Οσοι συνομιλούν το τελευταίο διάστημα με τον Αλέξη Τσίπρα, τον περιγράφουν με τα ίδια χαρακτηριστικά: αμήχανο, απογοητευμένο, εμφανώς προβληματισμένο. Μοιάζει να έχει καταγράψει τον απολογισμό μιας διετίας στην αντιπολίτευση, μετά την ήττα στις εκλογές του 2019, και το αποτέλεσμα να είναι αρνητικό.
Αν η διάγνωση είναι μια εύκολη υπόθεση, καθώς οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μικρή κυβερνητική φθορά, ανάκαμψη της εικόνας της κυβέρνησης και στασιμότητα στα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, η «ασθένεια» και τα χαρακτηριστικά της απαιτούν πιο σύνθετες αναλύσεις.
Ο Τσίπρας, ένας πολιτικός με χαρισματικότητα και ισχυρό πολιτικό ένστικτο, είναι αδύνατο να μην καταλαβαίνει ότι αν ζούσε η Μελίνα θα του έλεγε ό,τι είχε πει στον Ανδρέα τα «πέτρινα χρόνια» του ΠΑΣΟΚ: «Αλέξη, δεν αρέσουμε».
Το «γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρέσει» είναι το μεγάλο ερώτημα στο μυαλό του Τσίπρα, αλλά και σε πολλούς άλλους που επιμένουν ότι στο μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία να κυβερνήσει τη χώρα.
Δύο χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τα -όχι και τόσο- όμορφα αφηγήματά του, όμορφα να καίγονται. Το αφήγημα της αλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ, της δημιουργίας ενός νέου ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με πολιτικό ανέκδοτο. Ολα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν… Εκτός αν θεωρείται αλλαγή το παιγνίδι με τις περιστρεφόμενες καρέκλες στην Πλατεία Κουμουνδούρου. Εβγαλε τον Σκουρλέτη από τη θέση του γραμματέα και έβαλε τον Τζανακόπουλο. Μετά το τελευταίο θερμό επεισόδιο με τις «εκκαθαρίσεις» στο δημόσιο και τα υπόλοιπα κωμικοτραγικά που ακολούθησαν, ας αφήσουμε ασχολίαστη την κίνηση.
Τα διαδοχικά πολιτικά αφηγήματα για τον Μητσοτάκη παραπέμπουν στους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου: «Χτύπαγε με μαχαίρι-εγώ δεν ήμουν εκεί». Γιατί ο Μητσοτάκης δεν ήταν εκεί που τον ήθελαν τα πρωτόλεια αφηγήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ακροδεξιός, ούτε νεοφιλελεύθερος είναι ο άνθρωπος. Ενας κλασικός κεντροδεξιός, με αρκετά κλικ προς το κέντρο και την κεντροαριστερά, παρά προς την παραδοσιακή δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.
Πάμε στο αφήγημα της πανδημίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αμήχανα ενστερνίσθηκε όλα τα σενάρια της καταστροφής. Από την οικονομία έως την υγειονομική κρίση. Η πραγματικότητα τα διαψεύδει. Ηδη αρχίζει να διακρίνεται αμυδρό φως στο τούνελ, άρα η θεωρία του καταστροφισμού είναι μακριά από την πραγματικότητα.
Τι έχουν λοιπόν τα έρμα και ψοφάνε, ή, αλλιώς, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κερδίσει ούτε ένα στοίχημα; Μάλλον αυτό είναι το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων στο μυαλό του Αλέξη. Θα ανακαλύψει την απάντηση;
Τώρα πάντως, που φαίνεται στον ορίζοντα η έξοδος από το τούνελ της πανδημίας, ο Τσίπρας θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία... Για αναστοχασμό και μια συνειδητή στροφή στην κανονικότητα. Με σκληρές αποφάσεις για πρόσωπα που αναβιώνουν διαρκώς την «τοξικότητα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Μητσοτάκης χτίζει σταδιακά ένα θετικό αφήγημα για ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις από την ιδιωτική οικονομία και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης. Το πρόσημό του είναι συγκεκριμένο, το ίδιο και οι αντιφάσεις του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται ως απάντηση ένα νέο αρνητικό αφήγημα καταστροφολογίας και άστοχων προφητειών του Νοστράδαμου. Το θέλει, το μπορεί; Αγνωστο, αλλά ενδιαφέρον ως στοίχημα.
Ως πρώτο βήμα, στριφογυρίζει για δεύτερη φορά στο μυαλό του Τσίπρα η ιδέα για εσωκομματικές πρωτοβουλίες, που θα του επιτρέψουν να αλλάξει το κόμμα. Με κυριότερη την εκλογή αρχηγού με ανοικτές διαδικασίες από τη βάση και ένα Συνέδριο με χαρακτηριστικά επανίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ. Το είχε σκεφτεί αμέσως μετά τις εκλογές του 2019, αλλά δίστασε.
Το πλεονέκτημα της πρωτοβουλίας είναι ότι έτσι θα τελειώσει οριστικά με τις «βαρωνίες» και τις «φεουδαρχίες» της Κουμουνδούρου, θα δώσει σάρκα και οστά στον ανεύρετο μέχρι στιγμής νέο ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα είναι βέβαιο... Δεν εμπνέεται από τον μύθο του Αλμπέρ Καμύ, ούτε βλέπει τον εαυτό του ως έναν «ευτυχισμένο Σίσυφο». Αντίθετα, μάλλον αναγνωρίζεται στη φράση «Η κόλασή μου είναι οι άλλοι», του άλλου πρίγκιπα της γαλλικής διανόησης, του Ζαν Πολ Σαρτρ. Τώρα, οι «Αλλοι» είναι γνωστό ποιοι είναι.
Πηγή: iefimerida.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου