Κυριάκος Μητσοτάκης : Θα μειώσουμε τις εργοδοτικές εισφορές

Κυριάκος Μητσοτάκης στο 3ο Προσυνέδριο στα Ιωάννινα για το ασφαλιστικό σύστημα

 Το πιο σύνθετο ενδεχομένως πρόβλημα το οποίο έχουμε να αντιμετωπίσουμε που αφορά τις προκλήσεις του ασφαλιστικού συστήματος. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το πρόβλημα αυτό είναι πολυπαραμετρικό, είναι εξαιρετικά σύνθετο, συνδέεται με σημαντικές δημογραφικές προκλήσεις τις οποίες αντιμετωπίζει η χώρα μας και δεν έχει πραγματική απάντηση παρά μόνο εάν η οικονομία μας επιστρέψει σε γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης. Εάν δεν αλλάξει, με άλλα λόγια, ο λόγος μεταξύ ασφαλισμένων και συνταξιούχων, αυτών που συνεισφέρουν στο σύστημα και αυτών οι οποίοι παίρνουν από το σύστημα. Με την σημερινή αναλογία το ασφαλιστικό μας σύστημα θα εξακολουθεί πάντα να αντιμετωπίζει προβλήματα και ζητήματα στο μέλλον. 

Εμείς, όμως, θα την αλλάξουμε αυτήν την αναλογία, φίλες και φίλοι, γιατί εμείς ξέρουμε πως μπορούμε μέσα από ιδιωτικές επενδύσεις να δημιουργήσουμε περισσότερες, καλά πληρωμένες δουλειές ανθρώπων οι οποίοι θα συνεισφέρουν στο ασφαλιστικό σύστημα. Δυστυχώς, δεν χρειάζεται να σας μιλήσω ούτε να ανατρέξω στις σημειώσεις μου, για τη ζημιά την οποία έχει υποστεί η χώρα και οι συνταξιούχοι από την ανερμάτιστη πολιτική της Κυβέρνησης τα τελευταία 2,5 χρόνια. Ούτε θα αναφερθώ εκτενώς στον εκτρωματικό νόμο Κατρούγκαλου ο οποίος αύξησε παράλογα τις εισφορές και ειδικά για αυτούς τους συμπολίτες μας οι οποίοι δουλεύουν πιο πολύ και κερδίζουν περισσότερο. Που συνέδεσε σε υπερβολικό βαθμό τις εισφορές με το εισόδημα και που οδήγησε τελικά σε μεγαλύτερη εισφοροδιαφυγή και μεγαλύτερη φοροδιαφυγή διότι πολλοί συμπολίτες μας δεν μπορούν να πληρώσουν αυτές τις εισφορές είτε κρίνουν ότι δεν υπάρχει πια νόημα να δουλεύουν περισσότερο εάν είναι το 80% του εισοδήματός τους να καταλήγει τελικά σε φόρους και εισφορές.

Εμείς λοιπόν είμαστε ξεκάθαροι. Θα μειώσουμε τις εργοδοτικές εισφορές όπως ξεκινήσαμε να κάνουμε το 2014. Περισσότερες δουλειές, περισσότερες εισφορές. Μια διαφορετική λογική σε ένα πιο αποτελεσματικό σύστημα το οποίο θα είναι σχεδιασμένο σε μια λογική - την οποία ήδη είχαμε εκπονήσει επί δικών μας ημερών - να υπάρχει μια βασική εθνική σύνταξη με ρήτρα ανάπτυξης έτσι ώστε όταν η οικονομία μας μπορέσει και πάλι να μπει σε αναπτυξιακούς ρυθμούς να γνωρίζουν και οι εν ενεργεία συνταξιούχοι ότι έχουν να ωφεληθούν. Ένα σύστημα το οποίο ως προς το υπόλοιπο τμήμα της κύριας σύνταξης θα έχει ανταποδοτικά χαρακτηριστικά. Θα υπάρχει μεγαλύτερη σύνδεση μεταξύ των εισφορών αυτών που πληρώνουμε στο σύστημα και αυτών που τελικά παίρνουμε από το σύστημα. Και ένα σύστημα το οποίο για τους υπόλοιπους πυλώνες ξεκινώντας από την επικουρική ασφάλιση και καταλήγοντας στο 2ο και στον 3ο πυλώνα - ο τρίτος πυλώνας ούτως ή αλλιώς είναι τελείως προαιρετικός- θα δίνει περισσότερες δυνατότητες επιλογής στους ασφαλισμένους και θα προωθεί έναν υγιή και ελεγχόμενο πάντα από το Κράτος ανταγωνισμό μεταξύ της δημόσιας και της ιδιωτικής αγοράς.

Αυτό είναι κάτι το οποίο συμβαίνει σε όλα τα σύγχρονα ασφαλιστικά συστήματα. Και η μετάβαση από το υφιστάμενο σύστημα  - το οποίο είναι ένα σύστημα αμιγώς ανταποδοτικό -  σε ένα σύστημα το οποίο κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον θα μετατραπεί σε αυτό το οποίο ονομάζουμε σύστημα κεφαλαιοποίησης, θα είναι μια μετάβαση η οποία θα γίνει εκ των πραγμάτων με αργά και προσεκτικά βήματα. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να κοιτάξουμε στα μάτια όχι μόνο τους εν ενεργεία συνταξιούχους και να δεσμευτούμε απέναντί τους ότι δεν θα μειωθούν άλλο οι συντάξεις πέραν αυτών που έχει ψηφίσει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Δεν αρκεί μόνο αυτό όμως. Πρέπει να κοιτάξουμε στα μάτια και τη νέα γενιά. Τα νέα παιδιά τα οποία σήμερα  - αν είναι τυχερά - ξεκινούν τον εργασιακό τους βίο και αισθάνονται ότι πληρώνουν εισφορές, αλλά δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη. Και πρέπει αυτήν την καχυποψία να τη σπάσουμε. Διότι αν μιλάμε για αλληλεγγύη δεν μιλάμε μόνο για αλληλεγγύη μιας κοινωνίας μεταξύ αυτών που έχουν σήμερα και αυτών που δεν έχουν σήμερα. Μιλάμε και για αλληλεγγύη μεταξύ των γενιών και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Και σήμερα υπάρχουν μεγάλες αδικίες εις βάρος της νέας γενιάς, η οποία πληρώνει πολύ υψηλές εισφορές και θα πάρει χαμηλότερες συντάξεις κάποια στιγμή στο μέλλον. Και δεν αισθάνεται, κυρίως, ότι έχει τον έλεγχο στις εισφορές τις οποίες συνεισφέρει και ότι θα υπάρχει κάποια στιγμή στο μέλλον μια αναλογικότητα μεταξύ αυτών που συνεισφέρουν στο σύστημα και αυτών που θα πάρουν κάποια στιγμή στο μέλλον. Και αυτό φίλες και φίλοι είναι κάτι το οποίο πρέπει να αλλάξει.

Η μετάβαση θα είναι μια μετάβαση εκ των πραγμάτων η οποία θα γίνει πολύ αργά, πολύ σταδιακά, αλλά κάποια στιγμή στο μέλλον το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης της χώρας θα έχει περισσότερα χαρακτηριστικά αυτού του ελέγχου και λιγότερα αμιγώς ανταποδοτικά χαρακτηριστικά. Είναι η τάση σε όλες τις χώρες. Όλα τα συστήματα προς τα εκεί πηγαίνουν και το ίδιο πρέπει να συμβεί και με το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα.