Ο πρώτος διαβητικός Έλληνας IRONMAN

Τι σημαίνει να ξεπερνάς τα όριά σου; Τι σημαίνει να κάνεις το αδύνατο δυνατό; Ένας 38χρονος επιχειρηματίας, ο Αλέξανδρος Χριστοδούλου, γράφει για την πιο συγκλονιστική «περιπέτεια» της ζωής του. Και μάλλον την πιο αγαπημένη...

Γράφει στο profile του στο facebook, ο Αλέξανδρος Χριστοδούλου:

«Όλα ξεκίνησαν από μια τρελή ιδέα της Φωτεινής να πάρουμε μέρος σε ένα τριαθλο πέρυσι. Εγώ αρνιόμουνα διότι το θεωρούσα ακατόρθωτο. Κι’ όμως πήραμε μέρος μαζί με τον Αλέξανδρο Πετρόπουλο και τερματίσαμε…

Έκανα το ποδήλατο και μου βγήκε η γλώσσα κυριολεκτικά! Μετά σειρά είχε το NafplioTriathlo , οπού και πηρέ ο καθένας μέρος μόνος του, και τερματίσαμε! Δεν ήθελα και πολύ μέχρι να αρχίσω να γίνομαι πανηγυρτζής και να τρέχω οπού βρω τρίαθλο.

Έκανα αρκετά πέρυσι και κάποια στιγμή μου μπήκε η ιδέα να δείξω στον κόσμο ότι είμαι διαβητικός και τα κάνω αυτά. Τότε είδα ένα διαβητικό αθλητή στο facebook και εντυπωσιάστηκα, τον Νίκο Λαμπρούλη, ο όποιος είναι Μαραθωνοδρόμος.

Έβαλα κατευθείαν στόχο να τρέξω ένα IRONMAN 70,3 μέχρι τα 40 μου. Αφού ο Νίκος τρέχει μαραθώνιο τότε μπορώ και εγώ!

Μίλησα με τη Λουκία Θεοφανοπούλου στην Nono Nordisk για να γίνω μέρος της ομάδας τους που τρέχουν για τον διαβήτη #runtochangediabetes και δειλά δειλά έγινα και εγώ μέλος της ομάδας.

Ο στόχος είχε μπει, ο προπονητής μου, Άλεξ  Αντωνόπουλος, έχει πάρει το μήνυμα και βγάζει προπονήσεις. Εγώ κολυμπάω, κάνω ποδήλατο, τρέχω, παίζω όσο περισσότερο μπορώ με τον γιο μου, τον Ίκαρο, βγαίνω για φαγητά με την Φωτεινή, τη γυναίκα μου, με... ταΐζουν οι φίλοι μου, αλλά δεν το βάζω κάτω!

Χρόνο πολύ δεν είχα να τα κάνω όλα, αλλά θέληση είχα. Συζητούσα για το IRONMAN 70,3 στη Βουδαπέστη και τότε μου την έκανε ο Μιχάλης Τσαούτος και γράφτηκε. Τολμούσα να πω εγώ ότι δεν θα πάω; Βαθιά ανάσα και δήλωσα και εγώ...

Από εκείνη την στιγμή ο στόχος ήρθε πολύ κοντά!

Οι ώρες εργασίας ατελείωτες, καθώς η οικογενειακή μας επιχείρηση δεν με πολύ άφηνε «ελεύθερο»... Αλλά είχα ένα στόχο!

Έκανα σχεδόν όλες τις προπονήσεις που μου έβαζε ο προπονητής και προσπαθούσα να είμαι με την οικογένεια μου όσο ποιο πολύ γινόταν.

Ο καιρός έφτασε είχα τρέξει στο Spetsathlon, είχα τρέξει και στο Syros Triathlon, έκανα προπονήσεις ήμουν «έτοιμος».

Μια ημέρα πριν μπούμε στο αυτοκίνητο για Βουδαπέστη, ημέρα των γενεθλίων μου, οι φίλοι μου, μου κάνουν surprise party με τούρτα Ironman. Άντε τώρα εγώ να κάνω καμιά πατάτα και να μην τερματισω… ΡΟΜΠΑ!

Ο Λευτέρης Παρλάλης aka Δυναμίτης μου έχει δώσει όλες τις απαραίτητες συμβουλές, o Χρήστος Γείτονας aka "IronmanProfesional" (ναι μια λέξη και με... ισπανική προφορά) μου έχει δώσει άλλες τόσες, ένα γούρι και το παγούρι του!

Ο Σταύρος Χριστοφιλοπουλος το τριαθλητικο του ποδήλατο, ο Δημήτρης Ροβάκης του αλλάζει όσες ακτίνες είχαν στραβώσει και ο Αλέξανδρος Πετρόπουλος μου λέει: «Ε δεν είναι τίποτα μωρέ. 2 χιλιόμετρα κολύμπι μόνο...». 

Φτάσαμε Βουδαπέστη!

Το πρωί του αγώνα πάμε στον αγώνα και ακούμε Χάρρυ Κλυν και έχουμε λιώσει στο γέλιο.

Έχω διάθεση να τερματίσω! «Με τα πολλά», περιμένουμε να δώσουν εκκίνηση και ο DJ παίζει κάτι που... με κάνει να ανατριχιάσω! Όντως, "It's the Final Countdown".

Τα υπόλοιπα δεν έχουν και πολλή σημασία. Κολύμπησα, έκανα ποδήλατο, πολλές μετρήσεις ζαχάρου, και πήγα να τρέξω... 

Τα πρώτα 5 χιλιόμετρα δεν ήξερα που βρισκόμουν πονούσα ΠΑΝΤΟΥ, δάκρυζα και φοβήθηκα ότι δεν θα τερματίσω.

Η Φωτεινή και ο Ili μου φώναζαν ότι μπορώ!

Στο δεύτερο loop ένιωθα ήδη καλύτέρα.

Άκουγα τον Κουτούγια από την Λιάκουρα να φωνάζουν «έλα έλα» και πέτυχα τον Μιχάλη λίγο πριν τον τερματισμό του. Έλαμπε αν και πτώμα….. Τερμάτισε και ήμουν σχεδόν δίπλα. «Τέλειο το συναίσθημα» σκέφτηκα αλλά... έμεναν άλλα 10 χιλιόμετρα!

Έβλεπα μπροστά μόνο μου το κόκκινο χαλί. Τελευταίο loop και πλέον τραγουδάω το... "My Way" του Σινατρα.

Τελευταία μέτρα!  Η Φωτεινή, ο Ηλίας και ο Μιχάλης να φωνάζουν σαν τρελοί: «Το έκανες, το κατάφερες». 

Και ΝΑΙ, τερμάτισα, με μια μικρή ελληνική σημαιούλα, που μου έδωσε ο Ιορδάνης Παπαδόπουλος και ΝΑΙ είμαι ο πρώτος διαβητικός Έλληνας που κάνει αυτό τον αγώνα!

Επιτέλους τελείωσε...

Και γιατί σας κουράζω με όλα αυτά; Για έναν και μόνο λόγο.

Έστω και έναν διαβητικό που φοβάται να γυμναστεί να βάλουμε στον αθλητισμό! 

Έστω και μία οικογένεια με διαβητικό παιδί, να μάθει τι έκανα και να αφήσουν τα παιδιά τους να ασχοληθούν και να αγαπήσουν τον αθλητισμό και να ζήσουν μια υγιή ζωή. Γι αυτό!

Τέλος, αφού ευχαριστήσω πολλούς που προανέφερα, θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Φωτεινή που το «άντεξε», καθώς και τα αδέλφια μου για την στήριξη της. 

Όπως μου έλεγε η γιαγιά μου:

Αλέξανδρε, δεν υπάρχει δεν μπορώ, Υπάρχει δεν θέλω ….. αρά ΜΠΟΡΩ»

Πηγή : gazzetta.gr