Αθήνα, τα Εξάρχεια της Ε.Ε.

Είχα αναφέρει σε άρθρο μου (αρχές Μάρτη), http://newsotherwise.blogspot.gr/2015/03/blog-post_432.html  σε αυτόν τον ιστότοπο που με φιλοξενεί κι ευχαριστώ, πως δεν υπήρχε περίπτωση ούτε μια στο εκατομμύριο να μην βρεθεί λύση για την συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας. Τα επιχειρήματά μου βασίζονται σε γεωπολιτικά γεγονότα και όχι τόσο σε οικονομικά, μιας και πιστεύω ακράδαντα, πως η συμφωνία επετεύχθη λόγο παρασκηνιακών γεωπολιτικών σκοπών και κινήσεων, αφήνοντας το προσκήνιο για τους πιο εύπεπτους οικονομικούς όρους οι οποίοι είναι και πιο κατανοητοί στο ευρύ κοινό.

Σκεπτόμενος το επόμενο άρθρο που θα έγραφα για την διεθνή πολιτική σκηνή, όπως συνηθίζω, μου ήρθε στο μυαλό το σχετικά πρόσφατο,  συμβάν στην περιοχή των Εξαρχείων, μεταξύ ομάδας αντιεξουσιαστών και του Υπουργού Οικονομικών  Γ. Βαρουφάκη.

Σωστά έπραξε όλη, σχεδόν, η πολιτική σκηνή ορθώνοντας ασπίδα προστασίας στον Υπουργό, καταδικάζοντας απερίφραστα την στάση των αντιεξουσιαστών. Ένα σημείο που πρέπει να γίνει κατανοητό από τους κυβερνόντες όμως, είναι ο τρόπος που καταδικάζεται από τις πολιτικές ηγεσίας του τόπου, η κάθε μορφή βίας, απ’ όπου κι αν προέρχεται, όποιον κι αν έχει αποδέκτη.

Το αναφέρω για να υπενθυμίσω το πόσες φορές ζητήθηκε από προηγούμενες κυβερνήσεις, παρόμοια απερίφραστη στήριξη, κυρίως στα θέματα τρομοκρατίας και τρομοκρατών, αλλά και στη περίπτωση της Marfin από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που ποτέ δεν ειπώθηκε, γράφτηκε, ανακοινώθηκε ή που ειπώθηκε, γράφτηκε κι ανακοινώθηκε συγκεκαλυμμένα, προκειμένου να μην διαταραχθεί η εύθραυστη συμμαχία των συνιστωσών, προεκλογικά, τότε.

Ο Υπουργός Γ. Βαρουφάκης λοιπόν πήγε να δειπνήσει μετά της συζύγου του κυρίας Δανάης Στράτου στη συνοικία των Εξαρχείων όπου αντιμετωπίστηκε ως “persona non grata” από ομάδα κουκουλοφόρων αντιεξουσιαστών, οι οποίοι προσπάθησαν να τον χτυπήσουν προκειμένου να φύγει από μια συνοικία που δεν δέχεται πολιτικούς, μιας και όλοι είναι ψεύτες, όπως ακούστηκε να του διαμηνύουν, εκτός καταστήματος.

Πριν ξεκινήσω τον παραλληλισμό των όσων συνέβησαν στα Εξάρχεια μ’ ένα άλλο γεγονός που προκάλεσε ο ίδιος ο Υπουργός και περιέργως το σύμπαν(;) του το επέστρεψε λίαν συντόμως, ευτυχώς όμως χωρίς παρατράγουδα, θα ήθελα ν’ αναφέρω κάποια γεγονότα από το συμβάν.

Ο Υπουργός δεν είναι πολιτικός με την έννοια που εννοούσαν και που έμαθαν με τον σκληρό τρόπο (ανεργία, ρήξη κοινωνικού ιστού, οικογένειας) οι νέοι που έγιναν κουκουλοφόροι-αντιεξουσιαστές, ασυνείδητα οι περισσότεροι που εκτελούν δράση και ενσυνείδητα οι σαφώς λιγότεροι εντολείς κομματικών μηχανισμών (πλέον είναι προφανές πως “οι γνωστοί άγνωστοι” είναι, σε όλους τους αρμόδιους φορείς, πασίγνωστοι).

Η συμπεριφορά του να πείσει τους νέους να συνομιλήσουν μαζί του και να τον ακούσουν ήταν ορθή. Θα προσπαθήσω να μην είμαι υπερβολικός (δεν ξέρω αν τα καταφέρω) για τα όσα θα ράψω για την σύζυγό του Υπουργού, κυρία Δανάη Στράτου. Η αντίδρασή της να καλύψει τον σύζυγό της με το σώμα της δείχνει πολλά.

Η γυναίκα αυτή εξυψώνει το φύλο της και δείχνει στους άντρες, όχι απλά πως θα πρέπει να φέρονται οι ίδιοι σε παρόμοιες καταστάσεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά πως θα πρέπει να είναι η γυναίκα που θ’ αποφασίσουν (λέμε τώρα) να περάσουν μαζί της το υπόλοιπο της ζωής τους. Είναι η απόδειξη της ρήσης “πίσω από κάθε επιτυχημένο άνδρα, κρύβεται μια δυναμική γυναίκα” και της αξίζουν χίλια μπράβο.

Γυρνώντας στον παραλληλισμό που έγραψα νωρίτερα, σας υπενθυμίζω ποιος ήταν εκείνος που απαγόρευσε στους εκπροσώπους των θεσμών – Τρόικα να έρχονται στην Αθήνα ως ισότιμοι συνομιλητές της κυβέρνησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Οι εκπρόσωποι των δανειστών ήταν για την κυβέρνηση και τον Υπουργό personae non gratae στην κυριολεξία, μιας και είναι όρος του Διεθνούς Δικαίου και των Διπλωματικών Σχέσεων, γεγονός που καταδείκνυε το πρόβλημα στο Διπλωματικό πεδίο      http://www.ft.com/cms/s/0/2403f3e8-a8a4-11e4-97b7-00144feab7de.html#axzz3ZRo6tynI .

Δεν εξετάζω το αν καλώς ή κακώς έφυγε η Τρόικα ή αν άλλαξε ή αν θ’ αλλάξει κάτι με το νέο Brussels Group, απλά εξετάζω τον τρόπο σκέψεις των εμπλεκομένων. Για τον Υπουργό οι νέοι που τον εκδίωξαν ήταν κουκουλοφόροι-αντιεξουσιαστές και για τους δανειστές, εκπρόσωποι των οποίων εκδιώχθηκαν από την κυβέρνηση και τον Υπουργό, είμαστε εμείς “ κουκουλοφόροι” , “αντιεξουσιαστές”.  Η Τρόικα δεν ήταν ποτέ καλοδεχούμενη στην Αθήνα, από το ευρύ κοινό και η συνοδεία που είχε προς το τέλος της θητείας της, δείχνει ότι γι’ αυτούς η Αθήνα είναι τα Εξάρχεια της Ε.Ε.

Οι αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων βέβαια, δεν είχαν υπογράψει καμία συμφωνία για υπαγωγή στο γενικότερο κοινωνικό σύνολο, δεχόμενοι  το σύνταγμα και τους νόμους τους κράτους. Για την Ελληνική κοινωνία όμως ήταν, είναι και θα είναι αυτονόητο πως πρέπει ή θα έπρεπε να είχαν υπαχθεί στο γενικότερο σύνολο, είτε συμφωνούν, είτε διαφωνούν. Αρκεί να μην χαλούν την “ησυχία” μας. Η Ελληνική κυβέρνηση όμως δεσμεύτηκε (επαναλαμβάνω δεν εξετάζω σ’ αυτό το κείμενο το καλώς ή το κακώς) με την υπογραφή της ότι θα τηρήσει την όποια συμφωνία- μνημόνιο με τους δανειστές μας.

Όταν λοιπόν με κάθε νέα κυβέρνηση, υπάρχει ενδεχόμενο μη τήρησης των συμφωνηθέντων, πως περιμένουμε να μας αντιμετωπίσουν οι εταίροι μας, όταν κι εμείς χαλούμε την δική τους “οικονομική ησυχία” αν όχι ως αντίστοιχους “αντιεξουσιαστές”. Θεωρούμε πως έχουμε δίκιο και σωστά πράττουμε, αντιδρώντας στα μέτρα λιτότητας, γνωρίζοντας όμως παράλληλα ότι σωστά μας προτρέπουν πως πρέπει, επιτέλους, να εξορθολογιστεί ο δημόσιος τομέας.

Εμείς και μόνο εμείς, θεωρούμε πως έχουμε δίκιο, έχοντας απέναντί μας όλους τους εταίρους μας (πρωτοφανές από την ένταξη μας στην Ε.Ο.Κ.). Αυτή μας η αντίδραση, σε τι ακριβώς μας κάνει να διαφέρουμε από τους αντιεξουαστές των Εξαρχείων; Εκείνοι θεωρούν επίσης ότι έχουν δίκιο, αλλά βρίσκουν όλη την, κατ’ αυτούς, ενταγμένη-υποταγμένη στο σύστημα κοινωνία, απέναντί τους!

Κλείνω κάνοντας μια ακόμα πρόβλεψη βάση των κινήσεων που γίνονται και απαιτούν προσοχή και μελέτη,  το αποτέλεσμα της οποίας, αν κι εφόσον υλοποιηθεί, θα εξισορροπήσει την υποχώρηση της κυβέρνησης, προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη συμφωνία με τους εταίρους μας.

Πιστεύω λοιπόν  πως αν οι Γερμανικές αποζημιώσεις ξαναμπούν στο τραπέζι των συζητήσεων, με πρωτοβουλία όμως των ίδιων των Γερμανών (μόνο τότε, προσοχή σε αυτό), εικάζω, πως  πάμε για ένα άτυπο κούρεμα του χρέους, χωρίς να μπορούν να διαμαρτυρηθούν οι άλλοι εταίροι γι’ αυτό, μιας και δεν θα λέγεται κούρεμα! Το δούναι και λαβείν πάντα ίσχυε εξάλλου. Εν αναμονή των εξελίξεων λοιπόν.

   Χρήστος Σ. Αργυρίου

Διεθνολόγος - Στρατηγιστής