Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Πάει και η Χαλυβουργική. Μία ακόμη ελληνική βαριά βιομηχανία γράφει τίτλους τέλους καθώς επί της ουσίας σε λειτουργία θα παραμείνει μόνο το ελασματουργείο. Προσθέτοντας έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα της αποβιομηχάνισης της χώρας, σε ό,τι δηλαδή είχε απομείνει από την ελληνική βιομηχανία, καθώς δεν έχει τέλος ο κατάλογος των καταστροφών την τελευταία δεκαπενταετία. Ωστόσο, οι συνέπειες της ύφεσης, έχουν προκαλέσει την τετραετία που διανύουμε βαθιά πλήγματα, όπως το λουκέτο στο εργοστάσιο της Σέλμαν στην Εύβοια καθώς και στην Diana το 2012, στην ΑΓΕΤ στη Χαλκίδα το 2013 και στη Χαλυβουργίας Ελλάδος στον Ασπρόπυργο το 2014.
Και μετά καθόμαστε και συζητάμε για το αν μπορεί να επιβιώσει η ελληνική οικονομία και αν μπορεί να επιστρέψει η ανάπτυξη. Ή μάλλον όλοι συζητάμε για την ανάπτυξη εκτός από την κυβέρνηση, που έχει αφήσει εντελώς έξω από την ατζέντα των ενδιαφερόντων της την υπόθεση ανάπτυξη. Είδατε κανένα αναπτυξιακό μέτρο στις διάφορες λίστες που κάθε τόσο στέλνει ο κ. Βαρουφάκης στους... θεσμούς; Είδατε κανένα ενδιαφέρον για τον αργό θάνατο της επιχειρηματικότητας σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στις μεγάλες βιομηχανίες;
Εδώ, ακόμη και τα κονδύλια που είναι δεσμευμένα για αναπτυξιακές δράσεις, για δουλειές, είτε μέσω ΕΣΠΑ, είτε μέσω δανείων της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, αρπάζονται από δημόσιους οργανισμούς, εταιρείες, φορείς και Ταμεία, προκειμένου να πληρωθούν οι υποχρεώσεις προς τους δανειστές και οι μισθοί και οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Λες και στη χώρα δεν υπάρχουν άλλοι εργαζόμενοι από τους δημόσιους υπαλλήλους. Για τους εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια του ιδιωτικού τομέα που είτε είναι επί μήνες απλήρωτοι, είτε πληρώνονται «έναντι», δε νοιάζεται κανείς στην κυβέρνηση.
Και μετά δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί μειώνονται τα δημόσια έσοδα και δεν είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους οι υπερφορολογούμενοι ιδιώτες και επιχειρηματίες, γιατί έχουν ουσιαστικά ήδη σκάσει οι τράπεζες καθώς δεν υπάρχει ρευστό ούτε για δείγμα και δεν πληρώνει ο κόσμος τα δάνειά του. Και αναρωτιούνται γιατί πέφτει η κατανάλωση και γιατί πληθαίνουν τα λουκέτα στην αγορά. Α, ξέχασα, ανοίγουν νέες επιχειρήσεις! Μόνο που αυτές είναι είτε καφετέριες, είτε σουβλατζίδικα, είτε πιτσαρίες – delivery. Στη θέση άλλων παρεμφερών μικροεπιχειρήσεων που έκλεισαν. Και από αυτές δεν θα αντέξει ούτε το 50%... Και ανακυκλώνεται η κατάσταση...
Δεν πάει άλλο. Η εσωτερική στάση πληρωμών έχει διαλύσει τα πάντα. Και δυστυχώς, γδάρε, γδάρε τον πάτο του βαρελιού, έχοντας υπονομεύσει την ανάπτυξη της χώρας στο διηνεκές, θεωρούν ότι έχουν κερδίσει χρόνο για να εφαρμόζουν τις θεωρίες παιγνίων απέναντι στους εταίρους. Όμως το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να προκαλέσουν καταστροφή που θα χρειαστεί πολύ χρόνο και κόπο να αναστραφεί. Ακόμη και αν τους βγει το σενάριο που έχουν στο μυαλό τους.
Πηγή: capital.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου