Γράφει ο Χρήστος Σ. Αργυρίου
Διεθνολόγος - Στρατηγιστής
Κατά τη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας, η συμμαχία της οποίας ηγούνται οι Η.Π.Α. διεξάγει αεροπορικές επιδρομές εναντίον του Ισλαμικού Κράτος (ISIS) στο Ιράκ και τη Συρία, έχοντας όμως επεκταθεί, συμπεριλαμβάνοντας πλέον νέα μέλη. Αυτό έχει ενισχύσει τη συνολική δύναμη πυρός αλλά επίσης έχει κατανείμει δικαιότερα το επιθετικό βάρος. Το Βρετανικό κοινοβούλιο ψήφισε στις 26/9 την ένταξη στη συμμαχία και εμπλοκή στους αεροπορικούς βομβαρδισμούς στο Ιράκ. Η Δανία και το Βέλγιο αποφάσισαν επίσης να συμμετέχουν άμεσα στις πολεμικές επιχειρήσεις. Αυτά τα δύο κράτη προστέθηκαν με τους Ευρωπαίους εταίρους, τη Γαλλία και την Ολλανδία, αλλά και την Αυστραλία.
Αξίζει να σημειωθεί και εδώ ξεκινούν τα προβλήματα, ότι αυτές οι έξι χώρες επέλεξαν να περιορίσουν τον επιθετικό τους ρόλο τους στο Ιράκ, παρουσιάζοντας μια διαφορετική ατζέντα, αντίθετη, από αυτή των άμεσων συμμάχων των Η.Π.Α. δηλαδή των πέντε Αραβικών χωρών, της Ιορδανίας, της Σ. Αραβίας, του Μπαχρέιν, του Κατάρ και των Η.Α.Ε. με τις οποίες διεξήγαγαν αεροπορικούς βομβαρδισμούς στη Συρία από τις 23/9.
Αυτή η δυσανάλογη κατανομή επιθέσεων, δεν λειτουργεί προς το συμφέρον της αποτελεσματικότητας, αλλά, αντιθέτως, γεννά ένα περίπλοκο κατασκεύασμα μιας αντιπαρατιθέμενης πραγματικότητας των εμπλεκομένων στον γεωπολιτικό στίβο. Το πεδίο μάχης κατά του ισλαμικού κράτους διαιρείται μεταξύ των κυρίαρχων κρατών του Ιράκ και της Συρίας. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ένας ενιαίος χώρος εξάπλωσης του ισλαμικού κράτους με διαφαινόμενα, για την ώρα, σύνορα. Ο διαιρεμένος συνασπισμός αντανακλά αποκλίνουσες πολιτικές απόψεις των συμμάχων, σχετικά με το πώς σκοπεύουν να διαχειριστούν τις περιπτώσεις του Ιράκ και τη Συρίας. Τελικά, μόνο τεχνητή ή μόνο στα χαρτιά του απόστρατου Στρατηγού των Πεζοναυτών John R. Allen που κλήθηκε να ηγηθεί, σε γνώριμα γι' αυτόν εδάφη, είναι η βεβαιότητα, πως υπάρχει ένα ενιαίο πεδίο μάχης κι ένας μόνο εχθρός! Αυτό αποδυναμώνει τη συμμαχία, συγχέει τα επιθυμητά αποτελέσματα και περιορίζει τις λειτουργίες για τον καταμερισμό των επιχειρήσεων, προσθέτοντας και ανησυχία για το μερίδιο ευθύνης των συμμάχων στον πόλεμο κατά του ισλαμικού κράτους.
Με άλλα λόγια, το αποτέλεσμα έτσι όπως λειτουργούν οι σύμμαχοι, δεν θα είναι το επιθυμητό και αυτό είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να προσέξουν τα κράτη της Ε.Ε. τόσο στο διπλωματικό πεδίο τις κινήσεις τους, καθώς και στο πεδίο της ασφάλειας, που έπεται τις διπλωματίας. Η χώρας μας είναι πλέον ολοφάνερο, πως πρέπει πάση θυσία να απέχει και από οποιαδήποτε στρατιωτική βοήθεια, αλλά και οποιαδήποτε διπλωματική τοποθέτηση, μιας και δεν έχουμε την ίδια αντιμετώπιση από το ισλαμικό κράτος, όπως τα υπόλοιπα κράτη μέλη της Ε.Ε. Έχουμε μια πιο ουδέτερη εικόνα και αυτή πρέπει να διατηρήσουμε.
Η διαίρεση του συνασπισμού των συμμάχων στο πεδίο της μάχης, σε δύο μέρη, έχει οδηγήσει ήδη σε διαφωνίες ως προς στην επιλογή των στόχων. Οι αρχικά περιορισμένες επιχειρήσεις των ΗΠΑ στο Ιράκ επεκτάθηκαν και στη Συρία. Οι Η.Π.Α. και τα μέλη του Αραβικού συνασπισμού έχουν επικεντρωθεί στις υποδομές της Συρίας που υποστηρίζει λειτουργίες του ισλαμικού κράτους. Στόχους αποτελούν κέντρα διοίκησης, αποθήκες εφοδιασμού και πιο πρόσφατα, τα διυλιστήρια πετρελαίου.
Η στρατηγική στο Ιράκ, ωστόσο, ήταν εντελώς διαφορετική. Εκεί, το επίκεντρο των εναέριων επιχειρήσεων ήταν η στήριξη των λειτουργιών εδάφους. Χρειάζεται “χειρουργική ακρίβεια”. Αυτό μεταφράζεται από τη μια, σε στενή εναέρια υποστήριξη προς την κουρδική πεσμεργκά, τις κυβερνητικές δυνάμεις και απ’ την άλλη την καταστροφή στρατιωτικών προμηθειών, οχημάτων και βαρέων όπλων που χρησιμοποιούνται σε επιχειρήσεις από τους Τζιχαντιστές.
Οι επιχειρησιακές διαφορές σε Ιράκ και Συρία, δεν βοηθούν στην αποτελεσματικότητα, αλλά βγάζουν προς τα έξω μια περιπεπλεγμένη και αντιπαραβαλλόμενη, γεωπολιτικών συμφερόντων, απόκλιση που οφείλεται στις διαφορετικές προτεραιότητες της πολιτικής ατζέντας της κάθε συμβαλλόμενης, στον πόλεμο, χώρας. Στο Ιράκ ο συμμαχικός συνασπισμός λειτουργεί σε άμεσο συντονισμό με τις τοπικές δυνάμεις, ενώ στη Συρία οι προσπάθειες για διευκόλυνση των εδαφικών επιθέσεων είναι στα πρώτα στάδια και πώς να μην είναι, όταν οι σύνδεσμοι των συμμάχων που εκπαίδευαν Συριακό αντικαθεστωτικό στρατό στην Σ. Αραβία για την ανατροπή του “φιλοχριστιανού” Πρόεδρου της Συρίας Άσσαντ, αποδείχθηκε πως ήταν ο πραγματικός στόχος!
Τελικά, υπάρχει μόνο τεχνητός διαχωρισμός στο πως πρέπει να αντιμετωπίζεται ένα ενιαίο πεδίο μάχης και ένας μόνο εχθρός, μιας και οι επιχειρήσεις λαμβάνουν χώρα σε δύο κράτη και τα συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή δεν είναι ίδια για τους συμμάχους! Αυτό αποδυναμώνει τη συμμαχία, συγχέει τα επιθυμητά αποτελέσματα και συχνά περιορίζει τις επιχειρησιακές λειτουργίες των συμμάχων, μιας και κανένας δεν θέλει να πάρει μεγαλύτερο μερίδιο στη μάχη, διότι αυτό θα γυρίσει μπούμερανγκ στο εσωτερικό των χωρών αυτών, με μια σειρά μελλοντικών τρομοκρατικών επιθέσεων.
Η Δανία για παράδειγμα, βρίσκεται εκεί με επτά F-16, διότι ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ ο κ. Άντερς Φογκ Ράσμουνσεν είναι Δανός, αρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρων και πρώην Πρωθυπουργός. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να σκέφτεται πρωτίστως την ασφάλεια των πολιτών της χώρα του; Αντιθέτως όμως, ενισχύει το προφίλ του και τη θέση του, βάζοντας σε κίνδυνο τις ζωές των συμπολιτών του, από μελλοντικές τρομοκρατικές ενέργειες.
Αλλά αυτές οι τακτικές διαφορές είναι μόνο το ένα μέρος της εικόνας. Το άλλο μέρος είναι τα συμφέροντα των εμπλεκόμενων Αραβικών χωρών. Οι Σουνίτες Άραβες σύμμαχοι των Η.Π.Α. έχουν συμφέρον να συμμετέχουν στις επιχειρήσεις εναντίον του ισλαμικού κράτους στη Συρία. Η βοήθεια όμως που αναμένουν οι Η.Π.Α. από τις σουνιτικές αραβικές χώρες, ωστόσο, ενέχει τον κίνδυνο ότι θ' αλλοιώσει τη βασική αποστολή στη Συρία, αφού θα πρέπει να "τεντωθεί" σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Οι Η.Π.Α. έχουν ως στόχο τον ακρωτηριασμό του ισλαμικού κράτους, χωρίς να στοχοποιούν άμεσα τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ, ο οποίος πρόσφερε άδεια για να επιχειρήσουν οισύμμαχοι, που μέχρι "εχθές" των πολεμούσαν! Οι σουνιτικές αραβικές χώρες, όμως, θέλουν να αποκόψουν το φιλο-Ιρανικό καθεστώς του Άσσαντ και να αποδυναμώσουν έτσι τη θέση του Λιβάνου που έχει ως βάση η Σιιτική Χεζμπολάχ, η οποία βοηθά την κυβέρνηση της Συρίας.
Από ακόμα μια πρισματική πλευρά, η Αυστραλία και τα μέλη της Ε.Ε. έχουν κι εκείνοι διαφορετική ατζέντα συμφερόντων από τους Άραβες συμμάχους. Επειδή ένας μεγάλος αριθμός των ξένων μαχητών του ισλαμικού κράτος γεννήθηκε και μεγάλωσε σε κράτη της Ευρώπης, οι κυβερνήσεις φοβούνται ότι με την επιστροφή στην πατρίδα τους, θα μπορούσαν, δυνητικά, ν’ αποτελέσουν απειλή για την εθνική ασφάλεια. Αυτό σημαίνει ότι τα κράτη αυτά έχουν επιτακτικό λόγο για τη διεξαγωγή επιθέσεων εναντίον του ισλαμικού κράτους, ανεξάρτητα από το κράτος λειτουργίας τους. Όμως οι έξι συμμαχικές δυνάμεις, επέλεξαν να μην επιχειρούν πάνω από τη Συρία, χωρίς σαφή εντολή από τα Ηνωμένα Έθνη, κυρίως λόγο της “ευαισθητοποίησης” μετά την Κριμαία. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για να μην ακολουθήσουν οι Η.Π.Α. την Αραβική ατζέντα στην Συρία. Οι Η.Π.Α. επιθυμούν να παρουσιάζονται ως μέρος συμμαχίας και όχι ως μεμονωμένος παίκτης (πως αλλάζουν οι καιροί και οι ισορροπίες)!
Όπως έχουν τα πράγματα έως σήμερα, ο συνασπισμός συμμάχων υπό την ηγεσία των Η.Π.Α. είναι εύθραυστος. Όλοι έχουν πάει με διαφορετική ατζέντα και οι λεπτές, γεωπολιτικά, ισορροπίες οδηγούν σε κωλυσιεργία μιας και οι αποφάσεις θα πρέπει να εγκριθούν από διπλωμάτες πρώτα και μετά από Στρατηγούς! Αυτή η έλλειψη αποφασιστικότητας δεν θα μπορέσει να ανακόψει τη δυναμική του ισλαμικού κράτους, που εξαπλώνεται και στην Ευρώπη, όχι μόνο από λαθρομετανάστες τούτη τη φορά, αλλά από κοινού με γηγενής Ευρωπαίους πολίτες. Είναι πλέον πιο ορατό από ποτέ και σχεδόν απίστευτο συνάμα πως η δημιουργία ενός χαλιφάτου είναι προ των πυλών!
Χρήστος Σ. Αργυρίου
Διεθνολόγος - Στρατηγιστής
newsotherwise.gr (NOW)
.webp)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου