Μπορεί το κόμμα της να έχει αποδεχτεί τα μνημόνια, όμως η Ζωή Κωνσταντοπούλου ούτε τα όπλα παραδίδει, ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει…
Ένα και μόνο βλέμμα, κολλημένο στον φακό και κόντρα στη διάχυτη γιορτινή ατμόσφαιρα, αρκεί για να δεις να ξεδιπλώνεται ολόκληρη η ιστορία: η Ζωή με αυστηρό βλέμμα πάνω από την τούρτα, η Ζωή με αυστηρό βλέμμα μπροστά από την κάμερα, η Ζωή με αυστηρό βλέμμα να φέρει εις πέρας έναν ρόλο όχι ακριβώς με τους όρους που θα ήθελε. Από μικρή προσδοκούσε από την πολιτική παραπάνω δόσεις καθαρότητας ενώ στην παιδική της ηλικία γνώρισε πολύ λιγότερες δόσεις αθωότητας και αυθορμησίας – κι αυτή τη στιγμή φαίνεται μετέωρη ανάμεσα στα δύο.
Ενδεχομένως η απομυθοποίηση να έρχεται κάπως πιο νωρίς και λίγο πιο αργά απ’ ό,τι η ίδια θα προσδοκούσε. Διότι σε αντίθεση με τους υπόλοιπους πολιτικούς που δείχνουν να βάλλονται από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, αυτή τελικά που θα παραμείνει ανυπεράσπιστη, όπως εκείνο το κορίτσι με το θλιμμένο βλέμμα πάνω από την τούρτα, είναι η ίδια: η επανάστασή της έχει μείνει χωρίς συνενόχους, το κόμμα της έχει αποδεχτεί τα απεχθή μνημόνια και ο πρωθυπουργός είναι έτοιμος ακόμη και να βάλει τέλος στην προβληματική σχέση μαζί της.
Όχι πως πραγματικά το θέλει: άνθρωποι του κόμματος -και όχι τόσο του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος-, βουλευτές και κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ πρεσβεύουν ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι το τελευταίο κεφάλαιο που θα ήθελε να κλείσει ο Τσίπρας στο πρώτο μέρος της κυβερνητικής πορείας του. Το γεγονός ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν θα είναι μεταξύ των ονομάτων που θα συμμετάσχουν στον νέο κυβερνητικό σχηματισμό, που προφανώς θα ακολουθήσει μετά την έκβαση των εκλογών, οι οποίες όλα δείχνουν ότι θα διεξαχθούν το φθινόπωρο, δεν είναι ευθύνη, καθώς λένε, του πρωθυπουργού.
«Της έχει ήδη δώσει τρεις ευκαιρίες και εκείνη τις έχει ρίξει στα βράχια. Την κάλεσε σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις, δεν αρνήθηκε να τη δει στο Μαξίμου, ασπάστηκε τις θέσεις της, της έδειξε ότι δεν μπορεί να κάνει πόλεμο στην πολιτική του χωρίς να κάνει το ίδιο. Και εκείνη επιμένει να πηγαίνει κόντρα: αν δεν ψηφίσει τη συμφωνία, όπως φαίνεται σθεναρά να επιμένει, θα έχει αποφασίσει η ίδια την έξοδό της. Με ποια δικαιολογία θα μπορεί να τη συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια;». Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, καθώς η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν υπάγεται σε κάποια τάση, ούτε είναι ένας πολιτικός με τον οποίο ο Τσίπρας είχε αποστασιοποιημένη ή ουδέτερη σχέση. Ακόμη και ο πολύς Γιάνης Βαρουφάκης δείχνει να πέρασε από την (πολιτική) και προσωπική ζωή του Τσίπρα σαν κομήτης, σαν τον διάττοντα αστέρα που είχε εκ των προτέρων προδιαγεγραμμένη πολιτική πορεία.
Ακόμη και οι υπόλοιποι «σύντροφοι» βρέθηκαν σε συγκεκριμένα πόστα επειδή διέγραφαν συγκεκριμένες τροχιές στο παράδοξο διαγαλαξιακό συριζέικο σύμπαν. Η Ζωή, όμως, αποτελώντας ένα κεφάλαιο από μόνη της, δεν φάνηκε να θέλει να ενταχθεί στα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται χρόνια τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ -κρυφές συμμαχίες, μαγειρέματα στα ψηφοδέλτια και κοινά κατεβάσματα στις ψηφοφορίες- ακολουθώντας τις βουλές του προέδρου. Παρότι δεν ήταν ποτέ καθαρά προεδρική, άπαντες ήξεραν ότι κινείται στο κόμμα με βάση τον λόγο και τις αποφάσεις του Αλέξη Τσίπρα. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η προσωπική σχέση που διατηρούσε ο τελευταίος μαζί της, κάτι που δικαιολογεί και την εμπιστοσύνη που της έδειξε για την κρίσιμη θέση της προέδρου της Βουλής – μια προσωπική επιλογή με την οποία είναι ακόμη περισσότερο επιφορτισμένος και από την οποία είναι δύσκολο να απαλλαγεί χωρίς το ανάλογο κόστος.
Οσο για το επώνυμο που βαραίνει την κοινοβουλευτική παρουσία της προέδρου της Βουλής, κι αυτό δεν μπορεί να θεωρείται αμελητέο: η Ζωή λέγεται Κωνσταντοπούλου, όχι Αλεξίου ή Μαντή, και ο λόγος είναι ότι γνωρίζει πως ακόμη κι αν δεν χρειάζεται να έχει δίπλα της τον πατέρα της, τελεί υπό την αόρατη, πλην όμως σημαντική προστασία του. Η παρουσία του τελευταίου στο ΕΑΤ-ΕΣΑ έφερε συγκεκριμένο πολιτικό μήνυμα και δεν ήταν άσχετη με τη συγκεκριμένη συγκυρία: το ίδιο πρωινό ο
Τσίπρας είχε ζητήσει από τη Ζωή να συνετιστεί μιλώντας για «κοινοβουλευτική δυσαρμονία κυβέρνησης και προέδρου της Βουλής», και ανοίγοντας ακόμη περισσότερο το μεταξύ τους χάσμα.
Ίσως μάλιστα μια τέτοια τοποθέτηση ως διαρροή από το Μαξίμου να ήταν απροσδόκητη ακόμη και για την ίδια – κάτι που μαρτυρούν όχι μόνο άνθρωποι στο κόμμα, αλλά και οι ίδιες της οι δηλώσεις: «Την όποια δυσαρμονία προκύπτει η πρόεδρος της Βουλής θα την απέδιδε σε εκείνους οι οποίοι υλοποιούν εκβιασμούς εις βάρος του λαού». Το γεγονός ότι ακολούθησαν αγκαλιές και φιλιά για τις ανοιχτές κάμερες και τα μάτια του κόσμου είχε μάλλον να κάνει με την προειδοποίηση του πρωθυπουργού προς την πρόεδρο της Βουλής και με ένα ψευδές μήνυμα ενότητας. Γιατί σε αντίθεση με τους υπόλοιπους βουλευτές και τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του πρωθυπουργού -κυρίως τον Νίκο Φίλη και τον Νίκο Παππά-, οι οποίοι ασμένως θα την έβλεπαν να απομακρύνεται όχι μόνο από τη Βουλή αλλά και από το κόμμα, ο Τσίπρας αποφάσισε να της δώσει μια ακόμη ευκαιρία.
Ο λόγος; Όπως της είπε και σ’ εκείνη την κλειστή συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου, είναι πως δεν θέλει «να χυθεί κι άλλο αίμα στην αρένα» και να διαψευστεί μια καθαρά προσωπική του επιλογή. Στην ουσία, όμως, δεν ήθελε να διαρρήξει μια φιλική σχέση χρόνων που είχε βασιστεί σε κοινούς αγώνες -ακόμη και δικαστικούς, τους οποίους είχε κερδίσει η δυναμική Ζωή τόσο για τον Τσίπρα όσο και για τη σύζυγό του Μπέτυ-, σε κοινή οπτική, σε κοινές χαρές και τραπέζια, σε κοινή πολιτική καταγωγή και μια χαμένη αθωότητα που αμφότεροι θα ήθελαν να τιμούν και να θυμούνται. Η Ζωή δεν έχει σταματήσει ποτέ να είναι, για όσους την ξέρουν, ένα αυθόρμητο παιδί που του έκοψαν από πολύ νωρίς τη φόρα και το έκαναν να ποζάρει αυστηρό και αγέλαστο ακόμη και πάνω από την παιδική τούρτα.
Δεν κατάφερε ποτέ να εναρμονιστεί όχι μόνο με τους κανόνες ενός παιδικού παιχνιδιού, αλλά και με αυτό που άλλοι θεωρούσαν ως αποδεκτό, ως καλό και λάθος: «Ισως γι’ αυτό όσο δεν την αντέχει κανείς όταν μιλάει στο βήμα της Βουλής, άλλο τόσο θα την ήθελε για παρέα, αφού διασκεδάζει πραγματικά όποιος βγει έξω με τη Ζωή, γελά με την καρδιά του», λέει άνθρωπος που την ξέρει. «Γιατί η Ζωή δεν έχει σχέση με τους υπόλοιπους πολιτικούς». Και η αλήθεια είναι πως για καλό ή για κακό δεν είχε ποτέ.
Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΠΑ
Η κόντρα Ζωής και Νίκου Παππά για την ΕΡΤ ήταν τόσο έντονη, με αποτέλεσμα να εμπλακούν στην αντιπαράθεση και οι γονείς των δύο πλευρών – τόσο η μητέρα της Ζωής, Λίνα Αλεξίου, που είναι μέλος του ΕΣΡ, όσο και ο πατέρας του Παππά, Στέλιος Παππάς
Θα πάει η Ζωή με το «κόμμα της δραχμής»;
Η συγκεκριμένη διαπίστωση, πάντως, δείχνει να της έχει στοιχίσει το επόμενο πολιτικό βήμα, καθώς η ίδια δεν φαίνεται να έχει σχεδιάσει να χαράξει κοινή πορεία με τους πρωτεργάτες του «κόμματος της δραχμής», αλλά ούτε και να κατέβει στις εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ – στον βαθμό που η εγγραφή της σε κάποια λίστα θεωρείται, μετά την επικείμενη αρνητική της στάση, σχεδόν απίθανη. «Δεν θα μπορούσε με τίποτα ο πρωθυπουργός να δεχτεί να την εξαιρέσει από τους υπόλοιπους – όσο κι αν η σχέση του με την ίδια βαδίζει σε άλλο μήκος κύματος. Τι να κάνει τότε με την Ηρώ Διώτη που δείχνει να είναι πανίσχυρη στη δική της περιφέρεια; Ή με τους υπόλοιπους βουλευτές που θα θελήσουν να ψηφίσουν «Οχι»; Ο Αλέξης Τσίπρας δεν λειτουργεί πλέον ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ως πρωθυπουργός», σχολιάζει άνθρωπος που περνάει συχνά τις πύλες του Μαξίμου.
Η κίνηση μάλιστα του πρωθυπουργού να απαξιώσει την πρόεδρο της Βουλής στον ραδιοφωνικό αέρα κάνοντας λόγο για «παιδιάστικες και σουρεάλ κινήσεις» δείχνει πως μάλλον δεν δίνει πολλά περιθώρια για γεφύρωση της σχέσης, έχοντας στο μυαλό του τη ρήξη. Αντίστοιχη ήταν η στάση του και σε άλλες πρόσφατες δηλώσεις – σε αντίθεση με την ίδια, που μπορεί να είναι απόλυτα επιθετική όσον αφορά στις πολιτικές επιλογές του πρωθυπουργού, αλλά ενισχυτική ως προς τον ίδιο. «Δεν έχει σταματήσει ποτέ να εκφράζεται θετικά υπέρ του Τσίπρα», σημειώνει άνθρωπος του περιβάλλοντός της. «Μάλιστα ακόμη πιστεύει ότι μπορεί να τον μεταπείσει ώστε να μην ψηφίσει την τελική συμφωνία, ενώ θεωρεί ότι του κάνει καλό επιμένοντας πως είναι επώδυνη». Αυτά του είχε πει και κατ’ ιδίαν, επιμένοντας πως ό,τι κάνει είναι «για να τον υπερασπιστεί απέναντι στις εκβιαστικές κινήσεις των Ευρωπαίων», χωρίς να αντιλαμβάνεται πως φέρνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα.
Όπως δήλωσε και η ίδια στη συνέντευξη Τύπου: «Οπως έχω κατ’ επανάληψη πει, με τον πρωθυπουργό με συνδέει σχέση συντροφικότητας, ειλικρίνειας και εκτίμησης και πραγματικά τον τιμώ για την προσφορά του στον δημόσιο βίο. Η δήλωσή μου μετά την έξοδό μου από το Μαξίμου ότι οι θεσμικοί παράγοντες και οι εκπρόσωποι των θεσμών οφείλουν να συνεννοούνται, να συνομιλούν και να βρίσκουν λύσεις ακόμη και όταν διαφωνούν με αντιπροσωπεύει πάντα. Η δήλωσή μου ότι και ο πρωθυπουργός και εγώ είμαστε ταγμένοι στην υπηρέτηση της ενότητας του κόμματος όπου ανήκουμε, τον ΣΥΡΙΖΑ, με αντιπροσωπεύει και θέλω να πιστεύω ότι αντιπροσωπεύει και τον πρωθυπουργό. Δεν συνηθίζω και δεν θα το αλλάξω να μιλώ ούτε με διαρροές, ούτε με non paper. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει δυσαρμονία όταν ο πρόεδρος ή η πρόεδρος της Βουλής επιμένει ότι η κοινοβουλευτική διαδικασία πρέπει να υλοποιείται με βάση της αρχές του Συντάγματος ή της Δημοκρατίας». Εν προκειμένω, η δήλωσή της ότι θα παραμείνει στο περιβάλλον του ΣΥΡΙΖΑ και θα αποστασιοποιηθεί από τους υπόλοιπους βουλευτές, που κάνουν ξεκάθαρα πλέον λόγο για τη ρήξη, είναι σαφής.
Όπως σαφής είναι και η επιμονή της να μιλάει στον τρίτο ενικό όταν πρόκειται για την ίδια και τον ρόλο της ως ΠτΒ, προφανώς για να διαχωρίσει τον λειτουργικό ρόλο της από τις προσωπικές επιλογές της ή για να προσδώσει σε αυτόν χαρακτηριστικά κανονιστικότητας που ξεπερνούν τον χαρακτήρα. Τα όρια του αποδεκτού όμως δεν μπορούν να έχουν σχέση με τα όρια αυτού που ορίζει η Ζωή ως πρέπον – ούτε οι εξαντλητικές διαδικασίες και η αυτοαναφορικότητα για την οποία την κατηγορεί το μεγαλύτερο μέρος των βουλευτών. Μπορεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου να έχει δίκιο όταν κάνει λόγο για «εκβιασμό που περνάει από τη Βουλή», παραπέμποντας στις 1.000 σελίδες που πρέπει να διαβαστούν και να εγκριθούν σε μια νύχτα με το καθεστώς του κατεπείγοντος, και για άρση κάθε συνταγματικής διαδικασίας, αλλά πάντα -κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα με τη Ζωή- χάνει το δίκιο της από τον τρόπο που το εκφράζει και όχι τόσο στην ουσία: το εξαντλεί στα χρονικά περιθώρια του λόγου και σε μια εισαγγελική τάση επιβολής της δικής της θέσης. Κατά τα άλλα, δεν έχει δείξει την επιθυμία να διαρρήξει οριστικά τους δεσμούς της με τον Τσίπρα, γι’ αυτό προχώρησε σε αυτές τις δηλώσεις – την ίδια στιγμή που οι υπόλοιποι εκφραστές του «κόμματος της δραχμής» κάνουν ήδη σενάρια για το μέλλον.
Πάντα, όμως, η Ζωή Κωνσταντοπούλου σήκωνε το δικό της μπαϊράκι και όριζε το δικό της παιχνίδι. «Από μικρή ήταν βιονική, εκρηκτική και επαναστάτρια με αιτία», είχε πει κάποτε η παιδική της φίλη Μελίζα Μέγα, γνωρίζοντας ότι η Ζωή είχε αποφασίσει από μικρή να ακολουθήσει τη δική της πορεία. Παρότι επομένως στα περισσότερα σημεία συμπορεύεται ιδεολογικά με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, δεν ακολουθεί την προεκλογική του εκστρατεία: δεν έδωσε το «παρών» κατά την προεκλογική τύπου συγκέντρωση του Iskra στον Πανελλήνιο, ούτε έχει παραστεί σε κάποιου άλλου είδους συνεδρία. Ακόμη και η εμφάνιση του Δημήτρη Στρατούλη κατά τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε η Ζωή Κωνσταντοπούλου για τον απολογισμό του πρώτου εξαμήνου της Βουλής δεν φάνηκε να συνοδεύεται από κοινές δηλώσεις – για πολλούς βέβαια η κίνηση αυτή συνιστούσε αναφανδόν δημόσια πρόταση προς την πρόεδρο.
Όσοι γνωρίζουν τον Λαφαζάνη λένε πως θα ήθελε τη Ζωή στο κίνημα ακριβώς γιατί λείπει από αυτό μια ηγετική φυσιογνωμία, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που θα ήθελε τόσο η ίδια. Δεν βλέπει τον εαυτό της σε κοινό κίνημα με τον Λαφαζάνη και δεν έχει ακόμη παντελώς εγκαταλείψει την ιδέα να παραμείνει -αν αλλάξουν τα πράγματα- στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και δεν έριξε γέφυρες στο υπό διαμόρφωση «κόμμα της δραχμής» παρά τις προτάσεις που της έχουν γίνει – και παρά την απόφαση της φίλης της Ραχήλ Μακρή να ενταχθεί στο νέο σχήμα. «Με τον ίδιο τρόπο που η Ζωή δεν εντάχθηκε ποτέ σε καμία τάση του ΣΥΡΙΖΑ, με τον ίδιο δεν δείχνει να ασπάζεται τέτοιου είδους υπόγειες διαδικασίες», επιμένουν όσοι τη γνωρίζουν. Κι αυτό ίσως να της κοστίσει πολιτικά – αλλά και το ότι θέλει και επιδιώκει να τα έχει όλα.
Πηγή: protothema.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου