Πολλοί θα σπεύσουν ίσως να κάνουν μια διασταλτικού χαρακτήρα ερμηνευτική αναγωγή του τίτλου στα δικαιώματα- περιθώρια της χρήσης του υπηρεσιακού όπλου που επιτρέπει ο νόμος στην περίπτωση μιας κλιμακούμενης απειλής ή ένοπλης συμπλοκής. Όμως η πρόθεση και ο προβληματισμός μας δεν έχει τη συγκεκριμένη αφετηριακή βάση, πολύ δε περισσότερο δεν βάζουμε σε κανενός είδους συζήτηση τις δύο εν ψυχρώ εκτελέσεις αφροαμερικάνων από δολοφόνους αστυνομικούς στο
Μιζούρι των ΗΠΑ.
Ο προβληματισμός, που δεν είναι αυτοτελώς δικός μας αλλά αποτελεί "αντιδάνειο" από όλα όσα θέτουν προς συζήτηση ομάδα νομικών με αξιωματικούς της αστυνομίας, είναι εάν και κατά πόσο είναι επικίνδυνα επιβλαβής για τους αστυνομικούς η ανωτατοποίηση ποινικά της κατοχής του καλάσνικοφ, που εξισώθηκε με κακούργημα. Μια ανωτατοποίηση που συντελέστηκε με τη δεύτερη τροποποίηση πριν από περίπου δύο χρόνια του άρθρου 15 του νόμου 2168 του 1993.
Αυτό που στηλιτεύεται είναι πως τόσο οι προοπτικές όσο και οι πιθανότητες μιας ένοπλης συμπλοκής και δη αιματηρής, αυξήθηκαν με μαθηματική πρόοδο καθώς ο κάτοχος ενός τέτοιου όπλου δεν διστάζει να το χρησιμοποιήσει γνωρίζοντας πως αυτή καθαυτή η κατοχή συνιστά αδίκημα ίδιου επιπέδου με αυτό της ανθρωποκτονίας! Συνεπώς, το κίνητρο για να διαφύγει ανοίγοντας πυρ κατά αστυνομικών ενός κακοποιού-κατόχου όπλου καλάσνικοφ, είναι απείρως μεγαλύτερο από τον κάτοχο οποιουδήποτε άλλου όπλου που μάλλον δέχεται πειθήνια τον έλεγχο.
Και όπωςδιαπιστώνουμε πλέον, η Ελλάδα απώλεσε το προνόμιο ως η μοναδική χώρα τέλεσης ένοπλων ληστειών με καλάσνικοφ. Στο κλάμπ προστέθηκε και η Γαλλία, εξαιτίας των δραστών που χτύπησαν πρόσφατα την αυτοκινητοπομπή ενός σαουδάραβα κροίσου.
Πηγή : http://www.bloko.gr/
.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου