Η Σουμέλα Χατζηλαζαρίδου έπεσε στη θάλασσα για να σωθεί από τις πύρινες γλώσσες που είχαν ζώσει το Μάτι και γλίτωσε «σαν από θαύμα», όταν την περισυνέλεξε αλιευτικό σκάφος Αιγύπτιων ψαράδων.
«Ήμουν μόνη μου. Κύματα 10-12 μποφόρ. Άρχισα να κολυμπάω σε μια τρικυμισμένη θάλασσα, όλα ήταν μαύρα, μαύρα, ούτε το ρολόι δε μπορούσα να δω και επικρατούσε απόλυτη, απόλυτη σιωπή. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, δεν φαίνονταν ούτε οι φωτιές. Ζω από θαύμα. Καμία ελπίδα δεν υπήρχε να ζήσω. Ένας άνθρωπος μόνος του σε αυτή την κατάσταση», είπε στην κατάθεσή της.
Όπως είπε, αποφάσισε μαζί με άλλους γείτονες να φύγει από το σπίτι της, όταν άρχισαν να πέφτουν καύτρες. Βρέθηκε στην Αργυρά Ακτή...
«Φτάνοντας στην Αργυρά Ακτή, η κατάσταση ήταν έκρυθμη. Σε μια παραλία που χωράει 50-70 άτομα, ήταν 700-800. Παρά πολύς κόσμος. Εκσφενδονίζονταν πυρακτωμένα σίδερα, τέντες, άρχισαν εκρήξεις. Με φώναζαν όλοι ''Σουμέλα, Σουμέλα, είδες τη μαμά μου, είδες τον αδερφό μου, την αδερφή μου;''. Γυρνάω πίσω, σκοτάδι μαύρο. Δεν ήταν κανείς. Ήμουν μόνη μου», κατέθεσε.
«Εικόνες μού έρχονταν, διάφορες. Η εικόνα που με κατέτρωγε ήταν η φίλη μου, που ήταν κλεισμένη και θα καιγόταν. Η θάλασσα ήταν η μεγάλη μου αγάπη, τώρα δε θέλω ούτε να τη βλέπω… Τότε στράφηκα στην Παναγία και είπα ''αν θέλεις να χαθώ, να χαθώ τώρα, αν θέλεις να με σώσεις, δείξε μου τα σημάδια σου''. Ούτε πέντε λεπτά δεν πέρασαν, άκουσα κι άλλους ανθρώπους. Περίμενα να ακούσω τα εναέρια, τις φωτοβολίδες του Λιμενικού, τα πλοία…», είπε.
Η μάρτυρας συνέχισε να περιγράφει τον αγώνα της να επιζήσει: «Βρήκα έξι ανθρώπους. Μέσα στη θάλασσα αντιμετωπίσαμε διαφορά πράγματα, τσούχτρες, εγώ είμαι αλλεργική, και τους είπα αν με τσιμπήσουν αφήστε με, γιατί είμαστε όλοι κουρασμένοι. Το ένα κορίτσι το έπιασε κρίση πανικού και είχε κοκαλώσει και το έσωσα εγώ. Η Βάσια Μίχα ρωτούσε συνεχώς τη μαμά της ''θα πεθάνουμε κι εμείς;''. Κάποια στιγμή ήρθε κάτι σαν ξύλο πάνω μου, λέω τι να είναι αυτό; Ήταν πτώμα... Αρχίσαμε να παθαίνουμε κράμπες, να κρυώνουμε. Λέγαμε, δεν μπορεί, θα έρθουν να μας σώσουν. Δίπλα στην Αθήνα… Κανείς…».
«Κάποια στιγμή ο καπνός άρχισε να σηκώνεται πιο πάνω, αρχίσαμε να βλέπουμε φώτα, ήταν πολύ λίγα. Πήγαμε προς τα λίγο πιο μεγάλα φώτα. Γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν παρά πολύ μακριά αυτά τα φώτα. Όλη αυτή την ώρα που πάλευα με τα κύματα, οι παντόφλες ήταν στα πόδια μου και αυτά τα γυαλιά στα μάτια μου. Κάποια στιγμή είδαμε ένα καράβι, όχι καράβι του Λιμενικού, ήταν ένα ψαροκάικο από την Εύβοια με Αιγύπτιους ψαράδες. Φτάσαμε στο καράβι, μας έριξαν σχοινιά. Εμφανίστηκαν κι άλλοι άνθρωποι. Μία κυρία πήγε να ανεβεί, την ώρα εκείνη έπαθε ανακοπή. Δεν συνήλθε από ό,τι έμαθα. Έρχεται μια βάρκα φουσκωτή, πορτοκαλί, λέω ''παιδιά το Λιμενικό'', δεν ήταν το λιμενικό. Κάτω ήταν μια κουβέρτα με έναν εγκαυματία. Την κοπέλα που έπαθε ανακοπή την έβαλαν σε μια άκρη. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Μου 'χε κοπεί η φωνή. Ερχόταν συνεχώς αυτός ο άνθρωπος και με ρωτούσε. Δεν μπορούσα να του μιλήσω. Τον ρώτησα ''πού είμαστε''; Μου είπε Αρτέμιδα, γύρω στα πέντε μίλια. Φτάσανε στο σημείο διασώστες μας να είναι Αιγύπτιοι ψαράδες, μας φέρθηκαν με εξαιρετική ευγένεια. Μας κέρασαν σοκολάτες, μας έδωσαν τηλέφωνο να επικοινωνήσουμε με δικούς μας», κατέθεσε.
«Φοβάμαι το σκοτάδι, φοβάμαι τη σιωπή»
«Πήγα στο Αιγινήτειο, μου δώσαν φάρμακα και συνεδρίες, δυο χρόνια, και έτσι είμαι κάπως καλύτερα. Φοβάμαι το σκοτάδι, φοβάμαι τη σιωπή. Αν και πολλές φορές μπαίνω μόνη μου στη σιωπή, δηλαδή όταν είμαι ταραγμένη, δεν ακούω. Φοβάμαι τις μεγάλες ανηφόρες και κατηφόρες. Η γνωμάτευση είναι κατάθλιψη και μετατραυματικό στρες. Στο Μάτι μετά τη φωτιά πήγαινα συνεχώς. Ήθελα να πηγαίνω συνεχώς. Μάζευα ρούχα στο σχολείο και τα μοίραζα. Άρα δεν ήταν οι δρόμοι, δεν ήταν τα σπίτια, ήταν ότι δεν ήρθε κανείς να μας σώσει. Τώρα σε αυτή την τραγωδία κανείς δεν ειδοποίησε κανέναν. Μια ντουντούκα. Όχι η αστυνομία, μια ντουντούκα. Εμείς φύγαμε γιατί ήμασταν σε εγρήγορση. Οι άλλοι κοιμόντουσαν. Εδώ 104 νεκροί κι αυτοί που είχαν θέση ευθύνης αμείφθηκαν πλουσιοπάροχα πριν καν γίνει το ποινικό δικαστήριο» είπε, ολοκληρώνοντας την κατάθεσή της.
Στο δικαστήριο κατέθεσε η Αναστασία-Χριστάννα Φράγκου, ιδιοκτήτρια του οικοπέδου όπου έχασαν τη ζωή τους 26 άνθρωποι.
«Ήταν σαν την καταστροφή της Σμύρνης» είπε στους δικαστές.
Όπως κατέθεσε, ο σύζυγός της ήταν εκείνος που άνοιξε μία δίοδο στο φράχτη του οικοπέδου, ώστε να μπορέσει ο κόσμος να περάσει προς τον γκρεμό και να πέσει στη θάλασσα για να σωθεί.
«Ξαφνικά, έγινε μια τεράστια έκρηξη πεύκης. Και λαμπάδιασε αμέσως. Συνταρακτικό. Σε δευτερόλεπτα αρχίζει καίγεται κόσμος. Φώναζαν όλοι ''βοήθεια''. Νέοι, γέροι, όλοι… Φώναξε ο σύζυγός μου, ''ελάτε να σωθούμε από τον γκρεμό'', άνοιξε την πόρτα του οικοπέδου και τρέξαμε όλοι προς τον γκρεμό. Πολλοί έπεσαν στη θάλασσα. Μεταξύ αυτών και ο γιος μου, που χάθηκε για δυόμισι ώρες. Σώθηκαν από τη διαφορά ύψους που έχει το σπίτι από τα βράχια. Για δύο-δυόμισι ώρες δεν είχε καμία ορατότητα. Για καλή του τύχη, μπορώ να πω κι ένα μικρό θαύμα, άνοιξε μια μικρή τρύπα και είδε ένα αεροπλάνο και προσανατολίστηκε. Με το που κατεβήκαμε κάτω έγινε μαύρος ουρανός, δεν ξαναείδαμε τίποτα και μείναμε εκεί μέχρι τις 12, που ήρθε μια βάρκα. Σαν την καταστροφή της Σμύρνης. Που περιμέναμε εκεί μια κάποια σωτηρία», κατέθεσε η μάρτυρας.
Η κυρία Φράγκου είπε στο δικαστήριο ότι η ίδια και η οικογένειά της κατηγορήθηκαν άδικα ως καταπατητές και αυθαίρετοι.
«Κατηγορηθήκαμε πανελληνίως σε σύσκεψη υπουργών την επομένη της φωτιάς για την απώλεια 26 ατόμων που βρέθηκαν απανθρακωμένοι στην έκτασή μας. Μας κατηγόρησαν ως καταπατητές. Το κράτος έχει καταστήσει όλους τους πολίτες ομήρους σε μία ψευδή συνθήκη. Το σπίτι μου δεν είναι αυθαίρετο και δεν υπήρξα ούτε εγώ καταπατήτρια ούτε η οικογένειά μου. Το οικόπεδό μας δεν έχει σκαλοπάτια προς τη θάλασσα με την κλασική έννοια. Είναι σκαλεμένα σκαλοπάτια από τον παππού μου στους βράχους. Δεν είναι βατά, είναι γκρεμός. Από εκεί σώθηκαν όσοι σώθηκαν. Δυστυχώς, δεν πρόλαβαν οι 26, διότι τους πρόλαβε το θερμικό κύμα», κατέθεσε η μάρτυρας.
Η πολυεγκαυματίας Δήμητρα Πολυμεροπούλου κατέθεσε :
«Δεν υπήρχε πυροσβεστική, τροχαία, μια καμπάνα, κάτι. Μια εμπόλεμη κατάσταση. Μηδέν συντονισμός. Τίποτα. Προλάβαμε στην αρχή της ιστορίας και γλιτώσαμε. Δεν είχαμε βοήθεια από κανέναν. Δεν ακουγόταν τίποτα», είπε στους δικαστές.
«Ξεκίνησε ένας Γολγοθάς. Άρχισε το πρώτο χειρουργείο. Η κατάσταση στο Θριάσιο ήταν τραγική. Φώναζαν. Εγώ ήμουν από τις πρώτες που πήγαν. Οι γιατροί με φρόντισαν πάρα πολύ, αλλά ήταν η πρώτη φορά που είχε τόσο κόσμο από εγκαυματίες. Δεν μπορούσα ούτε με το καλαμάκι να πιω νερό... Περνούν κάποιες μέρες. Έκανα και το δεύτερο χειρουργείο. Οι γιατροί δεν πίστευαν ότι θα τα πάω καλά. Πέρασε ενάμισης μήνας, έπρεπε να δέσουν τα μοσχεύματα καλά. Πολλά φάρμακα, πολλές αλλαγές μέχρι σήμερα. Δεν μπορώ να βγω στο κρύο, στη ζέστη, είναι επικίνδυνο για καρκίνο του δέρματος. Κρατήθηκα στη ζωή, με βοήθησαν τα εγγόνια μου. Μου λένε ''γιαγιά, δεν μπορούμε να σε βλέπουμε με το πι''. Κάνω κουράγιο, προσπαθώ να περπατάω», είπε η κυρία Πολυμεροπούλου.
Κλείνοντας την κατάθεσή της, ζήτησε να δικαιωθεί η μνήμη των θυμάτων: «Δεν ξεπερνιούνται αυτά. Όταν γίνεται μια φωτιά ο μεγάλος μου εγγονός με ρωτά ''γιαγιά, πέθανε κανείς;''. Θα ήθελα μια ηθική δικαίωση σε αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν παιδιά, γονείς, εγγόνια. Είναι πάρα πολύ σκληρό. Συγγνώμη αν σας κούρασα. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε».
Ο Αντώνιος Γιαννακοδήμος είπε στην κατάθεσή του : «Ζήσαμε τον απόλυτο φόβο, την εξαθλίωση, την ταπείνωση, εγκαταλελειμμένοι από τους πάντες» τόνισε ο μάρτυρας, προσθέτοντας: «Σε γνωστό σταθμό έλεγαν στις 12 μάλλον έχουμε νεκρό. Μάλλον... Αυτό με έχει σημαδέψει».
.webp)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου