Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

Αντιδικτατορικοί αγώνες Ελλήνων στην Γερμάνια που συνέβαλαν στην εδραίωση της Ελληνικής Δημοκρατίας.


Η συμβολή του Γιώργου Βουκελάτου στο αντιδικτατορικό αγώνα.

Η 21η Απριλίου τον βρήκε στη Γερμανία ως εκπρόσωπο της Ένωσης Κέντρου και Γενικό Γραμματέα της ισχυρής τότε Οργάνωσης Δ. Γερμανίας και Δ. Βερολίνου.

Έχει σπουδάσει νομικά και πολιτικές επιστήμες με γερμανική υποτροφία.

Εργαζόταν ως σύμβουλος της Ομοσπονδίας Γερμανικών Συνδικάτων. Διευθυντής Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων και δημοσιογράφος. Από την πρώτη στιγμή του στρατιωτικού πραξικοπήματος ηγήθηκε του αντιδικτατορικού αγώνα στον γερμανόφωνο χώρο. 

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1967 η χούντα του αφαίρεσε την ιθαγένεια.

Το 1968 στήριξε αρχικά την πρωτοβουλία του Ανδρέα Παπανδρέου για την ίδρυση του ΠΑΚ, σύντομα όμως ήλθε σε σύγκρουση με κατεύθυνση τους ιδεολογικούς και πολιτικούς στόχους και τις πρακτικές του Α. Παπανδρέου και παραιτήθηκε από τη θέση του Γεν. Γραμματέα της Ε.Κ. και μαζί με την πλειοψηφία των κεντρώων ηγετικών στελεχών συγκρότησε την "Ομάδα Δημοκρατίας".

Από το 1967 ως το 1974 εξέδιδε την πολιτική επιθεώρηση "Δημοκρατία", ήταν συντάκτης του ιστορικού εβδομαδιαίου "Δελτίου Τύπου" του Συνδικάτου της IG Metall και άλλων συνδικαλιστικών εντύπων.

Το 1968 ίδρυσε με τον Γ. Ανωμερίτη την αντιστασιακή οργάνωση "Ελληνικό Δημοκρατικό Κίνημα". Τον Οκτώβριο του 1969, το Στρατοδικείο Αθηνών τον επικήρυξε ως αρχηγό της Οργάνωσης.

Από το 1970 συνεργάστηκε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και αγωνίστηκε για την ένωση του πολιτικού κόσμου με στόχο Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Στις 24 Ιουλίου 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα έπειτα από πρόσκληση του Κ. Καραμανλή.

Είναι ιδρυτικό μέλος της "Νέας Δημοκρατίας".

Λευτέρης Παπαδόπουλος, στην εφημερίδα "Τα Νέα" 

Το σπίτι του Γιώργου Βουκελάτου. Ήταν ο αρχηγός. Κεντρώος. Σ' αυτόν τηλεφωνούσαν οι πάντες, στην τραπεζαρία του γίνονταν οι συνεδριάσεις για το πώς θα οργανωθεί, στην περιφέρεια στην αρχή και σε όλη τη Γερμανία κατόπιν, η αντιδικτατορική πάλη. Εκείνος έδινε τις κατευθύνσεις για τα συλλαλητήρια. Με δική του εντολή πήγαμε, ο Άγγελος -μ' ένα Φίατ 124, σαράβαλο, που οδηγούσε συνεχώς με ελάχιστες ώρες ύπνου- ο βουλευτής Παπαδόπουλος κι εγώ, στην Κοπεγχάγη και τη Στοκχόλμη, για ν' ανάψουν οι πρώτες σπίθες των αντιχουντικών αντιδράσεων από τους Έλληνες μετανάστες, Απρίλη-Μάη.

Λευτέρης Παπαδόπουλος,στο thegreekcloud.com αναφέρεται στην περιπέτεια του και κάνει αναφορά για την αντιδικτατορική δράση του Γεώργιου Βουκελάτου

Άρχισα να αισθάνομαι περίπου σαν… ήρωας! Παράγγειλα καφέδες και πιάσαμε συζήτηση. Έτσι έμαθα ότι υπήρχε οργάνωση της Ένωσης Κέντρου στη Γερμανία με έδρα το Μπαντ Γκόντεσμπεργκ, στη Βόννη, και πως στην οργάνωση έκανε κουμάντο ο Γιώργος Βουκελάτος, έχοντας δίπλα του τον Αλέκο Μπέτση, τον Ηλία Χατζηανδρέου, τον Αντρέα Χριστινίδη και τον Άγγελο Μαρόπουλο.

Ακούγοντας το τελευταίο όνομα, ένοιωσα σα να μου χάριζαν ένα βασίλειο! «Ο Άγγελος είναι φίλος μου! Μεγαλώσαμε μαζί. Στην ίδια γειτονιά. Συμμαθητές από την πρώτη τάξη του δημοτικού. Υπάρχει αριθμός τηλεφώνου του, για να επικοινωνήσουμε;» Σε τρία λεπτά, μιλούσα με τον Μαρόπουλο. Και το ίδιο βράδυ κοιμόμουνα στο σπίτι του. Ένα υπόγειο στη θρυλική Κβέλλεν στράσσε –πενήντα μέτρα από το «στρατηγείο» του Βουκελάτου.

Ο Άγγελος μ’ έφερε σε επαφή με την οργάνωση. Με πήρε μαζί του και στην Κολωνία, στην Ντώυτσε Βέλλε, όπου εργαζόταν. Εκεί γνώρισα τον Κώστα Νικολάου, που έδειξε πρόθυμος να με βοηθήσει για να πιάσω δουλειά στον ραδιοσταθμό. Γνώρισα και τον Μάριο Νικολινάκο, αλλά είπαμε μόνο ένα «χαίρω πολύ».

Ο Βουκελάτος ήθελε να βγάλει μια εφημερίδα, τη Δημοκρατία, κι εγώ ήμουν επαγγελματίας δημοσιογράφος, στο επιτελείο της μεγαλύτερης ελληνικής εφημερίδας. (Τα Νέα πουλούσαν τότε 250.000 φύλλα Αθήνα-Πειραιά! Κι εγώ, εκτός από τη στήλη που έγραφα, ήμουν και ένας από τους υπεύθυνους ύλης.) Το πράγμα κόλλαγε περίφημα και ο Γιώργος ήταν ενθουσιασμένος.

Στις 25 Απριλίου, ο Βουκελάτος κάλεσε τον Μαρόπουλο και του ζήτησε να πάει στη Δανία και στη Σουηδία και να μιλήσει στα κόμματα, σε λαϊκές συγκεντρώσεις και στην τηλεόραση, για το πραξικόπημα. «Πάρε μαζί σου και τον Λευτέρη. Και τον Τάσο, βέβαια». Ο Τάσος Παπαδόπουλος ήταν βουλευτής Δράμας της Ένωσης Κέντρου. Ένας χοντρός, δυνατός άντρας. Είχε πάει για δουλειές στη Γερμανία, τον βρήκε εκεί το πραξικόπημα και έσπευσε να δικτυωθεί με την οργάνωση για να προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Στις 26 Απριλίου, ο Άγγελος, ο Τάσος κι εγώ, μπήκαμε σ’ ένα Φίατ 124 και ξεκινήσαμε για την Κοπεγχάγη. Ήταν ένα ατέλειωτο, μαρτυρικό ταξίδι. Ο Μαρόπουλος οδηγούσε συνεχώς και κοιμόταν, μια-δυο ώρες, στο βολάν. Στο αυτοκίνητο κοιμόμουν κι εγώ. Κι ο βουλευτής. Που ροχάλιζε εφιαλτικά.....................................

Ο Γιώργος Βουκελάτος είχε αναφερθεί βιογραφικά σε συνεντεύξεις του για την δράση του ίδιου και συνεργατών του στην Γερμανία.

"Εγώ προέρχομαι από την Ένωση Κέντρου. Όταν ήρθα να υπηρετήσω το στρατιωτικό μου στην Ελλάδα το 1964, έχοντας ήδη δραστηριοποιηθεί στον χώρο της Γερμανίας είχα δημιουργήσει μια σοσιαλιστικοδημοκρατική κίνηση η οποία επρόσκειτο στην Ενωση Κέντρου και μου ζήτησε ο Γεώργιος Παπανδρέου να τον δω. 

Ο Γεώργιος Παπανδρέου τότε ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πήγα στο Καστρί και τον είδα και μου εζήτησε να αναλάβω την συγκρότηση μια οργάνωσης στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο διότι ήθελε να μπολιαστεί η ένωση κέντρου με ανθρώπους από το εξωτερικό φοιτητές, συνδικαλιστές κτλ. 

Ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου είχε σπουδάσει στο Βερολίνο είχε τις αναμνήσεις του και πίστευε ότι από εκεί θα μπορούσαν να έρθουν άνθρωποι για να βοηθήσουν την Ελλάδα. Έτσι δημιούργησα μια οργάνωση στην Γερμανία σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα η οποία είχε 42 τοπικές οργανώσεις με 3.000 περίπου μέλη τα οποία είχαν ταυτότητα πλήρωναν συνδρομή και η ηγεσία εκλεγόταν δημοκρατικά με εκλογές. Στην αρχή φυσικά η ηγεσία ήταν διορισμένη διότι ο Γεώργιος Παπανδρέου με διόρισε με απόφαση της κοινοβουλευτικής του ομάδας ώστε να ηγηθώ αυτής της προσπάθειας σαν εκπρόσωπος της Ενωσης Κέντρου στην Γερμανία. 

Στη συνέχεια εκεί έκανα εγώ συνέδριο και εξελέγην ομόφωνα Γενικός Γραμματέας διότι δεν είχαμε Πρόεδρο αλλά γενικό γραμματέα και έτσι η  21 Απριλίου (Χούντα) βρήκε μια οργάνωση συγκροτημένη στην Γερμανία. Έτσι γνώρισα και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Την ίδια περίοδο το 1964 ήθελε τότε να με διορίσει σύμβουλο και να μου αναθέσει τα προβλήματα των ελλήνων στην Γερμανία και την παλιννόστηση τους. Εγώ αρνήθηκα γιατί όπως του είπα εγώ υπηρετώ το στρατιωτικό μου και δεν ήρθα εδώ για διορισμό αρνούμενος την πρόταση του. 

Όταν βγήκε ο Ανδρέας στο εξωτερικό πήγα στο Παρίσι και τον υποδέχτηκα. Κάναμε μία συζήτηση και έτσι αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε. Του είχα συστήσει όταν πάει στις ΗΠΑ να μην αρχίσει να καταφέρεται κατά των αμερικανών και του ΝΑΤΟ διότι πίστευα πως η χούντα μπορούσε να φύγει με προσπάθειες σε πολιτικό επίπεδο. 

Ο Ανδρέας ενώ πείστηκε τελικά έκανε το ακριβώς αντίθετο. 

Κι αργότερα μίλησε για ένοπλο αγώνα. Για τον Τίτο που μας είχε στείλει στο βασιλιά στη Ρώμη, τον Καντάφι κτλ. Τότε έγραψα ένα αρκετά κριτικό άρθρο, ήταν το 1968 και ο Ανδρέας ζήτησε τη διαγραφή μου από το κόμμα. Εγώ παραιτήθηκα και οδήγησα τα πράγματα σε συνέδριο που έγινε στη Γερμανία στο Ανόβερο όπου μη εμφανιζόμενος ο ίδιος ο Ανδρέας αλλά στέλνοντας για να επηρεάσει τους συνέδρους την γραμματέα του Αγγέλα Κοκόλα ώστε να μην εκλεγώ και το αποτέλεσμα ήταν να κερδίσει μόνο 6 ψήφους κατά της εκλογής μου από τις συνολικά 27. 



Το ίδιο βράδυ μου διεμήνυσαν άνθρωποί του ότι επιθυμεί να με βρει για να τα βρούμε αλλά απήντησα πως δεν έχουμε προσωπικές διαφορές για να τα βρούμε, ει μη μόνο πολιτικές. Φυσικά στην Γερμανία είχα ζητήσει πολιτικό άσυλο το οποίο και πήρα διότι η Χούντα μου είχε πάρει την ιθαγένεια μετά το μνημόνιο που είχα καταθέσει κατά της Χούντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και με είχε επικηρύξει κιόλας σαν καταζητούμενο, μέχρι την επιστροφή μου το 1974 μετά από τηλέφωνο του ίδιου του Κωνσταντίνου Καραμανλή ο οποίο με πήρε στο σπίτι μου στην Γερμανία και μου ζήτησε να μεταβώ με όλη μου την ομάδα την επόμενη ημέρα στην Ελλάδα για να βοηθήσουμε στην εδραίωση της δημοκρατίας. 


Η γνωριμία με τον Μητσοτάκη έγινα μετά την επικήρυξη μου από την Χούντα και τα πρωτοσέλιδα ότι καταζητούμαι πλέον και επίσημα. Ένας κοινός μας φίλος ο Βασίλης Μαυρίδης οποίος έκανε αγώνα κατά της δικτατορίας αξιοπρεπή και επίμονο και ο οποίος έβγαζε τότε ένα δελτίο που λεγόταν ντοκουμέντο και πήγαινε σε όλα τα κράτη της Ευρώπης και στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με έπεισε και μου είπε ότι νομίζω ότι πρέπει να δεις τον Μητσοτάκη. Ομολογώ πως στην αρχή δε μου φάνηκε καλή ιδέα. Συναντηθήκαμε λοιπόν το 1968 στο Πύργο του Μπάντεγκορντεσπεν στο ρεστοράν ο οποίος ήταν και κοντά στο σπίτι μου. Συζητήσαμε για την πορεία όλων των προσπαθειών που γίνονταν από την Γερμανία, είχαμε μια πάρα πολύ καλή συζήτηση επιπέδου. Μου είπε τότε ο Μητσοτάκης ότι αποφεύγει να κάνει δηλώσεις εντυπωσιακές αλλά εργάζεται παράλληλα πολύ σοβαρά για την πτώση της Χούντας και μάλιστα θεωρεί ότι η μόνη λύση για την σωτηρία την Ελλάδας ήταν η λύση Καραμανλή με τον οποίο συνεργαζόταν εκείνη την εποχή στενά και ο Μητσοτάκης τον στήριζε και συμβουλευτικά και ψυχικά. 

Την λύση Καραμανλή υποστήριζα και εγώ και μάλιστα είχα συναντηθεί μαζί με τον Καραμανλή ήδη τρεις φορές μετά από δικιά του επιθυμία συζητώντας επί μακρών και επιβεβαιώνοντας μου και την άψογη συνεργασία που είχε με τον Μητσοτάκη. Μάλιστα μου εκμυστηρεύτηκε ο Μητσοτάκης ότι θα βγεί στην Ευρώπη ο Παπασπύρου ως ο τελευταίος πρόεδρος της Βουλής να μιλήσει στο ΝΑΤΟ και το βρήκα όπως του είπα πολύ σπουδαία κίνηση. Μου ζήτησε να τον βοηθήσω και να τον προστατέψω τον Παπασπύρου διότι μετά την ομιλία του στο ΝΑΤΟ δεν γνωρίζει εάν θα μπορέσει να ξαναγυρίσει την Ελλάδα ή εάν θα το ρισκάρει να επιστρέψει. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ξεκίνησε μια εκ μακρών συνεργασία και επικοινωνία με τον Μητσοτάκη και αναπτύχθηκε μια φιλία και μια εμπιστοσύνη ανάμεσα μας, πολλές φορές προσπάθησε η ασφάλεια της χούντας και ο τύπος να μας συνδέσουν μαζί σαν οργάνωση αλλά διαψεύστηκαν."

Περισσότερα αναφέρονται στο βιβλίο του κ. Γιώργου Βουκελάτου ΚΒΕΛΛΕΝΣΤΡΑΣΕ 2 Αγώνες και Παρασκήνια στην δικτατορία 




0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου