηθεί το αίτημα της δικαιοσύνης και να επιτευχθεί η αρμονική κοινωνική συνύπαρξη. Το αίτημα αυτό είναι διάχυτο, παρά τις χειραγωγήσεις τις οποίες υφίσταται η πολιτική μας σκέψη από την πολιτική δημαγωγία στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση και επηρεάζεται από το Κοινωνικό συμβόλαιο του Ρουσσώ, το ευαγγέλιο της Γαλλικής Επανάστασης.
Βασική συμβολή του Κοινωνικού συμβολαίου ήταν ότι απέδωσε την πηγή της κυριαρχίας στον λαό, όπως έχει κατοχυρωθεί ως πρώτη αρχή δικαίου, η οποία μάλιστα θα πρέπει να παραμένει στον ίδιο το λαό. Η συμμετοχή του πολίτη στα κοινά συνδέει την πράξη με τη θεωρία, ασκώντας την ικανότητα του πολίτη να γενικεύει, να κρίνει σύμφωνα με το γενικό συμφέρον.
Αλλά και το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» είναι εμπνευσμένο από την αθηναϊκή δημοκρατία της κλασσικής εποχής, όπου η εξουσία εδράζεται στη συνέλευση όλων των πολιτών που συμμετέχουν σε αυτήν.
Στη χώρα μας, παρ’ όλο που γέννησε τη δημοκρατία και ενέπνευσε τα σπουδαιότερα έργα του διαφωτισμού, αλλά και σύγχρονες ξένες δημοκρατίες, όπως π.χ. Ελβετία, Γαλλία κλπ, μέχρι σήμερα οι πολίτες της βρίσκονται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και του κέντρου λήψης αποφάσεων για οποιοδήποτε ζήτημα.
Είναι σημαντικό ωστόσο, ότι η Ε.Ε., μέλος της οποίας είναι και η χώρα μας, έχει προβλέψει στον Κανονισμό της (Art. 11 της Συνθήκης της Ε.Ε και Κανονισμός αρ. 211/2011 του Ευρωπαϊκό Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 16/2/2011) τη δυνατότητα λήψεως πρωτοβουλίας από τους ίδιους τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την βελτίωση της δημοκρατικής λειτουργίας της Ένωσης προβλέποντας, μεταξύ άλλων, ότι κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στη δημοκρατική ζωή της Ένωσης μέσω της ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας πολιτών. Η διαδικασία αυτή παρέχει στους πολίτες τη δυνατότητα να προσεγγίζουν απευθείας με αίτημά τους την Επιτροπή, καλώντας τη να υποβάλει πρόταση έκδοσης νομικής πράξης της Ένωσης για την εφαρμογή των συνθηκών, δυνατότητα παρόμοια με το δικαίωμα που εκχωρείται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δυνάμει του άρθρου 225 της συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) και στο Συμβούλιο δυνάμει του άρθρου 241 της ΣΛΕΕ.
Οι διαδικασίες και προϋποθέσεις που απαιτούνται για την πρωτοβουλία πολιτών θα πρέπει να είναι σαφείς, απλές, εύχρηστες και ανάλογες με τον χαρακτήρα της πρωτοβουλίας πολιτών, ώστε να ενθαρρύνουν τη συμμετοχή των πολιτών και να καθιστούν την Ένωση περισσότερο προσιτή. Θα πρέπει, ακόμη, να επιτυγχάνουν μια συνετή ισορροπία ανάμεσα σε δικαιώματα και υποχρεώσεις. Θα πρέπει επίσης να διασφαλίζουν ότι οι πολίτες της Ένωσης υπόκεινται σε παρόμοιες προϋποθέσεις για την υποστήριξη πρωτοβουλίας πολιτών ανεξάρτητα από το κράτος μέλος από το οποίο προέρχονται.
Στον Κανονισμό αυτό, διευκρινίζονται οι λεπτομερείς όροι και προυποθέσεις και η διαδικασία για να κατοχυρωθεί ότι μία πρωτοβουλία πολιτών είναι αντιπροσωπευτική ενός συμφέροντος της Ε.Ε., ο ελάχιστος αριθμός κρατών μελών από τα οποία πρέπει να προέρχονται οι πολίτες, ο ελάχιστος αριθμός υπογραφόντων που θα προέρχεται από κάθε κράτος μέλος, ο τρόπος προσφυγής στο μέσο αυτό, κλπ.
Η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών είναι ένα νέο όργανο συμμετοχικής δημοκρατίας. Είναι μία πρόσκληση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να προτείνει νομοθεσία σε θέματα όπου η ΕΕ έχει αρμοδιότητα να νομοθετεί.
Μία από τις πρώτες πρωτοβουλίες πολιτών που καταχωρήθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση ονομάζεται «ONE OF US» – ‘Ενας από εμάς’- και δημιουργήθηκε με σκοπό να προωθήσει στην Ευρώπη την προστασία της ανθρώπινης ζωής από την σύλληψη, εντός των δυνατοτήτων της αρμοδιοτήτας της ΕΕ. Βασίστηκε στον ορισμό του ανθρώπινου εμβρύου ως την αρχή της ανάπτυξης της ανθρώπινης ύπαρξης που δόθηκε σε μία πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (Brüstle vs. Greenpeace) και ζήτησε από την ΕΕ να σταματήσει την χρηματοδότηση δραστηριοτήτων οι οποίες προκαλούν την καταστροφή ανθρώπινων εμβρύων ιδιαίτερα στα πεδία της έρευνας, βοήθειας για την ανάπτυξη και δημόσιας υγείας, μέσω μιας αλλαγής του χρηματοδοτικού κανονισμού της ΕΕ που καθορίζει τις δαπάνες του προυπολογισμού της ΕΕ. Πιο συγκεκριμένα ζήτησε να μην χρηματοδοτούνται οι ερευνητικές δραστηριότητες που επιτρέπουν:
(α) Ανθρώπινη κλωνοποίηση
(β) Αλλαγές τις γενετικής κληρονομιάς των ανθρώπων
(γ) Δημιουργία εμβρύων μόνο για τους σκοπούς της έρευνας ή για την προμήθεια βλαστικών κυττάρων, ακόμη και με τη μεταφορά πυρήνων σωματικών κυττάρων.
(δ) καταστροφή ανθρώπινων εμβρύων, ακόμη και για τη λήψη βλαστικών κυττάρων· ερευνητικές δραστηριότητες που περιλαμβάνουν τη χρήση και το χειρισμό των ανθρώπινων εμβρυικών βλαστικών κυττάρων.
Στην Ένωση αυτή προσχώρησε και η Ελλάδα, η οποία εκπροσωπήθηκε από την Μ.Κ.Ο. «Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού – Η Αγκαλιά», η οποία έφερε το βάρος της συλλογής υπογραφών για λογαριασμό της χώρας μας.
Από όλα τα ανωτέρω καθίσταται σαφές, ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τόλμησε και καθιέρωσε την άμεση δημοκρατία επιτρέποντας -αν όχι επιβάλλοντας- την αφύπνιση των ευρωπαίων πολιτών και τη συμμετοχή τους στη λήψη αποφάσεων με την παρέμβασή τους απ’ ευθείας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο οποίο άλλωστε με αυτόν τον τρόπο μπορούν να ασκούν έλεγχο. Στην Ελλάδα, αν και στην αρχαιότητα γέννησε τη δημοκρατία και καθιέρωσε την Άμεση-συμμετοχική δημοκρατία, εμπνέοντας μεταγενέστερα και τις Ευρωπαϊκές χώρες να την εφαρμόσουν, αν και είναι μέλος της Ε.Ε. και υποχρεούται να εφαρμόζει τους Κανονισμούς της, παραμένουμε προσκολλημένοι σε ένα απαρχαιωμένο πολιτικό σύστημα που καλλιεργείται από τον κομματικό σκοταδισμό.
το άρθρο δημοσιεύτηκε και στο site http://www.neosyntagma.net/
Ζαχαρούλα Γκριέλα
Δικηγόρος
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου