Λιγότερα από 1.800 μέτρα από την πλατεία Συντάγματος και μόλις μία ανάσα από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και το Πολυτεχνείο, τα βαριά ρολά γύρω από το φαρμακείο μόλις που επιτρέπουν να διακρίνεις τα περιγράμματα όσων βρίσκονται μέσα. Μετά το αρχικό «με συγχωρείτε, είμαστε κλειστά», τα ρολά ανοίγουν. Δεκαεπτά άνθρωποι, όλοι κάτοικοι του κέντρου, βρίσκονται εκεί, σε ακόμη μία συνάντηση.
Οι περισσότεροι μεσήλικες μεγάλωσαν στην περιοχή από το Μουσείο μέχρι τον Αγ. Παύλο και τον σταθμό Λαρίσης. Δούλεψαν και αγόρασαν τα σπίτια τους εκεί. Μόνον που, πλέον, τα παιδιά τους αποφεύγουν τις περισσότερες φορές να τους επισκεφθούν στην περιοχή. Ολοι έχουν να αφηγηθούν δικές τους, προσωπικές ιστορίες. Για τις επιθέσεις που βίωσαν, το δράμα των χρηστών και την έπαρση των εμπόρων, για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών, για την απουσία αστυνόμευσης και την εγκληματικότητα, για την εξάπλωση της παράνομης πορνείας, για την απόσυρση της αστυνομίας και, τελικά, της ίδιας της πολιτείας από το κέντρο.
«Υπάρχει υποχώρηση της παρουσίας της αστυνομίας και ταυτόχρονα αποχώρηση της πολιτείας απ’ όλες αυτές τις περιοχές. Υπάρχουν σημεία που η ΕΛ.ΑΣ. δεν εμφανίζεται καν. Παράλληλα, υπάρχει όμως και απόσυρση υπηρεσιών, τραπεζών, οργανισμών του Δημοσίου ακόμη και λεωφορειακών γραμμών... Ξέρετε η “φύση απεχθάνεται το κενό” και η απόσυρση της επίσημης πολιτείας από τις περιοχές αυτές, δημιουργεί τον κενό χώρο για να αναπτυχθούν όλες οι δράσεις ανομίας και εγκληματικότητας». Τα λόγια ανήκουν στον Γιώργο Αποστολόπουλο, δημοτικό σύμβουλο του Δήμου Αθηναίων από το 2010. Είναι αυτός που με προσκάλεσε στη συνάντηση των κατοίκων. Ο ίδιος γνωρίζει από πρώτο χέρι την κατάσταση, καθώς γεννήθηκε και κατοικεί στα Εξάρχεια, ενώ για τις νομικές σπουδές και το μεταπτυχιακό του στο Δημόσιο Δίκαιο δεν χρειάστηκε να πάει πιο μακριά από το ιστορικό κτίριο της Σίνα.
«Η Αθήνα χωρίζεται, ουσιαστικά, σε δύο περιοχές. Σε εκείνη ανατολικά της λοφοσειράς των Τουρκοβουνίων, του Λυκαβηττού και της Ακρόπολης που βρίσκεται σε σχετικά καλύτερη κατάσταση, και αυτή δυτικά όπου είναι περισσότερο υποβαθμισμένη», σημειώνει. Ο 47χρονος Αποστολόπουλος κάνει λόγο για ένα τρίγωνο ανομίας, εγκληματικότητας, εγκατάλειψης και εξαθλίωσης: «Τα Εξάρχεια είναι η μία κορυφή του τριγώνου με την πλευρά να κατεβαίνει προς Ομόνοια, πλατεία Βάθης και πλατεία Κουμουνδούρου, ενώ από την άλλη, το τρίγωνο, ανοίγει προς τον σταθμό Λαρίσης, την περιοχή του Αγίου Παύλου, τη Λιοσίων μέχρι και τη Γαλατσίου». Ο Αποστολόπουλος αναγνωρίζει πως η αφετηρία των προβλημάτων μπορεί να υπήρξε διαφορετική αλλά, πλέον, τα προβλήματα μοιάζουν σε πολλές περιπτώσεις κοινά για όλες αυτές τις περιοχές, καθώς πρόκειται για περιοχές που «έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα και από την έξαρση στο εμπόριο ναρκωτικών και την έντονη εισροή παράτυπων μεταναστών και τη γενικευμένη εγκληματικότητα».
Στο φαρμακείο, οι μαρτυρίες διαδέχονται η μία την άλλη... «Σκεφθείτε έναν επισκέπτη που θέλει να δει το Αρχαιολογικό Μουσείο, το σπίτι που έζησε η Κάλλας, το υπουργείο Πολιτισμού, που θέλει να κάνει μια βόλτα στο Πεδίον του Αρεως ή στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, που θα ήθελε ίσως να επισκεφθεί τον σταθμό Πελοποννήσου που αποτελεί κόσμημα σαν κτίριο... Τι βλέπει; Βλέπει εμπόρους ναρκωτικών, εξαθλιωμένους χρήστες, μετανάστες να πλένουν τα ρούχα τους στις γωνίες του δρόμου, παράνομες λαϊκές να απλώνουν εμπορεύματα στην Αχαρνών, μπορεί να πέσει και σε μία... άσκηση μολότοφ κοντά στο Πολυτεχνείο», συνοψίζει την εικόνα του κέντρου ο Αποστολόπουλος. Εξηγεί πως, πέραν της υποβάθμισης της καθημερινότητας και της αποδυνάμωσης της οικονομικής ζωής της πόλης, η εικόνα εξαθλίωσης μεταφέρεται και σε όλον τον κόσμο, καθώς και εδώ η Airbnb ανθεί.
Ο Αποστολόπουλος, που έχει διατελέσει και αντιδήμαρχος Καθημερινότητας και Πρασίνου του δήμου, κάνει λόγο για ανηλεή δίωξη του εμπορίου ναρκωτικών στην πόλη. «Οι χρήστες, οι ασθενείς αυτοί άνθρωποι, είναι θύματα εκτός των εμπόρων και της ίδιας της πολιτείας. Είναι έρμαια του κάθε εμπόρου που ανενόχλητος μετατρέπει το Πεδίον του Αρεως, τη Βάθης, το Μουσείο και τα Εξάρχεια σε πιάτσες διακίνησης». Του επισημαίνω ότι δεν αρκεί μόνον η δίωξη, ειδικά στην περίπτωση των χρηστών. «Πέραν του ότι πρέπει να ενισχυθούν τα προγράμματα απεξάρτησης» σημειώνει, «θα πρέπει επιτέλους να κάνουμε το πείραμα της δημιουργίας χώρων ελεγχόμενης χρήσης, υπό ιατρική επίβλεψη. Οι χώροι αυτοί, που πρέπει να είναι αποκεντρωμένοι και μακριά από τις σημερινές πιάτσες, θα πρέπει να συνδυαστούν και με ένα αυστηρό μήνυμα εναντίον της δημόσιας χρήσης. Στη Μασσαλίας, που είναι “Κολωνάκι”, βλέπεις μέρα μεσημέρι ανθρώπους να ξεγυμνώνονται και να κάνουν ενέσεις σε μέρη του σώματός τους που ούτε καν διανοείσαι. Δεν είναι μόνον θέμα εικόνας της πόλης, είναι ζήτημα αξιοπρέπειας για τους ίδιους». «Αλλά, ξέρετε κάτι;», προσθέτει, «όλα αυτά προϋποθέτουν πολιτική βούληση, αποφασιστικότητα και συνέπεια. Δεν υπάρχει τίποτε από αυτά».
Αντίστοιχη βούληση, εκτιμά, ότι χρειάζεται για την αναβάθμιση του άλλου πόλου, πλην του Συντάγματος, της πόλης. Της περιοχής γύρω από την Ομόνοια. «Το βάρος των πολιτικών ηγεσιών για την ανάπλαση και αξιοποίηση της πόλης έχει γίνει στον πόλο γύρω από το Σύνταγμα. Δεν είναι τυχαίο αυτό γιατί εκεί βρίσκονται η Βουλή, τα περισσότερα κυβερνητικά κτίρια, ένα βασικό τμήμα της παραδοσιακής δημόσιας ζωής της Ελλάδας. Αλλά είναι αδιανόητο να αφήνουμε τον άλλο πόλο, με την Ομόνοια, το ΣτΕ, το Εθνικό Αρχαιολογικό, το Εθνικό Θέατρο, το Δημαρχείο, την εκκλησία του Αγ. Κωνσταντίνου, τον σταθμό Λαρίσης να είναι εγκαταλειμμένα και παραδομένα στην ανομία».
Πίσω στο φαρμακείο, καθώς η συνάντηση των κατοίκων ολοκληρώνεται, η αίσθηση του παρατηρητή για το ενδεχομένως μάταιο των προσπαθειών εντείνεται. Μαζί και η αισιοδοξία που γεννά το πείσμα των περισσοτέρων να μην αφήσουν τα σπίτια τους. «Γιατί συναντιέστε;» ρωτάω τον φαρμακοποιό. «Για να μπορέσουμε να συντονιστούμε... και, κυρίως, για ψυχολογικούς λόγους, ότι δεν είμαστε μόνοι».
ΓΙΩΡΓΟΣ Π. ΤΕΡΖΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
.webp)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου