Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

OXI στην απόχη....




Ξέρω....Μου το έχουν πει αρκετοί....Πολλές φορές γίνομαι εριστικός....Βγάζω μια πίκρα,ένα θυμό....Άλλες φορές γίνομαι σαρκαστικός και άλλες φορές,ίσως για κάποιους,επίμονα ενοχλητικός..Λίγο χιούμορ,λίγη σάτυρα και σε ίσες δόσεις δηλητήριο...

Δεν μπορώ να ''κάτσω στα αυγά μου''...Δεν μπορούσα από παιδί..Ανήσυχα περιπλανώμενος σε σκέψεις και συναισθήματα...

Δεν μπορώ...Ειλικρινά δεν μπορώ...Δεν μπορώ το βουητό της σιωπής...Πνίγομαι κι όταν
πνίγομαι,μιλάω....

Υπηρέτης και εγώ του συστήματος...Με την συμμετοχή μου...Με την ανοχή μου και την ενοχή μου...Άβουλος ψηφοφόρος,θύμα πρωτίστως του ίδιου μου του εαυτού... Ευκολόπιστος,αμνήμονας και πάντα εθισμένος στις υποσχέσεις για εκείνη την ελπίδα που στο τέλος γίνονταν λεπίδα....
Ανέμιζα το πλαστικό το σημαιάκι....Χειροκροτούσα τους βασιλιάδες στα μπαλκόνια τους.. Παρακαλούσα για μια δουλειά,ένα κομματάκι ψωμί κι όταν μου πετούσαν το ξεροκόμματο,φοβόμουν μην έρθουν ''οι άλλοι'' και μου το πάρουν...

Έχω ευθύνη....Ναι,έχω την κύρια ευθύνη...Αγαπούσα τους δυνάστες μου...Τους σήκωνα ψηλά για να με μαθαίνουν να σκύβω το κεφάλι χαμηλά...Δεν αισθάνθηκα ποτέ ''ο κυρίαρχος λαός''...Για να πω την αλήθεια δεν αιαθάνθηκα ποτέ κυρίαρχος γενικώς..Βλέπεις,δεν ήμουν από τζάκι..Δεν κληρονόμησα δουλειά,επιχείρηση,περιουσία,μέλλον...Δεν κέρδισα ποτέ και πάντα χαμογελούσα όταν έχανα....Από συνήθεια...Περίμενα να ακούσω τι θα μου υποσχεθούν για να παραγγείλω καινούργιο όνειρο....

Πέρασε ο καιρός...Μεγάλωσα..Τουλάχιστον έτσι νομίζω...Μεγαλώνω ένα παιδί..Όπως μπορώ..Μα δεν με αφήνετε ξανά να μπορώ...

Κενά κοστούμια της εξουσίας που κάνατε τις καλαίσθητες γραβάτες σας,θηλειά στο δικό μου το λαιμό...Βάλατε υποθήκη τη ζωή μου και υπογράψατε τις συμφωνίες σας με τον δικό μου ιδρώτα,το δικό μου αίμα...Δεν έχει μείνει άλλο ψέμα πιά,ούτε για να μου πείτε,ούτε καν να πω εγώ στον εαυτό μου,να με κοροιδέψω ξανά,να πω ''όλα καλά΄΄σαν να το πιστεύω..

Πέταξα το πλαστικό το σημαιάκι..Στα μπαλκόνια δεν βγαίνουν πιά οι βασιλιάδες..Φοβούνται μην τους επιστρέψει ο λαός την αγάπη που εισέπρατε τόσα χρόνια...

Ο λαός..Εγώ..Που ψάχνω τη ζωή μου στα αποφάγια σας..Που σκοτώνομαι..Που μένω στο δρόμο ακόμα μέχρι να τον πουλήσετε και αυτόν...Που δεν έχω τίποτα άλλο πιά πέρα από την συνείδηση και την αξιοπρέπεια μου...Που φωνάζω για τη ζωή μου και πάντα με σταματούσαν κράνη και ασπίδες...
Έχω πληγές..Πολλές..Στο σώμα,στην καρδιά,στην ψυχή μου..Με πληγώνει το ψέμα μου,με πληγώνει η πληρωμένη σας αληθεια..Με πληγώνεις κι εσύ που με χλεύαζες όταν σήκωνα το χέρι γροθιά..Με έλεγες γραφικό,αγανακτισμένο,λαουτζίκο..Εσύ..Ναι εσύ που πας στο Σύνταγμα πρώτη φορά όχι για ψώνια στην Ερμού ή για καφέ στο Κολωνάκι αλλά για να διαδηλώσεις αυτά που εσύ πιστεύεις..Έλα φώναξε δυνατά ΝΑΙ..Εκείνο το ΝΑΙ που είναι γεμάτο με όλα τα ΟΧΙ που λέω στο παιδί μου κάθε φορά που μου ζητάει να του αγοράσω κάτι....

Άσε με έμενα να φωνάζω ΟΧΙ....Ένα δικό μου ΟΧΙ που δεν κρύβει καμμιάς κυβέρνησης την προσταγή..Ένα ΟΧΙ για όλα τα ΟΧΙ που δεν είπα 40 χρόνια τώρα..

'Ασε με εμένα να φωνάξω ΟΧΙ...Για μένα,για την πατριδα μου,ακόμα και για σένα..
Δεν ξέρω τι θα ξημερώσει..Τα σκοτάδια φοβάμαι...Το αύριο δεν με τρομάζει..Το χθες δεν θέλω να ξανάρθει.....


Πάνος Παπαγιαννόπουλος





0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου