Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

Αντώνης Σαμαράς: Ο αρχηγός που μισούσε το κόμμα του




Του Νίκου Σίμου - Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Μία αναδρομή στην πορεία του πρώην πρωθυπουργού από το 1977 μέχρι την Πολιτική Άνοιξη και την επιστροφή στη Νέα Δημοκρατία.

Το 2009, την εποχή που ο Αντώνης Σαμαράς εξελέγετο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, του κόμματος για το οποίο ορκιζόταν μερικά χρόνια πριν σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» ότι ούτε απέξω δεν θα περνούσε, όλοι είχαν αγνοήσει μια πρόβλεψη της Ντόρας Μπακογιάννη, διότι θεωρούσαν ότι όσα έλεγε ήταν αποτέλεσμα της πικρίας της επειδή στις εσωκομματικές εκλογές την είχε κερδίσει ο αντίπαλός της. Είχε προβλέψει ότι ο Αντ. Σαμαράς θα έκανε τη Νέα Δημοκρατία, Πολιτική Ανοιξη.

Μπορεί η Νέα Δημοκρατία υπό τον Αντώνη Σαμαρά και κάτω από τις ειδικές συνθήκες της μεγάλης οικονομικής κρίσης και πολιτικής ρευστότητας να κατάφερε να κυβερνήσει –παρέα με άλλους βεβαίως–, πλην όμως το κραταιό κάποτε κόμμα υπό την ηγεσία του Μεσσήνιου πολιτικού κατέγραψε τα χαμηλότερα εκλογικά ποσοστά στην ιστορία του. Τα δημοσκοπικά ποσοστά μετά την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνών κόμμα ήσαν ακόμη χαμηλότερα, για να επιβεβαιωθεί, τελικώς, η κ. Μπακογιάννη.

Θα πρέπει να θεωρήσουμε παράλογο, βεβαίως, να θέλει ενδόμυχα ένας αρχηγός να υφίσταται συνεχείς καθιζήσεις το κόμμα του οποίου ηγείται. Μπορεί, όμως, αυτό να συμβεί αν ο αρχηγός θεωρεί εαυτόν ξένο σώμα στο ίδιο του το κόμμα ή –στην απίθανη περίπτωση– αν θέλει να το εκδικηθεί συνεπεία παλαιών τραυμάτων που του είχαν προκαλέσει οι σχέσεις του με τους ταυτισμένους με το κόμμα αυτό, σε προσωποπαγές επίπεδο, Καραμανλήδες.

ΑΛΛΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ

Τελικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε –και ασφαλώς ούτε ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς– ότι ένας Καραμανλής τον έκανε πολιτικό και ο ίδιος τον πέταξε ουσιαστικώς από το κόμμα. Ενας άλλος Καραμανλής τον περιμάζεψε, αλλά δεν έπαυε να φέρει το επίθετο αυτό. Και όταν ο Κώστας ο Καραμανλής παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος, μετά την εκλογική ήττα του 2009, και ανέλαβε ο Αντώνης Σαμαράς, με διακριτικό τρόπο στην αρχή απέφυγε να υποστηρίξει το έργο της κυβέρνησης του προκατόχου του, στην οποία μάλιστα μετείχε μετά από πολλές πιέσεις προς τον Καραμανλή. Ως πρωθυπουργός, δε, επιχείρησε ανεπιτυχώς τον αποκαραμανλισμό του κόμματος, πέραν βεβαίως της υπονόμευσης του κύρους του πρώην πρωθυπουργού, μέσω ειδικών απεσταλμένων στο Βερολίνο –όπως έχουν ξαναγράψει τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ»–, οι οποίοι απέδιδαν στη διακυβέρνηση Καραμανλή την οικονομική κρίση, ώστε να φαίνεται στα μάτια των Ευρωπαίων εργώδης η προσπάθεια της κυβέρνησης Σαμαρά να ορθοποδήσει οικονομικά η χώρα.

ΚΡΑΤΑΕΙ ΠΟΛΥ ΑΥΤΗ Η ΚΟΛΟΝΙΑ

Βουλευτής, ελέω Κωνσταντίνου Καραμανλή, από το 1977, ο Αντώνης Σαμαράς είδε την πόρτα της πολιτικής να του ανοίγεται διάπλατα, αλλά προτίμησε να την κλείσει. «Παιδί» του Ευάγγελου Αβέρωφ, δεν φέρθηκε ευπρεπώς στον ευεργέτη του, Καραμανλή, όταν μετά τη νίκη του Ράλλη επί του Αβέρωφ στις εσωκομματικές εκλογές του 1980 άρχισε να διαδίδει, μαζί με άλλους, ότι είχε παρέμβει προκλητικά ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να ευνοήσει τον υπουργό Εξωτερικών έναντι του υπουργού Αμύνης. Αυτό το επεισόδιο, το οποίο μάλιστα δεν είχε καμία βάση, δεν το ξέχασαν οι Καραμανλήδες. Ούτε όμως και ο Αντώνης.

Ο Σαμαράς ευνοήθηκε από τον Μητσοτάκη –την κυβέρνηση του οποίου τελικώς έριξε– και στη μεν οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα ήταν υπουργός Οικονομικών, στη μετέπειτα δε κυβέρνηση Μητσοτάκη τοποθετήθηκε υπουργός Εξωτερικών. Θέση από την οποία αποπέμφθηκε, με αφορμή μεν το Σκοπιανό, αλλά στην πραγματικότητα επειδή επεχείρησε με αρκετή δόση αυθάδειας να κάνει υποδείξεις στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Οπως αναφέρεται στο Αρχείο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με βάση τις προσωπικές σημειώσεις του Κώστα Μητσοτάκη για τη σύσκεψη εκείνη για το Σκοπιανό, με συμμετοχή των πολιτικών αρχηγών και του τότε υπουργού Εξωτερικών, Αντώνη Σαμαρά, κατά την απαρίθμηση των προτάσεών του, ο Κων. Καραμανλής δεν μπορούσε να αποκρύψει τη δυσφορία του. Διέκοψε τον Σαμαρά στη μέση και όταν αυτός άρχισε να του υποδεικνύει και τους διπλωματικούς χειρισμούς που θα έπρεπε να κάνει, ο Κων. Καραμανλής πραγματικά εξερράγη. Κάτι το οποίο ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο, αν συνυπολογίσει κανείς τον χαρακτήρα του Κων. Καραμανλή και το γεγονός ότι του έκανε υποδείξεις ένας πολιτικός με 45 χρόνια λιγότερα από πλευράς πολιτικής πείρας, για τον οποίον πίστευε ότι χρησιμοποιούσε το συγκεκριμένο θέμα για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης... Ο Καραμανλής, ο οποίος είχε ήδη επιτιμήσει τον Σαμαρά αυστηρότατα, του είπε ότι δεν μπορούσε να υπαγορεύει στον ίδιο και στους πολιτικούς αρχηγούς τι θα έπρατταν...

ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ 

Ο Μιλτιάδης Εβερτ, αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας μετά τον Μητσοτάκη, σε μια συνομιλία του με Αμερικανό αξιωματούχο της εδώ πρεσβείας παρατηρούσε πως «κάποιοι πολιτικοί βοήθησαν να δημιουργηθεί το κλίμα του ακραίου εθνικισμού και τώρα το κοινό ωθεί τους πολιτικούς να πάνε πιο πέρα από ό,τι οι ίδιοι θα ήθελαν». Αναφερόταν, βεβαίως, στον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος –ας μην το ξεχνάμε– ήταν αυτός που άνοιξε τα σύνορα για το πρώτο μεταναστευτικό ρεύμα προς την Ελλάδα, και μάλιστα με την είσοδο από την Αλβανία όχι της κοινωνικής αφρόκρεμας της γείτονος. Τον Νοέμβριο του 1989 ως υπουργός στην κυβέρνηση Ζολώτα υποδέχτηκε στο Ελληνικό Ελληνες φοιτητές που επέστρεφαν από τη Ρουμανία λόγω των αναταραχών στην Τιμισοάρα, που οδήγησαν στην πτώση του Τσαουσέσκου. Και δήλωσε μπροστά στις κάμερες, σε μια εκδήλωση λαϊκίστικου εθνικισμού: «Εύχομαι και ελπίζω του χρόνου οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας να μπορούν να κάνουν ελεύθεροι Χριστούγεννα στις πατρογονικές εστίες τους».

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ «ΧΤΥΠΗΜΑ»

 Η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη εξαιτίας του Αντ. Σαμαρά, ο οποίος ίδρυσε την Πολιτική Ανοιξη με βουλευτές που αποχώρησαν από τη Ν.Δ., ήταν η πρώτη κίνηση εκδίκησης προς το κόμμα του οποίου έμελλε να γίνει αρχηγός 16 χρόνια μετά. Ακολούθησε και δεύτερο «χτύπημα» προς το κόμμα που τον ανέδειξε. Είχε λήξει η δεύτερη Προεδρική θητεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και, ενώ ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Μιλτιάδης Εβερτ, ήθελε να εκμεταλλευθεί την αδυναμία εκλογής Προέδρου και να επωφεληθεί της ραγδαίας πτώσης της δημοτικότητας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο Αντ. Σαμαράς πρόσφερε χείρα βοηθείας στο ΠΑΣΟΚ, προτείνοντας στον Ανδρέα Παπανδρέου για υποψήφιο τον Κωστή Στεφανόπουλο, που εκλέχτηκε με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της ΠΟΛ.ΑΝ.

Η μεγαθυμία του Κώστα Καραμανλή άνοιξε και πάλι τις πόρτες της πολιτικής στον Αντώνη Σαμαρά. Πρώτα ευρωβουλευτής και στη συνέχεια υπουργός Πολιτισμού, για τον οποίο έγραψε ο Βύρων Πολύδωρας στο βιβλίο του «Κατά κηνσόρων»: «Πώς δεν χάλασε η εθνική και παγκόσμια τάξη και ηθική, όταν το 2009 υπουργοί, και μάλιστα ένας “ευαίσθητος” σε ένα ευαίσθητο και λεπτό υπουργείο, διόριζαν μόνιμους μάλιστα υπαλλήλους με απόλυτη “αξιοκρατία”, οι οποίοι είχαν μεταξύ τους ένα κοινό “αξιοκρατικό” χαρακτηριστικό, ότι κατήγοντο από τον τόπο εκλογής του “αδιάφθορου” υπουργού;».

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΓΥΡΟΣ

Μετά την αποδυνάμωση της Ν.Δ., την οποία κατάφερε πάλι να συσπειρώσει, όσο γινόταν, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο Αντώνης Σαμαράς φαίνεται ότι κινεί παρασκηνιακά τα νήματα για τον τρίτο γύρο εκδίκησης στο κόμμα που τον έκανε πολιτικό... Στηριζόμενος από μη ακραιφνείς Νεοδημοκράτες, σε μια αμοιβαία στήριξη, επιδιώκει να υπονομεύσει αρχικώς την υποψηφιότητα Μεϊμαράκη, όπως άλλωστε και τη σύντομη προεδρία του με επιθέσεις των «κολαούζων» του. Πού αποβλέπει; Στο να επιστρέψει στο διαλυόμενο κόμμα για να το σώσει, όπως συμβαίνει σήμερα με τον Νικολά Σαρκοζί. Τον Γάλλο πρώην που δεν «έσουρε τα εξ αμάξης» μόνο στον Γιωργάκη τον Παπανδρέου, όταν αυτός ανακοίνωσε το δημοψήφισμα, αλλά και στον Αντώνη Σαμαρά, ως ανεύθυνα αντιπολιτευόμενο. Αλλά αυτό απεκρύβη επιτηδείως...


0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου