Διαβάσαμε στην Καθημερινή ένα άρθρο του Μπουτάρη και πραγματικά εξεπλάγην όλοι όσοι την διαβάσαμε διότι θεωρούμε ότι ο κύριος Γιάννης είναι ένας σοβαρός άνθρωπος που όταν βλέπει τα λάθη δεν χαρίζεται.
Στην συνέντευξη του ψάξαμε τις αντιδράσεις και ξεχωρίσαμε μία από όλες η οποία βάζει τα πράγματα στην θέση τους και είναι από τον Θεόδωρο Ζαρέτο στο site ¨metarithmisi.gr.
Κύριε Γιάννη με όλο τον σεβασμό!!
Η συνέντευξη Μπουτάρη στην Καθημερινή :
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η κατάσταση στη χώρα είναι κρίσιμη. Πόσο κρίσιμη όμως είναι πραγματικά και τι επιλογές μάς έχουν απομείνει; Από το 2009 και το ξέσπασμα της πρωτοφανούς κρίσης έχουν ήδη κυβερνήσει, ή προσπάθησαν να κυβερνήσουν, τη χώρα τα περισσότερα κόμματα που εξέλεξαν βουλευτές στο ελληνικό Κοινοβούλιο (από την εθνικιστική δεξιά μέχρι τη ριζοσπαστική αριστερά). Η κατάσταση όμως στη χώρα δεν μοιάζει ειδυλλιακή… Ο κόσμος συνεχίζει και αισθάνεται ματαίωση και απελπισία. Στην απόγνωσή του επάνω, εφόσον συνεχίσει να αποτυγχάνει το «σύστημα» –γιατί για σύστημα περνιούνται σταδιακά όλοι όσοι κυβερνούν– ο κόσμος θα ψάξει αντισυστημικές εναλλακτικές επιλογές. Δεν μένουν, όμως, πια και πολλές. Στην πραγματικότητα, μένουν μόνον οι εξής δύο: Φασισμός ή σοβιετικού τύπου ολοκληρωτισμός. Η Ιστορία έχει δείξει ότι η χώρα πρέπει να αποφύγει πάση θυσία τέτοια μονοπάτια. Για να μπορέσουμε, όμως, να μπούμε σύντομα σε ασφαλή δρόμο, χρειάζεται να επιτύχει η τωρινή κυβέρνηση στον κύριο στόχο της: Στη βασική συμφωνία με τους εταίρους, η οποία θα συνεχίσει να μας δίνει τη δυνατότητα να αποτελούμε μέρος αυτού που συχνά αποκαλούμε πολιτισμένο κόσμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για μια χώρα σαν την Ελλάδα, χωρίς εύρυθμη δημόσια διοίκηση, με αδύναμους θεσμούς και ανίσχυρο κράτος δικαίου, με έλλειψη συναινετικής πολιτικής κουλτούρας, είναι απολύτως απαραίτητο να συνεχίσει να κρατάει ευρωπαϊκή πυξίδα σε όσο γίνεται περισσότερα πεδία. Και η Ευρωζώνη είναι ίσως το πιο σημαντικό από αυτά. Γιατί η συνέχιση της παρουσίας μας σε αυτήν ίσως είναι η μοναδική προϋπόθεση που μπορεί να μας αναγκάσει να φτιάξουμε κάποτε μια υγιή και παραγωγική οικονομία.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι αυτή τη στιγμή το ουσιαστικό δεν είναι αν η κυβέρνηση είναι καλή ή κακή, επαρκής ή ανεπαρκής. Προσωπικά, και όχι μόνο εγώ, έχω διαπιστώσει σοβαρές αδυναμίες και δυσλειτουργίες και σε αυτήν – όπως και στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Η έλλειψη συντονισμού και ολοκληρωμένου οράματος είναι φαίνεται διαχρονικά παρούσα στις ελληνικές κυβερνήσεις. Επιπλέον, η αντιδραστική και παλαιοκομματική αλλά οργανωμένη μειοψηφία της σημερινής κυβέρνησης προσπαθεί να ακυρώσει κάθε πρωτοβουλία συναίνεσης και συνεργασίας με υγιείς δυνάμεις. Σε τελική ανάλυση υποσκάπτει το αίτημα και την επιθυμία του λαού για κοινό εσωτερικό μέτωπο.
Το εάν η Ελλάδα ανήκει στην Ε.Ε., στις χώρες BRICS ή σε συμμαχίες όπως η πάλαι ποτέ ΚΟΜΕΚΟΝ ή οι «Αδέσμευτοι», δεν είναι ζήτημα ιδεολογικών ή φιλοσοφικών αναζητήσεων αλλά ζωτικής σημασίας. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι, παρά το τωρινό μας χάλι, πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να συνεχίσουμε να αποτελούμε μέρος του πολιτισμένου κόσμου και όχι μέρος μιας φαντασιακής ουτοπίας, που μόνοι μας θα επικαλούμαστε, αλλά κανένας δεν θα έχει ποτέ ανακαλύψει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα και στο όνειρο. Κάθε άλλο! Οχι μόνον ο ελληνικός λαός αλλά όλοι οι λαοί αξίζουν το καλύτερο δυνατό μέλλον. Το ζήτημα είναι πώς το προσεγγίζουν, με ποια μέσα, ποιες πολιτικές και ποιες συμμαχίες. Και σίγουρα, οι καλύτερες λύσεις δεν έρχονται με θεωρητική αντιπαραβολή στοιχείων και ασκήσεις επί χάρτου αλλά με σύγκριση πραγματικών δεδομένων. Πού υπάρχει υψηλότερος δείκτης ευζωίας, στις χώρες της Ε.Ε. ή στην Κούβα; Πού υπάρχουν μεγαλύτερες ανισότητες πλούτου, στην Ισπανία ή στη Βραζιλία; Δυστυχώς, ενώ τα ερωτήματα αυτά μέχρι πριν από λίγα χρόνια έμοιαζαν για τους περισσότερους από εμάς ρητορικά, στην παρούσα χρονική στιγμή μοιάζουν να πρέπει να απαντηθούν ξανά επί της ουσίας.
Αυτά που υπογράφονται από τον Ελληνα πρωθυπουργό για να επιτευχθεί η συμφωνία με την Ε.Ε. δεν θα είναι όλα ευχάριστα. Και βεβαίως δεν θα αποφύγει την κριτική –εσωκομματική και μη– για αθέτηση προεκλογικών υποσχέσεων σε αρκετά ζητήματα. Ομως, αυτά που θα καλούνταν να υπογράψει σε περίπτωση μη υπογραφής συμφωνίας και συνεπαγόμενης εξόδου από το ευρώ, θα ήταν τρις χειρότερα. Το ζήτημα για έναν πρωθυπουργό είναι να έχει τη δύναμη να αποφασίσει το καλύτερο (ή το λιγότερο κακό), και να έχει το σθένος να υπερασπιστεί την απόφασή του. Οταν έρθει η ώρα μηδέν –και είμαστε ήδη σε αυτήν– πρέπει να αποφασίσεις να πάρεις ή τον έναν δρόμο ή τον άλλο. Κανένας δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Τουλάχιστον, όμως, αποφύγαμε τα αγκάθια, γιατί δεν θα τα αντέχαμε, όντας ήδη ξυπόλυτοι…
Ο Ελληνας πρωθυπουργός έχει ήδη αποδειχθεί πως είναι και έξυπνος και ευέλικτος. Επιπλέον, είναι ο μόνος πολιτικός που προσωποποιεί την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Πιστεύω ότι την υπογραφή του στο τρίτο μνημόνιο πρέπει απαραίτητα να τη συνοδέψει και με κάτι άλλο εάν θέλει να μείνει στην ιστορία ως ένας ηγέτης του επιπέδου του Ελ. Βενιζέλου. Πρέπει να πείσει και να εμπνεύσει τον ελληνικό λαό ότι ήρθε η ώρα μας, ότι ήρθε η ώρα να δουλέψουμε συστηματικά με πάθος και στόχους. Πρέπει να πείσει τον λαό του ότι δεν υπάρχει καμία συνωμοσία εναντίον μας, ότι δεν μας ψεκάζουν, ούτε μας εκβιάζουν συστηματικά κάποιοι κακοί, ότι δεν είναι όλοι οι άλλοι κουτοί και εμείς οι έξυπνοι. Οσο ο πρωθυπουργός λέει απλά ότι υποχρεώθηκε να υπογράψει μια συμφωνία που δεν θέλει, τόσο λειτουργεί παρελκυστικά. Ηρθε η ώρα να προτάξει το δικό του σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας λέγοντας αλήθειες: «Ναι, είμαστε η αριστερά και ήρθαμε στην εξουσία για να κάνουμε τη μεγάλη αλλαγή. Ελάτε τώρα όλοι μαζί να γίνουμε σοβαρό κράτος, σοβαρή χώρα. Ελάτε να γίνουμε πρότυπο για όλους τους τυραννισμένους λαούς του κόσμου». Προτεραιότητα για τη χώρα είναι το κτίσιμό της σε ισχυρούς θεσμούς, οι οποίοι θα αποτελέσουν τους πυλώνες ενός αξιόπιστου κρατικού οικοδομήματος. Ενός κράτους που οραματίστηκε ο Ιω. Καποδίστριας αλλά εμποδίστηκε από τους κήρυκες του πελατειακού συστήματος, του λαϊκισμού και της διαφθοράς, οι οποίοι μπόλιασαν ολόκληρες γενιές με τέτοιου είδους πρακτικές. Ο Τσίπρας είναι ο μόνος σήμερα που μπορεί να εμπνεύσει και να αλλάξει αυτό το κλίμα που τόσα χρόνια έχει εγκατασταθεί στη χώρα και μας τραβάει προς τα κάτω. Ο κόσμος σιχαίνεται τον παλαιοκομματισμό και ο τωρινός πρωθυπουργός είναι ο μόνος που έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση να μας βγάλει από το τέλμα.
Είναι η ώρα του Τσίπρα. Τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις έπρεπε μόνοι μας να τις είχαμε ξεκινήσει το 1981, όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ. Την πίστη στις αξίες και στις ικανότητές μας, όμως, έχουμε –με εσένα, Αλέξη Τσίπρα, ως πρωθυπουργό– τη μοναδική ευκαιρία να την εμπεδώσουμε σήμερα. Αυτό είναι πια στα χέρια σου, είναι δουλειά σου να το πετύχεις. Είναι ευθύνη σου να εδραιώσεις αυτή την πίστη και να την κάνεις σημαία όλων μας. Και πιστεύω σε αυτό που ο ίδιος έχεις πει. Οτι δεν είσαι από τους ανθρώπους που αποποιούνται τις ευθύνες τους.
Και η απάντηση που ξεχωρίσαμε του Θεόδωρου Ζαρέτου στο site ¨metarithmisi.gr :
Μια απάντηση στο άρθρο του Γιάννη Μπουτάρη στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» της 15-16 Αυγούστου
Το φαινόμενο δεν είναι νέο.
Και δεν μιλάμε για τις ακρότητες χώρων που ζουν και τρέφονται από αυτές.
Δεν μιλάμε για τις ακρότητες των νεοναζιστών, ούτε των ακροδεξιών ΑΝΕΛ, ούτε των απολιθωμένων νεοσταλινικών του Κουτσούμπα, ούτε των ακοινώνητων ριζοσπαστικοποιημένων σούργελων του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν μιλάμε για όλη εκείνη τη χυδαιότητα, την υποκρισία και τον φασιστικού τύπου ολοκληρωτισμό που εξέπεμψαν επί ανθρώπων, απόψεων και ιδεών οι φορείς του λεγόμενου αντιμνημονιακού Λόγου.
Δεν μιλάμε για τον υπόγειο και υπόρρητο τρόπο με τον οποίο, κατά τα χρόνια της κρίσης, ένα ιδεολογικό ρεύμα προσηλωμένο για δεκαετίες στην ταξική προσέγγιση των κοινωνικών φαινομένων με σκοπό την επανάσταση, διολίσθησε σε έναν σωτηριολογικό εθνοφυλετισμό και τελικά συγκυβερνά με την ψεκασμένη εκδοχή του!
Δεν μιλάμε καν για τον ολοφάνερο πια σχεδιασμό και προετοιμασία πολιτειακού πραξικοπήματος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με σκοπό την ανατροπή θεμελιωδών επιλογών της τεράστιας πλειοψηφίας της νεοελληνικής κοινωνίας, όπως είναι η ολόπλευρη συμμετοχή στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η συμμετοχή στο στρατιωτικοπολιτικό δόγμα του ΝΑΤΟ, η ανατροπή της οικονομίας της ανοικτής αγοράς και ο α λα καρτ σεβασμός στα δικαιώματα του πολίτη, μέσω ιδεολογικής τρομοκρατίας, αλλά και φυσικής βίας.
Δεν μιλάμε για τις ακρότητες των πολιτικών μας αντιπάλων αλλά για τις δικές μας ψευδαισθήσεις. Ψευδαισθήσεις που στην ακραία τους μορφή και στις συνέπειές τους λειτουργούν ως δικές μας ακρότητες:
Γιατί δεν είναι απλώς ψευδαίσθηση κύριε Μπουτάρη το να καλείτε τον Τσίπρα να τεθεί επικεφαλής των εκσυγχρονιστικών δυνάμεων του τόπου μας.
Είναι ακρότητα.
Είναι ακρότητα να λέτε ότι ο Τσίπρας «…είναι ο μόνος πολιτικός που προσωποποιεί την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον»!
Γιατί το μέλλον που προσωποποιεί ο Τσίπρας είναι το βαθύ παρελθόν του κρατισμού, της συντήρησης, της; ακινησίας και τελικά της οπισθοδρόμησης.
Ο Τσίπρας κύριε Μπουτάρη ΣΥΡΙΖΑ είναι και ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει.
Γιατί η κοινωνικότητα, οι παραστάσεις, οι ιδέες, όλη η πνευματική του συγκρότηση και κατά συνέπεια η πολιτική του συμπεριφορά, οι πολιτικές του επιλογές, οι επιλογές συμμάχων και συνεργατών θα συνεχίσουν να κινούνται στο σημερινό μήκος κύματος ενός αριστερόστροφου αλλά-επί της ουσίας-ακροδεξιού εθνολαϊκιστικού αφηγήματος.
Είναι ακρότητα κύριε Μπουτάρη να λέτε ότι ο Τσίπρας «…είναι ο μόνος σήμερα που μπορεί να εμπνεύσει και να αλλάξει αυτό το κλίμα που τόσα χρόνια έχει εγκατασταθεί στη χώρα και μας τραβάει προς τα κάτω»!
Γιατί το κλίμα αυτό κύριε Μπουτάρη το εγκατέστησε εν πλήρη συνειδήσει ο ίδιος ο Τσίπρας διαστρέφοντας και εκχυδαΐζοντας την πραγματικότητα, με τη συστηματική της υπεριδεολογικοποίηση.
Γιατί αυτό που κατάφερε ο Τσίπρας κύριε Μπουτάρη από το 2012 μέχρι σήμερα είναι να ηγηθεί ενός ιδεολογικού συντηρητικού μπλόκ δυνάμεων που δημιούργησαν έναν πρωτοφανή σε οξύτητα, μαζικότητα και διάρκεια Αντιευρωπαϊσμό, βασισμένο στο (κυριολεκτώντας) αναποδογύρισμα της πραγματικότητας.
Είναι ακρότητα που αγγίζει τα όρια της αριστερόστροφης ιδεοληψίας του ίδιου του Τσίπρα κύριε Μπουτάρη, να λέτε ότι αυτός μπορεί «…εάν θέλει να μείνει στην ιστορία ως ένας ηγέτης του επιπέδου του Ελ. Βενιζέλου»!
Έλεος όμως κύριε Μπουτάρη:
Άλλο οι σκατζόχοιροι κι άλλο οι βούρτσες, για να μην χρησιμοποιήσω καμιά παραστατικότερη παρομοίωση
Γιατί το μόνο που καταφέρνετε έτσι είναι να συντηρείτε και να επαυξάνετε σε ένα μεγάλο μέρος του λαού την ψευδαίσθηση ότι «…ο τωρινός πρωθυπουργός είναι ο μόνος που έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση να μας βγάλει από το τέλμα»!
Πολύ σωστά μιλάτε για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών στη χώρα.
Πολύ σωστά μιλάτε για τη ανάγκη να συνεχίσουμε να είμαστε μέρος του πολιτισμένου κόσμου όπου υπάρχει ο υψηλότερος δείκτης ευζωΐας.
Πολύ σωστά λέτε πως ο μόνος δρόμος για να αποκτήσουμε κάποτε μία υγιή και παραγωγική οικονομία είναι η συνέχιση της παρουσίας μας στην Ευρωζώνη.
Aλλά είναι ακρότητα και αμετροέπεια κύριε Μπουτάρη να υποστηρίζετε ότι πρέπει και μπορεί να βάλλουμε εγγυητή αυτού του δρόμου τον Τσίπρα, τον άνθρωπο που προετοίμαζε εν κρυπτώ και σε συνθήκες τεχνομαφίας την πραξικοπηματική de facto έξοδό μας απ’ αυτόν!
Είστε ένας από τους αξιότερους Δημάρχους της χώρας μας
Ο πραγματολογικός ρεαλισμός σας έχει ήδη προσφέρει πολλά στην Θεσσαλονίκη.
Είστε ένας άνθρωπος ειλικρινής, τίμιος, ξεκάθαρος, που επιδιώκει να προσεγγίσει την αλήθεια των πραγμάτων.
Αλλά για να μετατρέψουμε κύριε Μπουτάρη την αλήθεια σε πράξη δεν φτάνει η ειλικρίνεια, η εργατικότητα και η τιμιότητα.
Αυτές τις αρετές μπορεί να τις διαθέτει και ο χειρότερος αντιευρωπαϊστής.
Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε κύριε Μπουτάρη το θρίαμβο των ψευδαισθήσεων πάνω στην πραγματικότητα. Ζήσαμε την φθίνουσα δυνατότητα της ερμηνευτικής προσέγγισης της πραγματικότητας με σκοπό τη νοηματοδότησή της.
Τα πράματα σταμάτησαν να έχουν νόημα κύριε Μπουτάρη τη στιγμή που ο ολοκληρωτισμός των εύκολων απαντήσεων στα χρόνια της κρίσης, απέκλεισε εντελώς τα δύσκολα ερωτήματα:
Τα μνημόνια έφεραν την κρίση, ή η κρίση τα μνημόνια;
Ήταν τα μνημόνια άδικα ή εφαρμόστηκαν με άδικο τρόπο, κι αν έτσι έγινε για ποιό λόγο;
Η καταστροφή τόσο μεγάλου μέρους του ιδιωτικού τομέα ήταν μνημονιακός μονόδρομος λόγω Γερμανικής εμμονής στη βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή, ή επιβολή της άδικης δημοσιονομικής προσαρμογής που ήταν η επιλογή του δικού μας παλαιοκομματικού συστήματος για λόγους που όλοι πια ξέρουμε;
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι άλλο από τον παλαιοκομματισμό ή η πιο επιθετική και επικίνδυνη ίσως έκφρασή του;
Πως βλέπουμε να απαντά ο Τσίπρας σήμερα στα παραπάνω ερωτήματα και ποια είναι εν τέλει η διαφορά των απαντήσεών του από αυτές που δίνει σ’ αυτά ο Λαφαζάνης;
Ας μην έχουμε λοιπόν την ακραία ψευδαίσθηση ότι ο Τσίπρας εκφράζει το καινούργιο.
Ειδικά τώρα που νικήσαμε κύριε Μπουτάρη.
Ειδικά επειδή επιβάλλαμε το τρίτο μνημόνιο και την παραμονή μας στην Ευρώπη και το Ευρώ στον Τσίπρα και στις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ, του ΚΚΕ και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Η παραμονή μας στην Ευρώπη και στο ευρώ δεν είναι αποτέλεσμα της «ρεαλιστικοποίησης» του Τσίπρα, αλλά αποτέλεσμα του δικού μας αγώνα εδώ και πέντε χρόνια να μην συμβιβαστούμε με τη χυδαιότητα τη διαστρέβλωση, τα ψέματα, την ενοχοποίηση, τον ιδεολογικό αλλά και πολλές φορές φυσικό μας προπηλακισμό, να μην παραιτηθούμε, να μην υποκύψουμε στην αντιμνημονιακή αθλιότητα.
Ειδικά επειδή στην πορεία αυτή καταφέραμε να πείσουμε ανθρώπους που ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ ή τους ΑΝΕΛ, ακόμα και το ΚΚΕ.
Ας μην τοποθετήσουμε εμείς οι ίδιοι την πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω στη συνέχεια του αγώνα μας.
Ο σημερινός πρωθυπουργός δίνει πια εξετάσεις σε μας, όχι στον αντιμνημονιακό οχλοπολτό που ο ίδιος ενσυνείδητα δημιούργησε.
Και οι μέχρι τώρα επιδόσεις του είναι εξοργιστικά απογοητευτικές αφού συνεχίζει, τα ψέματα και τη διαστρέβλωση βυθίζοντας τη χώρα του ακόμα βαθύτερα στο τέλμα της αντι-Ευρωπαϊκής παράκρουσης.
Ο μοναδικός λόγος που ο Τσίπρας υπόγραψε το τρίτο μνημόνιο είναι η δειλία του ίδιου και των Βαρουφάκη, Δραγασάκη, Κοτζιά να υλοποιήσουν το πραξικόπημα που ετοίμαζαν: Την έξοδο από την Ευρώπη και το Ευρώ για το οποίο και θα πρέπει να μάθουμε όλη την αλήθεια με την λογοδοσία τους στους επίσημους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Μας φοβήθηκαν κύριε Μπουτάρη και είναι απαραίτητο για το καλό της χώρας για το οποίο και σεις μοχθείτε, να εξακολουθήσουν να μας φοβούνται.
Είναι αντίπαλοί μας.
Όχι σύμμαχοι.
Με τίποτα!
Εν δυνάμει σύμμαχοί μας είναι οι πολίτες που με συναισθηματική και μόνο προσέγγιση τους στήριξαν εκλογικά
Αλλά αυτή η συμμαχία θέλει δουλειά πολύ και δεν μπορεί να εδραιωθεί πάνω σε ψευδαισθήσεις.
Με ειλικρινή εκτίμηση
Θεόδωρος Δ. Ζαρέτος
χαμηλοσυνταξιούχος του ιδιωτικού τομέα
τέως καφετζής.
.webp)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου