ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Γράφει ο Στέλιος Φενέκος, πρόεδρος της “Κοινωνίας Αξιών”

Η κλασσική έννοια της Δημοκρατίας, όπως εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή σκέψη από το διαφωτισμό, βοήθησε στο μετασχηματισμό της Δυτικής κοινωνίας από τον “αυταρχισμό” και τη “κοινωνία της εξουσίας” στη “κοινωνία του ελέγχου” και εκείθεν στη “κοινωνία του αυτοπεριορισμού και της αυτοπειθαρχίας”.

-Στη πορεία αυτή όμως, με δεδομένες τις αρχικές αυταρχικές συνθήκες ενός φεουδαρχικού και θρησκευτικού συστήματος εξουσίας που κυριαρχούσε στην Ευρώπη, η κλασσική αυτή έννοια της Δημοκρατίας έχασε τα βασικά χαρακτηριστικά της, όπως είχαν εκφρασθεί κυρίως με την ιδιότητα του ισότιμου “πολίτη”, με την αμεσότητα της συμμετοχής του στις συλλογικές αποφάσεις, την απόλυτη ελευθερία διαλόγου, την ισότητα στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις έναντι του κοινωνικού συνόλου και στη δυνατότητα ανάληψης δημοσίων λειτουργημάτων από όλους τους πολίτες της δημοκρατίας των κλασσικών χρόνων.

-Το πλέον ακραίο δείγμα “κοινωνίας της αυτοπειθαρχίας” στη νεωτεριστική Ευρώπη, είναι η Γερμανική κοινωνία, η οποία έχει μετατραπεί αυτοβούλως σε “κοινωνία της πειθαρχίας”! Ως αποτέλεσμα, είδαμε στον 20ο αιώνα ΟΛΗ τη κοινωνία της να πειθαρχεί άβουλα στις αυταρχικές ηγεσίες της, αιματοκυλώντας δυο φορές την Ευρώπη αλλά και το κόσμο ολόκληρο, χωρίς να είχε εκδηλωθεί κάποια ουσιαστική αντίδραση κατά τη διαμόρφωση αλλά και την υλοποίηση αυτών των εγκληματικών ενεργειών!

-Η Ελληνική κοινωνία, αν και εν πολλοίς επηρεάστηκε από τη μακραίωνη σκλαβιά, εν τούτοις διατήρησε ζωντανή τη μνήμη της “κλασσικής δημοκρατικής παράδοσης” ως φωτεινό “φάρο αυτοπροσδιορισμού”.

-Δεν έχει παρά να διαβάσει κάποιος τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και του Κολοκοτρώνη και εκεί θα βρει κυρίαρχο το ασίγαστο πνεύμα της κλασσικής μας παράδοσης, έστω κι αν έχει μπολιαστεί εν πολλοίς και από την Ελληνορθόδοξη παράδοση.

-Η Ελληνική κλασσική δημοκρατική παράδοση δεν είχε ως αυτοσκοπό μία “κοινωνία αυτοπειθαρχίας”, αλλά μία κοινωνία συν-απόφασης μέσω της ισότιμης συμμετοχής ανθρώπων –πολιτών με ελεύθερη βούληση, όπου ο σκοπός συν-διαμορφώνεται με την ενεργή και ισότιμη συμμετοχή κάθε πολίτη, και ο οποίος να εμπνέει τελικά όλη την δημοκρατική κοινωνία.

-Συνεπώς η συμμετοχή στην συν-διαμόρφωση του σκοπού ήταν αυτή που δημιουργούσε την ένταξη, την ενότητα των προσπαθειών και την αυτοπειθαρχία του ατόμου παρά η ίδια η αυτοπειθαρχία ως αυτοσκοπός!

-Το μεγαλείο του ελληνικού πνεύματος ήταν και εξακολουθεί να είναι, η δυνατότητά του να αμφισβητεί, να αντιδρά και να μην συντάσσεται πειθήνια σε ότι παράλογο προσπαθούν να του επιβάλλουν. Να μην ολιγωρεί μπροστά σε μεγέθη και εξουσίες, ότι ισχύ κι αν είχαν, κάθε φορά που του στερούσαν την ελευθερία βούλησης, έκφρασης και αυτοπροσδιορισμού!

-Σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερη δημοκρατία και κριτική σκέψη για να συν-διαμορφώσουμε το κοινό σκοπό που θα μας κάνει να ενώσουμε τις προσπάθειες μας και να ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα που έχουμε περιπέσει!

-Χρειαζόμαστε αξιοκρατία, ισοτιμία και μεγαλύτερη συμμετοχή του “πολίτη” στη συν-διαμόρφωση του “κοινού σκοπού”, του οράματος για το μέλλον, που θα μας δώσει το κίνητρο να ενωθούμε, να συνεργασθούμε και να “αυτοπειθαρχήσουμε” ώστε να ξαναφτιάξουμε τη χώρα μας όπως μας επιβάλλεται από την απαιτητική δημοκρατική παράδοση που κληρονομήσαμε!

-Οι εκλογές αυτές, όσο άκαιρες κι αν είναι, μπορεί να είναι η μεγάλη μας ευκαιρία για συνεργασία!